display result search
- 2481
- 1000
- 1000
- 1000
حقیقت ذکر و کثرت یاد خدا و آداب و آثار مترتبه
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین میرباقری با موضوع "حقیقت ذکر و کثرت یاد خدا و آداب و آثار مترتبه"، 1395
خداوند در قرآن کریم آیه 41 سوره احزاب می فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده اید، خدا را بسیار یاد کنید». در این آیه شریفه خداوند خطاب به مؤمنین دستور به ذکر می دهد. در قرآن کریم مکرّر دستور به ذکر داده شده است و گاهی آداب ذکر و چگونگی یادکردن خداوند بیان شده است. قرآن کریم می فرماید: پروردگارتان را در باطن و اندرون خود به حالت تضرّع، التجاء، پنهانی و بدون آواز هر صبحگاهان و شامگاهان یاد کنید و از اهل غفلت نباشید. کسی که شما را آفریده و دائماً دستگیری و هدایت می کند، با شماست و به شما از خودتان نزدیک تر است. دستور به کیفیت ذکر است. پس خدای متعال ثمرات ذکر را بیان می کند. اگر کسی از این ذکر غافل نشد و پروردگار خود را هر صبح و شام یاد کرد، نتیجه اش این است که در محضر خدای متعال قرار می گیرد.
خدای متعال همیشه با ماست. اما بین ما و حضرت حقّ حجاب هایی است که مانع هستند ما در محضر خدا باشیم – و إلّا عالم محضر خداست. اگر انسان دائم الذکر باشد، چند صفت پیدا می کند: اول اینکه حالت خشوع و بندگی در درون انسان پیدا می شود. دوم اینکه آنهایی که حجاب از پیش رویشان برداشته می شود دائماً در حال تسبیح خداوند هستند که یکی از مهم ترینِ اذکار است. سوم اینکه آن هایی که در مقام قرب حضرت حق قرار می گیرند دائماً و منحصراً در حال سجده برای خداوند هستند. نتیجه ذکر این است که خدای متعال به بنده توجه خاص پیدا می کند و هیچ چیزی به بنده نمی رسد مگر در حالی که خدای متعال به او عنایت می کند. پس اهل ذکر خدای متعال باشید و ذکرتان هم ذکر کثیر باشد. همه اعضا و جوارح انسان، هم ظاهر و هم باطن، ذکری دارد – هم ذکر قلبی و هم ذکر لسانی.
یک مصداق از ذکر کثیر این است که انسان دائماً مشغول به ذکر باشد و قلب، زبان، اعضا و جوارح همه مشغول ذکر باشند. اگر انسان اهل ذکرِ کثیر و مداومت در ذکر شد، ابتدا اوقات ذکر انسان بر اوقات غفلتش غالب می شود. وقتی استمرار پیدا کرد، حتی خواب انسان هم ذکر می شود. خیلی از حقایقی که به اولیاء داده می شود در خواب است. پس ذکر کثیر این است که همه احوال انسان توجه ظاهری و باطنی به خدای متعال باشد. حال اگر انسان به خدا توجه داشته باشد، هیچ فعل حرامی از انسانِ ذاکر سر نمی زند.
یکی از مصادیق مهم ذکر، تلاوت قرآن و دعاست. امام صادق (ع) می فرماید: خانه ای که در آن قرآن تلاوت می شود و ذکر خدا جریان دارد، خانه ای است که برکات الهی در آن نازل می شود، شیاطین از این خانه دور می شوند و ملائکه در این خانه نازل می گردند. انسان همنشین ملائکه می شود و این خانه منوّر به نور قرآن می شود. برعکس اگر در خانه ای غفلت و معصیت بود و ذکر خدا نبود، ملائکه از این خانه رخت می بندند و محل شیاطین می شود. اهل این خانه ناخودآگاه شیطان زده هستند و هم نشین شیطان می شوند.
در دعا دو چیز اتفاق می افتد: هم انسان عجز و ناچاری خود را نسبت به خدا می بیند و هم غنا، رحمت و بخشش خدا را احساس می کند. در روایات بسیاری بر روی دعا و فضیلت آن تأکید شده است. آن چه که مانع عبادت است، استکبار است. انسان اگر خضوع و خشوع داشته باشد، از بندگی خدا سر باز نمی زند. از بهترین اوقاتی که انسان می تواند برای دعا انتخاب کند وقت سحر است و بهترین ادعیه دعاهایی است که از معصومین نقل شده است – مانند دعای کمیل. دعای معصوم خاصیت های فراوانی دارد: اول اینکه خواسته هایی که در آن دعاست خواسته های مهمی است که ما به آن نیازمندیم. دوم اینکه دعاهایی که از زبان معصومین است، دعاهای متعادلی است و معصوم (ع) اجازه ذکر می دهد و خودش هم ذکر را پشتیبانی می کند. دعا آدابی دارد؛ قبل از دعا با ذکر اسماء حُسنی خداوند توجه به خدای متعال داشته باشیم. در روایات فرموده اند: زمانی که دعا می کنید، حاجت خود را در پشت درب ببینید و در اجابت آن شک نکنید و هم چنین قبل و بعد از دعا حتما صلوات بفرستید که حتما دعا مستجاب شود. دعا بهترین وسیله برای رسیدن به مقامات است.
