display result search
- 237
- 1000
- 1000
- 1000
یک تصمیم سرنوشت‌ساز
سخنرانی آیت الله محمدتقی مصباح یزدی با موضوع «یک تصمیم سرنوشت‌ساز»، سال 1375
اگر عیدى ما این باشد که امشب سند نوکرى و سربازى ما را امضا کنند جا دارد که ما کلاهمان را به عرش بیندازیم. بلکه حتی اگر به ما بگویند که شما جاروکش خدّام آن حضرت هستید و این را بپذیرند، باز باید خیلى افتخار کنیم. این را از صمیم قلب عرض مى‌‌کنم نه به‌عنوان تعارف، اینجا جاى تعارف نیست و شوخى برنمى‌‌دارد؛ دستگاه عظیمى است که ما با عقل و فکر خودمان نمى‌‌توانیم عظمتش را درک کنیم؛ عظمت خداست و عظمت جلوه‌‌هاى الهى که در انوار پاک چهارده معصوم پاک تجلّى کرده است و اگر همه انسان‌ها عقل‌هایشان را روى هم بگذارند و بخواهند پایه بلند این مقام را درک بکنند هرگز نخواهند توانست. اجمالاً باید به همین خوشحال باشیم که خدا این معرفت را به ما داده که بدانیم آن‌ها در یک مقامى هستند که نمى‌‌توانیم عظمت آن مقام را انکار کنیم. اگر این را باور کنیم باز خودش یک کمالی است.
البته نمى‌‌شود هیچ مخلوقى را با خدا مقایسه کرد؛ او فوق ما لا نهایة له، بما لا نهایة له است ولى از آنجایی که ما نمى‌‌فهمیم، همان‌طور که ذات خدا و صفات الهى براى ما شناخته نیست، صفات اولیائش هم براى ما شناخته نیست. ما در این جهت این‌ها را یکسان مقایسه می‌کنیم، هرچند خدا و اولیائش خیلى با هم فرق دارند، آن‌هم نه فرق یک درجه و چند درجه که بعضى فکر مى‌‌کنند؛ فرق بین خدا با اشرف مخلوقاتش صحبت یک درجه نیست که بگوییم مثلاً وجود، درجاتى دارد، درجه عالى‌‌اش خداست و درجه پایین‌‌ترش پیغمبر‌صلی‌‌الله‌‌علیه‌‌و‌آله می‌شود. فاصله بین ذات اقدس الهى با بالاترین مخلوقاتش که نور پاک حضرت محمّد‌صلی‌‌الله‌‌علیه‌‌و‌آله است بى‌‌نهایت است. فاصله آن نور با ما بى‌‌نهایت است، فاصله ایشان با خدا هم بى‌‌نهایت است. خدا فوق مقام همه مخلوقاتش و ازجمله فوق انوار معصومین است؛ چه اندازه؟ بما لا نهایة له!
اگر این‌ها را در همین حدّ سلبى‌‌اش و در همین معناى نفى‌‌اش، بفهمیم باز خیلى باید خدا را شکر کنیم که معرفت خوبى به ما داده است. ما اگر افتخارى داشته باشیم این هم به برکت تعلیم خود آن‌هاست و الا ما به هزارها غرور مبتلا مى‌‌شدیم و خیال مى‌‌کردیم خیلى چیز مى‌‌فهمیم! اوّل قرآن به ما فرمود که وَمَا أُوتِیتُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِیلاً؛ بعد هم خود آن‌ها به ما فهماندند که مقامات ما خیلى بالاتر از این است که شما بفهمید. به‌هرحال به برکت تعلیم آن‌ها این را فهمیدیم که آن‌ها در یک اوجى هستند که اگر ما هزاران سال با تندروترین مَرکَب‌ها حرکت کنیم به آنجا نخواهیم رسید.
از طرف دیگر نباید چنین توهّم کنیم که حالا که نمى‌‌توانیم به آنجا برسیم پس هیچی، رها کنیم. آن مقامی که ما باز به برکت تعلیمات و راهنمایى آن‌ها مى‌‌توانیم به آن مقام برسیم آن‌قدر عظیم است که همه این جهان مادّه در مقابل آن پشیزى ارزش ندارد! نمى‌‌گویم ما به مقام معصوم مى‌‌رسیم، امّا آن مقامی که در سایه راهنمایى‌‌هاى این انوار پاک مى‌‌توانیم به آن برسیم آن‌قدر مقام عظیمى است که همه این جهان با همه عظمتش، در مقابل آن پشیزى ارزش ندارد!
