display result search
- 1724
- 1000
- 1000
- 1000
تسلیم بودن قلب انسان
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین میرباقری با عنوان "تسلیم بودن قلب انسان "، سال 1396
یکی از مهم ترین صفاتی که برای محبین و شیعیان ذکر شده است، صفت تسلیم بودن قلب انسان به امام (ع) است؛ که قلب انسان تسلیمِ قلب امام باشد. آن قلبی که با سر انگشت رحمت الهی عمل می کند همه خوف و رجای آن از طرف خدای متعال است. در زیارت جامعه کبیره می خوانیم که ثنا و ستایش ملائکه بر ثنا و ستایش ائمه (ع) در اخلاص و خشوع سبقت نمی گیرد و با آن خوف و رجائی که خدا در قلب ائمه ایجاد می کند، قلوب ایشان را ریاضت می دهد. در احادیث داریم که خوف و رجاء هر دو نور است و در قلب مؤمن هر دو با هم است و هیچ یک غلبه بر دیگری ندارد و قلب مؤمن ظرف ثنا و شکر است و موطنش قلب امام است. قلب ما نسبت به قلب امام بایستی تسلیم باشد و اگر قلب تسلیم باشد، تمام قوای انسان تسلیم می شود و اگر قلب متحول شود، ابصار هم متحول می شود. شیعه بودن مراتب دارد و ما محب اهل بیت هستیم و کسی که شیعه باشد گناه ازش سر نمی زند و معصیت نمی کند. صاحب قلب سلیم اول باید به مقام یقین برسد و بعد به مقام اخلاص و محبت برسد و هیچ شکی نسبت به حضرت حق نداشته باشد. به حضرت ابراهیم خلیل (ع) هم ملکوت آسمانها و زمین ارائه شد تا صاحب یقین شود. این مقام یقین حضرت ابراهیم است.
اگر انوار معصومین (ع) در قلب کسی ظهور پیدا کند، به وسیله آن انوار، حجاب مُلک برداشته می شود و انسان می تواند ملکوت اشیاء را ببیند و متناسب با درجات انسان ملکوت به انسان ارائه می شود و صاحب یقین می شود. انسان وقتی از تعلقات خودش می گذرد دوست خدا می شود. حقیقت محبت خدا در امام است چون در وجود امام چیزی جز نور الهی نیست.
شیعه حقیقی سیدالشهدا، زینب کبری (س) بود که همه وجودش امام حسین (ع) بود. ما از طریق حضرت زینب (س) به قصه کربلا وصل شده ایم. اگر کسی بخواهد حامل آن رحمت الهی باشد، خودش باید به آن ضیافت راه پیدا کند و مدخل ضیافت امام حسین (ع) بلاست. او باید با امام حسین (ع) تا وسط بلا برود و چه کسی غیر از حضرت زینب (س) بلاها را چشیده و چیزی جز زیبایی ندیده است؟! شیعه با بلای امام خودش آشناست و اگر واقعا زینب کبری (س) نبود، ما محروم بودیم و این فیض به ما نمی رسید. هرچه داریم از کربلا و فیوضات کربلا داریم. پس اگر واقعا زینب کبری (س) و اربعینش نبود، حتی باب زیارت امام حسین (ع) بر ما گشوده نمی شد.
یکی از مهم ترین صفاتی که برای محبین و شیعیان ذکر شده است، صفت تسلیم بودن قلب انسان به امام (ع) است؛ که قلب انسان تسلیمِ قلب امام باشد. آن قلبی که با سر انگشت رحمت الهی عمل می کند همه خوف و رجای آن از طرف خدای متعال است. در زیارت جامعه کبیره می خوانیم که ثنا و ستایش ملائکه بر ثنا و ستایش ائمه (ع) در اخلاص و خشوع سبقت نمی گیرد و با آن خوف و رجائی که خدا در قلب ائمه ایجاد می کند، قلوب ایشان را ریاضت می دهد. در احادیث داریم که خوف و رجاء هر دو نور است و در قلب مؤمن هر دو با هم است و هیچ یک غلبه بر دیگری ندارد و قلب مؤمن ظرف ثنا و شکر است و موطنش قلب امام است. قلب ما نسبت به قلب امام بایستی تسلیم باشد و اگر قلب تسلیم باشد، تمام قوای انسان تسلیم می شود و اگر قلب متحول شود، ابصار هم متحول می شود. شیعه بودن مراتب دارد و ما محب اهل بیت هستیم و کسی که شیعه باشد گناه ازش سر نمی زند و معصیت نمی کند. صاحب قلب سلیم اول باید به مقام یقین برسد و بعد به مقام اخلاص و محبت برسد و هیچ شکی نسبت به حضرت حق نداشته باشد. به حضرت ابراهیم خلیل (ع) هم ملکوت آسمانها و زمین ارائه شد تا صاحب یقین شود. این مقام یقین حضرت ابراهیم است.
اگر انوار معصومین (ع) در قلب کسی ظهور پیدا کند، به وسیله آن انوار، حجاب مُلک برداشته می شود و انسان می تواند ملکوت اشیاء را ببیند و متناسب با درجات انسان ملکوت به انسان ارائه می شود و صاحب یقین می شود. انسان وقتی از تعلقات خودش می گذرد دوست خدا می شود. حقیقت محبت خدا در امام است چون در وجود امام چیزی جز نور الهی نیست.
شیعه حقیقی سیدالشهدا، زینب کبری (س) بود که همه وجودش امام حسین (ع) بود. ما از طریق حضرت زینب (س) به قصه کربلا وصل شده ایم. اگر کسی بخواهد حامل آن رحمت الهی باشد، خودش باید به آن ضیافت راه پیدا کند و مدخل ضیافت امام حسین (ع) بلاست. او باید با امام حسین (ع) تا وسط بلا برود و چه کسی غیر از حضرت زینب (س) بلاها را چشیده و چیزی جز زیبایی ندیده است؟! شیعه با بلای امام خودش آشناست و اگر واقعا زینب کبری (س) نبود، ما محروم بودیم و این فیض به ما نمی رسید. هرچه داریم از کربلا و فیوضات کربلا داریم. پس اگر واقعا زینب کبری (س) و اربعینش نبود، حتی باب زیارت امام حسین (ع) بر ما گشوده نمی شد.
کاربر مهمان