display result search
- 1327
- 1000
- 1000
- 1000
شئون ائمه علیهم السلام
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین محمدمهدی میرباقری با عنوان "شئون ائمه علیهم السلام"، سال 1396
مهم ترین شأنی که ائمه علیهم السلام دارند شأن بندگی آن ها نسبت به خدای متعال و شأن تقوای آن هاست. بعد از این شأنی که ائمه دارند، ارتباط آنها با خدای متعال به گونه ای است که صفات الهی در ایشان ظهور پیدا کرده است و اسماء حسنای الهی هستند. مقام بندگی به جایی می رسد که دیگر فرقی بین معصومین (ع) و خدا نیست؛ الّا اینکه خدا خالق و معبود و آن ها مخلوق و عبد هستند. همه عوالم مملوء از وجود امام و قائم به وجود او هستند و حقیقت توحید در همه عوالم آشکار است. در هر ذره ای حقیقت «لااله الا الله» آشکار است. اگر انسان محجوب از امامش باشد، نمی تواند توحید را درک کند. دنیا دار فانی است و آخرت دار باقی است. یکی دیگر از شئون ائمه این است که شاهد و ناظر همه اعمال و اسرار وجودی ما هستند.
بنابراین ائمه نسبت به ما نظارت های متعددی دارند. اسرار الهی، همه در محضر امام هستند. در روایات داریم که امام علیه السلام وقتی به امامت می رسد، یک عمودی از نور بین خدای متعال و امام قرار می گیرد. حالا شاید این همان «روح القدس» است - جای بحث و تفسیر دارد. روح القدس در امام به نحو کامل است و تمام حجاب ها برای امام برداشته می شود و امام ناظر بر همه عالم است و نمی توان چیزی را از او مخفی کرد. منتهی این عین ناظری که خداوند اجازه داده تا همه چیز را ببیند بسیار امانت دار است و محرم اسرار خداست. پس احاطه بر عالم از شئون امام است و ممکن است یک وقتی پرده عیوب را کنار بزند. امام مانند یک طبیب است و وقتی که عیب انسان را می بیند، آن را درمان می کند. امام مأمور به اصلاح ماست و با محبت و مهربانی هم این کار را می کند؛ به همین دلیل خدای متعال به امام اجازه دیدن عیوب را داده است. امام وقتی اعمال ما را می بیند هم امین، هم شفیع و هم شاهد است و خدای متعال ائمه را واسطه شفاعت قرار داده است تا از مردم دستگیری کنند. پس یکی از جلوه های شفاعت ائمه علیهم السلام هدایت و دستگیری شان هست. اگر امام نبود، کسی نمی توانست موحد باشد و از حُجُب نفس جدا شود. امام دائم با ماست. اگر کسی حاضر نشود که امام شفاعتش کند، امام ناراحت می شود. رشته رحمت امام هرگز قطع نمی شود و حتی در قیامت و بهشت هم ادامه دارد.
مهم ترین شأنی که ائمه علیهم السلام دارند شأن بندگی آن ها نسبت به خدای متعال و شأن تقوای آن هاست. بعد از این شأنی که ائمه دارند، ارتباط آنها با خدای متعال به گونه ای است که صفات الهی در ایشان ظهور پیدا کرده است و اسماء حسنای الهی هستند. مقام بندگی به جایی می رسد که دیگر فرقی بین معصومین (ع) و خدا نیست؛ الّا اینکه خدا خالق و معبود و آن ها مخلوق و عبد هستند. همه عوالم مملوء از وجود امام و قائم به وجود او هستند و حقیقت توحید در همه عوالم آشکار است. در هر ذره ای حقیقت «لااله الا الله» آشکار است. اگر انسان محجوب از امامش باشد، نمی تواند توحید را درک کند. دنیا دار فانی است و آخرت دار باقی است. یکی دیگر از شئون ائمه این است که شاهد و ناظر همه اعمال و اسرار وجودی ما هستند.
بنابراین ائمه نسبت به ما نظارت های متعددی دارند. اسرار الهی، همه در محضر امام هستند. در روایات داریم که امام علیه السلام وقتی به امامت می رسد، یک عمودی از نور بین خدای متعال و امام قرار می گیرد. حالا شاید این همان «روح القدس» است - جای بحث و تفسیر دارد. روح القدس در امام به نحو کامل است و تمام حجاب ها برای امام برداشته می شود و امام ناظر بر همه عالم است و نمی توان چیزی را از او مخفی کرد. منتهی این عین ناظری که خداوند اجازه داده تا همه چیز را ببیند بسیار امانت دار است و محرم اسرار خداست. پس احاطه بر عالم از شئون امام است و ممکن است یک وقتی پرده عیوب را کنار بزند. امام مانند یک طبیب است و وقتی که عیب انسان را می بیند، آن را درمان می کند. امام مأمور به اصلاح ماست و با محبت و مهربانی هم این کار را می کند؛ به همین دلیل خدای متعال به امام اجازه دیدن عیوب را داده است. امام وقتی اعمال ما را می بیند هم امین، هم شفیع و هم شاهد است و خدای متعال ائمه را واسطه شفاعت قرار داده است تا از مردم دستگیری کنند. پس یکی از جلوه های شفاعت ائمه علیهم السلام هدایت و دستگیری شان هست. اگر امام نبود، کسی نمی توانست موحد باشد و از حُجُب نفس جدا شود. امام دائم با ماست. اگر کسی حاضر نشود که امام شفاعتش کند، امام ناراحت می شود. رشته رحمت امام هرگز قطع نمی شود و حتی در قیامت و بهشت هم ادامه دارد.
تاکنون نظری ثبت نشده است