اگر عیدى ما این باشد که امشب سند نوکرى و سربازى ما را امضا کنند جا دارد که ما کلاهمان را به عرش بیندازیم. بلکه حتی اگر به ما بگویند که شما جاروکش خدّام آن حضرت هستید و این را بپذیرند، باز باید خیلى افتخار کنیم. این را از صمیم قلب عرض مى‌‌کنم نه به‌عنوان تعارف، اینجا جاى تعارف نیست و شوخى برنمى‌‌دارد؛ دستگاه عظیمى است که ما با عقل و فکر خودمان نمى‌‌توانیم عظمتش را درک کنیم؛ عظمت خداست و عظمت جلوه‌‌هاى الهى که در انوار پاک چهارده معصوم پاک تجلّى کرده است و اگر همه انسان‌ها عقل‌هایشان را روى هم بگذارند و بخواهند پایه بلند این مقام را درک بکنند هرگز نخواهند توانست. اجمالاً باید به همین خوشحال باشیم که خدا این معرفت را به ما داده که بدانیم آن‌ها در یک مقامى هستند که نمى‌‌توانیم عظمت آن مقام را انکار کنیم. اگر این را باور کنیم باز خودش یک کمالی است.
البته نمى‌‌شود هیچ مخلوقى را با خدا مقایسه کرد؛ او فوق ما لا نهایة له، بما لا نهایة له است ولى از آنجایی که ما نمى‌‌فهمیم، همان‌طور که ذات خدا و صفات الهى براى ما شناخته نیست، صفات اولیائش هم براى ما شناخته نیست. ما در این جهت این‌ها را یکسان مقایسه می‌کنیم، هرچند خدا و اولیائش خیلى با هم فرق دارند، آن‌هم نه فرق یک درجه و چند درجه که بعضى فکر مى‌‌کنند؛ فرق بین خدا با اشرف مخلوقاتش صحبت یک درجه نیست که بگوییم مثلاً وجود، درجاتى دارد، درجه عالى‌‌اش خداست و درجه پایین‌‌ترش پیغمبر‌صلی‌‌الله‌‌علیه‌‌و‌آله می‌شود. فاصله بین ذات اقدس الهى با بالاترین مخلوقاتش که نور پاک حضرت محمّد‌صلی‌‌الله‌‌علیه‌‌و‌آله است بى‌‌نهایت است. فاصله آن نور با ما بى‌‌نهایت است، فاصله ایشان با خدا هم بى‌‌نهایت است. خدا فوق مقام همه مخلوقاتش و ازجمله فوق انوار معصومین است؛ چه اندازه؟ بما لا نهایة له!
اگر این‌ها را در همین حدّ سلبى‌‌اش و در همین معناى نفى‌‌اش، بفهمیم باز خیلى باید خدا را شکر کنیم که معرفت خوبى به ما داده است. ما اگر افتخارى داشته باشیم این هم به برکت تعلیم خود آن‌هاست و الا ما به هزارها غرور مبتلا مى‌‌شدیم و خیال مى‌‌کردیم خیلى چیز مى‌‌فهمیم! اوّل قرآن به ما فرمود که وَمَا أُوتِیتُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِیلاً؛ بعد هم خود آن‌ها به ما فهماندند که مقامات ما خیلى بالاتر از این است که شما بفهمید. به‌هرحال به برکت تعلیم آن‌ها این را فهمیدیم که آن‌ها در یک اوجى هستند که اگر ما هزاران سال با تندروترین مَرکَب‌ها حرکت کنیم به آنجا نخواهیم رسید.
از طرف دیگر نباید چنین توهّم کنیم که حالا که نمى‌‌توانیم به آنجا برسیم پس هیچی، رها کنیم. آن مقامی که ما باز به برکت تعلیمات و راهنمایى آن‌ها مى‌‌توانیم به آن مقام برسیم آن‌قدر عظیم است که همه این جهان مادّه در مقابل آن پشیزى ارزش ندارد! نمى‌‌گویم ما به مقام معصوم مى‌‌رسیم، امّا آن مقامی که در سایه راهنمایى‌‌هاى این انوار پاک مى‌‌توانیم به آن برسیم آن‌قدر مقام عظیمى است که همه این جهان با همه عظمتش، در مقابل آن پشیزى ارزش ندارد!
تاکنون نظری ثبت نشده است