display result search
- 64
- 1000
- 1000
- 1000
سیر تکوّن عقاید شیعه، جلسه پنجاه و سوم
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین حامد کاشانی با موضوع «سیر تکوّن عقاید شیعه»، جلسه پنجاه و سوم، سال 1402
روایاتی دارم، چند روایت است که دو روایت آن در کتاب شریف کافی است، سند در نهایتِ اتقان است، فقها نسبت به آن فتوا می‌دهند، و راجع به مثلِ این جلساتِ ما هم هست. ما استادی داشتیم که در ایام کرونا به رحمت خدا رفت، بزرگواری از اعاظم حوزه که در شهادت ثالثه دچار توقّف و احتیاط بود، که باید در اذان ذکرالله گفته شود، و احتیاط داشت که آیا می‌شود این را بیان کرد یا نه، آن زمان می‌فرمود که با همین روایت به محضر آن استاد رسیدم و همین استدلال مختصر را گفتم. می‌خواهم بگویم فقط یک روایت نیست که در یک کتاب آمده باشد، بلکه بزرگان به آن احتجاج می‌کنند. آنجا در کافی شریف دو روایت از حضرت صادق سلام الله علیه است، در اواسط یکی از آن روایات حضرت صادق علیه السلام به پدر شریف خود استناد می‌کند.
حضرت صادق سلام الله علیه می‌فرماید که «شِیعَتُنَا اَلرُّحَمَاءُ بَیْنَهُمُ» شیعیان ما خیلی با هم مهربان هستند. خود این موضوع وضع ما را معلوم می‌کند که اگر ما فضای جامعه را به سمت مهر و محبّت و عطوفت و همیاری و همکاری و دلسوزی برای هم پیش بردیم، نشانه‌ای از نشانه‌ها و علامتی از علامات تشیّع داریم، وگرنه اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین ما را بعنوان شیعه نمی‌شناسند، «شِیعَتُنَا اَلرُّحَمَاءُ بَیْنَهُمُ» شیعیان ما خیلی با هم مهربان هستند، نسبت به یکدیگر دلسوز هستند، دلشان برای یکدیگر می‌تپد، اتفاقاً چون دلشان برای یکدیگر می‌تپد، از مصادیق مهربانی شیعیان ما باهم این است که «اَلَّذِینَ إِذَا خَلَوْا» همینکه دور یکدیگر جمع می‌شوند «ذَکَرُوا اَللَّهَ» خدا را یاد می‌کنند و از خدا می‌گویند، اوصاف خدا را می‌گویند.
قرآن کریم در اوایل سوره مبارکه بقره می‌فرماید: «إِذَا خَلَوْا إِلَى شَیَاطِینِهِمْ قَالُوا إِنَّا مَعَکُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِئُونَ»، وقتی منافقین دور یکدیگر جمع می‌شوند توطئه می‌کنند. اما شیعیان اینطور هستند که «اَلَّذِینَ إِذَا خَلَوْا ذَکَرُوا اَللَّهَ» همینکه دور یکدیگر جمع می‌شوند یاد خدا می‌کنند.
پاسخ یک خطی این است که کسی راهی به شناخت ذات باری تعالی ندارد، این راه برای همه بسته است، دستان خاتم انبیاء هم بالاست و به خدای متعال عرض می‌کند: «سُبْحَانَکَ مَا عَرَفْنَاکَ حَقَّ مَعْرِفَتِکَ»
پس ما باید چطور خدا را بشناسیم و یاد کنیم؟ ما خدا را اندکی با اسماء و صفات او می‌شناسیم، اینکه رحیم است، اینکه وفی است، اینکه غفور است.
باز این هم به اندازه‌ی فهم اندک ما از این اسامی است، این اسامی علامتِ شناسایی است.
الآن وقتی اسم بنده را می‌برند، وقتی شما این نام را می‌شنوید تصویر بنده در ذهن شما نقش می‌بندد، آن اسم یا وصف، این علامتی است که شما را به آن حقیقت منتقل می‌کند. گاهی هم لازم نیست لفظی به کار ببرند، شما وقتی لوگوی یک مؤسسه‌ای را که می‌شناسید می‌بینید، به یاد آن حقیقت می‌افتید.
کارِ اسماء و صفات اشاره به سمت حقیقت است.
کدام اسم، کدام وصف، کدام شخص، کدام اشاره ذهن ما را پُررنگ‌تر و بیشتر ما را به سمتِ خدا منصرف می‌کند؟ مسلّماً اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین، برای همین هم اسم اعظم هستند، برای همین هم فرموده‌اند «نَحْنُ وَ اَللَّهِ اَلْأَسْمَاءُ الله اَلْحُسْنَى»، وقتی به دنبال خدا می‌گردید اسم ما را ببرید.