خداوند در قرآن کریم آیه 41 سوره احزاب می فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده اید، خدا را بسیار یاد کنید». در این آیه شریفه خداوند خطاب به مؤمنین دستور به ذکر می دهد. در قرآن کریم مکرّر دستور به ذکر داده شده است و گاهی آداب ذکر و چگونگی یادکردن خداوند بیان شده است. قرآن کریم می فرماید: پروردگارتان را در باطن و اندرون خود به حالت تضرّع، التجاء، پنهانی و بدون آواز هر صبحگاهان و شامگاهان یاد کنید و از اهل غفلت نباشید. کسی که شما را آفریده و دائماً دستگیری و هدایت می کند، با شماست و به شما از خودتان نزدیک تر است. دستور به کیفیت ذکر است. پس خدای متعال ثمرات ذکر را بیان می کند. اگر کسی از این ذکر غافل نشد و پروردگار خود را هر صبح و شام یاد کرد، نتیجه اش این است که در محضر خدای متعال قرار می گیرد.
خدای متعال همیشه با ماست. اما بین ما و حضرت حقّ حجاب هایی است که مانع هستند ما در محضر خدا باشیم – و إلّا عالم محضر خداست. اگر انسان دائم الذکر باشد، چند صفت پیدا می کند: اول اینکه حالت خشوع و بندگی در درون انسان پیدا می شود. دوم اینکه آنهایی که حجاب از پیش رویشان برداشته می شود دائماً در حال تسبیح خداوند هستند که یکی از مهم ترینِ اذکار است. سوم اینکه آن هایی که در مقام قرب حضرت حق قرار می گیرند دائماً و منحصراً در حال سجده برای خداوند هستند. نتیجه ذکر این است که خدای متعال به بنده توجه خاص پیدا می کند و هیچ چیزی به بنده نمی رسد مگر در حالی که خدای متعال به او عنایت می کند. پس اهل ذکر خدای متعال باشید و ذکرتان هم ذکر کثیر باشد. همه اعضا و جوارح انسان، هم ظاهر و هم باطن، ذکری دارد – هم ذکر قلبی و هم ذکر لسانی.
یک مصداق از ذکر کثیر این است که انسان دائماً مشغول به ذکر باشد و قلب، زبان، اعضا و جوارح همه مشغول ذکر باشند. اگر انسان اهل ذکرِ کثیر و مداومت در ذکر شد، ابتدا اوقات ذکر انسان بر اوقات غفلتش غالب می شود. وقتی استمرار پیدا کرد، حتی خواب انسان هم ذکر می شود. خیلی از حقایقی که به اولیاء داده می شود در خواب است. پس ذکر کثیر این است که همه احوال انسان توجه ظاهری و باطنی به خدای متعال باشد. حال اگر انسان به خدا توجه داشته باشد، هیچ فعل حرامی از انسانِ ذاکر سر نمی زند.
یکی از مصادیق مهم ذکر، تلاوت قرآن و دعاست. امام صادق (ع) می فرماید: خانه ای که در آن قرآن تلاوت می شود و ذکر خدا جریان دارد، خانه ای است که برکات الهی در آن نازل می شود، شیاطین از این خانه دور می شوند و ملائکه در این خانه نازل می گردند. انسان همنشین ملائکه می شود و این خانه منوّر به نور قرآن می شود. برعکس اگر در خانه ای غفلت و معصیت بود و ذکر خدا نبود، ملائکه از این خانه رخت می بندند و محل شیاطین می شود. اهل این خانه ناخودآگاه شیطان زده هستند و هم نشین شیطان می شوند.
در دعا دو چیز اتفاق می افتد: هم انسان عجز و ناچاری خود را نسبت به خدا می بیند و هم غنا، رحمت و بخشش خدا را احساس می کند. در روایات بسیاری بر روی دعا و فضیلت آن تأکید شده است. آن چه که مانع عبادت است، استکبار است. انسان اگر خضوع و خشوع داشته باشد، از بندگی خدا سر باز نمی زند. از بهترین اوقاتی که انسان می تواند برای دعا انتخاب کند وقت سحر است و بهترین ادعیه دعاهایی است که از معصومین نقل شده است – مانند دعای کمیل. دعای معصوم خاصیت های فراوانی دارد: اول اینکه خواسته هایی که در آن دعاست خواسته های مهمی است که ما به آن نیازمندیم. دوم اینکه دعاهایی که از زبان معصومین است، دعاهای متعادلی است و معصوم (ع) اجازه ذکر می دهد و خودش هم ذکر را پشتیبانی می کند. دعا آدابی دارد؛ قبل از دعا با ذکر اسماء حُسنی خداوند توجه به خدای متعال داشته باشیم. در روایات فرموده اند: زمانی که دعا می کنید، حاجت خود را در پشت درب ببینید و در اجابت آن شک نکنید و هم چنین قبل و بعد از دعا حتما صلوات بفرستید که حتما دعا مستجاب شود. دعا بهترین وسیله برای رسیدن به مقامات است.
کاربر مهمان