روایاتی دارم، چند روایت است که دو روایت آن در کتاب شریف کافی است، سند در نهایتِ اتقان است، فقها نسبت به آن فتوا می‌دهند، و راجع به مثلِ این جلساتِ ما هم هست. ما استادی داشتیم که در ایام کرونا به رحمت خدا رفت، بزرگواری از اعاظم حوزه که در شهادت ثالثه دچار توقّف و احتیاط بود، که باید در اذان ذکرالله گفته شود، و احتیاط داشت که آیا می‌شود این را بیان کرد یا نه، آن زمان می‌فرمود که با همین روایت به محضر آن استاد رسیدم و همین استدلال مختصر را گفتم. می‌خواهم بگویم فقط یک روایت نیست که در یک کتاب آمده باشد، بلکه بزرگان به آن احتجاج می‌کنند. آنجا در کافی شریف دو روایت از حضرت صادق سلام الله علیه است، در اواسط یکی از آن روایات حضرت صادق علیه السلام به پدر شریف خود استناد می‌کند.
حضرت صادق سلام الله علیه می‌فرماید که «شِیعَتُنَا اَلرُّحَمَاءُ بَیْنَهُمُ» شیعیان ما خیلی با هم مهربان هستند. خود این موضوع وضع ما را معلوم می‌کند که اگر ما فضای جامعه را به سمت مهر و محبّت و عطوفت و همیاری و همکاری و دلسوزی برای هم پیش بردیم، نشانه‌ای از نشانه‌ها و علامتی از علامات تشیّع داریم، وگرنه اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین ما را بعنوان شیعه نمی‌شناسند، «شِیعَتُنَا اَلرُّحَمَاءُ بَیْنَهُمُ» شیعیان ما خیلی با هم مهربان هستند، نسبت به یکدیگر دلسوز هستند، دلشان برای یکدیگر می‌تپد، اتفاقاً چون دلشان برای یکدیگر می‌تپد، از مصادیق مهربانی شیعیان ما باهم این است که «اَلَّذِینَ إِذَا خَلَوْا» همینکه دور یکدیگر جمع می‌شوند «ذَکَرُوا اَللَّهَ» خدا را یاد می‌کنند و از خدا می‌گویند، اوصاف خدا را می‌گویند.
قرآن کریم در اوایل سوره مبارکه بقره می‌فرماید: «إِذَا خَلَوْا إِلَى شَیَاطِینِهِمْ قَالُوا إِنَّا مَعَکُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِئُونَ»، وقتی منافقین دور یکدیگر جمع می‌شوند توطئه می‌کنند. اما شیعیان اینطور هستند که «اَلَّذِینَ إِذَا خَلَوْا ذَکَرُوا اَللَّهَ» همینکه دور یکدیگر جمع می‌شوند یاد خدا می‌کنند.
پاسخ یک خطی این است که کسی راهی به شناخت ذات باری تعالی ندارد، این راه برای همه بسته است، دستان خاتم انبیاء هم بالاست و به خدای متعال عرض می‌کند: «سُبْحَانَکَ مَا عَرَفْنَاکَ حَقَّ مَعْرِفَتِکَ»
پس ما باید چطور خدا را بشناسیم و یاد کنیم؟ ما خدا را اندکی با اسماء و صفات او می‌شناسیم، اینکه رحیم است، اینکه وفی است، اینکه غفور است.
باز این هم به اندازه‌ی فهم اندک ما از این اسامی است، این اسامی علامتِ شناسایی است.
الآن وقتی اسم بنده را می‌برند، وقتی شما این نام را می‌شنوید تصویر بنده در ذهن شما نقش می‌بندد، آن اسم یا وصف، این علامتی است که شما را به آن حقیقت منتقل می‌کند. گاهی هم لازم نیست لفظی به کار ببرند، شما وقتی لوگوی یک مؤسسه‌ای را که می‌شناسید می‌بینید، به یاد آن حقیقت می‌افتید.
کارِ اسماء و صفات اشاره به سمت حقیقت است.
کدام اسم، کدام وصف، کدام شخص، کدام اشاره ذهن ما را پُررنگ‌تر و بیشتر ما را به سمتِ خدا منصرف می‌کند؟ مسلّماً اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین، برای همین هم اسم اعظم هستند، برای همین هم فرموده‌اند «نَحْنُ وَ اَللَّهِ اَلْأَسْمَاءُ الله اَلْحُسْنَى»، وقتی به دنبال خدا می‌گردید اسم ما را ببرید.
تاکنون نظری ثبت نشده است