display result search
- 330
- 1000
- 1000
- 1000
ارتباط فضل خداوند متعال با رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، جلسه ششم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «ارتباط فضل خداوند متعال با رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم»، جلسه ششم، سال 1392
بعضی گفته اند که پیامبر و ائمه علیهم السلام آمده اند که خدا را به ما معرفی کنند و نباید معرفت خودشان موضوعیت پیدا کند. پیامبران و اهل بیت که آمده اند خدا را به ما معرفی کنند.
در قرآن داریم: بگو که من فقط دعوت به خدا می کنم و اهل بیت هم همه را به توحید دعوت می کنند. مقامات نبی اکرم صلی الله علیه و آله و سلم را به تفسیر بیان کرده اند. اگر این مقام طریق معرفت خدا نبود، آنها هرگز بیان نمی کردند.
معرفت ائمه علیهم السلام، طریق معرفت الله است. همه ی عالم آیات خداوند هستند و ما می توانیم خدا را در آیات ببینیم و ائمه، اکبر آیات الهی هستند. مگر عالم چقدر ظرفیت دارد که جمال و جلال الهی را نشان بدهد؟ کسانی که دنبال جلال و جمال الهی می گردند، هر لحظه دنبال آیات غیبی بزرگتر از این جهان می گردند. برای آنهاست که حجاب ها کنار می رود و آرام آرام به ملکوت عالم می رسند و به فوق ملکوت و اسم اعظم الهی می رسند و همه را در ذیل اسم اعظم می بینند که همان پیامبر و ائمه هستند و خدا را در این آینه مشاهده می کنند. لذا اگر کسی می خواهد به معرفت الله برسد تنها راه همین است که از طریق معرفت اهل بیت حرکت کند و اِلا راهی نیست. امام صادق علیه السلام فرمودند: این مسیری است که خداوند پسندیده که از طریق شناخت شخصیت ها و رجالی شناخته شود و با طاعت آنها طاعت شود. آنها را سبیل خودش قرار داده، راهی که به سوی خدا منتهی می شود و وجهی که در آن وجه حضرت حق دیده می شود.
معرفت ائمه، همان معرفت الله است البته نه به آن معنا که خداوند در ائمه حلول پیدا کرده زیرا این کفر است. بحث این است که خداوند انوار معرفت خودش را در ائمه قرار داده است. آنها سرچشمه ی معرفت خدا هستند. اگر کسی می خواهد سیر در درجات محبت بکند باید سیر در درجات وجودی آنها بکند. این سیر یک سیر اختیاری است و تابع معرفت است. اگر انسان به اندازه‌ی معرفتی که به ائمه پیدا می کند به همان اندازه خشوع و خضوع و سیر می کند. اینها مباحث توحیدی است. بعد از صدر اسلام این راه را بستند. در قرآن داریم که راه ائمه را بستند. سد عن سبیل الله این است که راه شناخت ائمه را ببندند.
با مقاماتی که ما از پیامبر و ائمه علیهم السلام گفته ایم عده‌ای امیدشان نسبت به آنها قطع شده است که ما کجا و آنها کجا؟ در سوره نساء داریم: اگر کسی اطاعت خدا و رسول را بکند، همراه انبیاء صدیقین و شهدا می شود. پس طریق همراهی اطاعت از رسول و ائمه است. روایتی در شان نزول این آیه آمده: یکی از برده های حضرت خیلی به حضرت ارادت و محبت داشت و اگر حضرت را نمی دید مضطرب می شد و حضرت دیدند که او لاغر شده و علت را پرسید. او گفت: دوری شما مرا این طور کرده است. در دنیا امیدی دارم که شما را می بینم ولی بعد از مرگ امیدی به دیدن شما ندارم. بعد آیه ی بالا نازل شد که رمز همراهی با پیامبر و ائمه اطاعت است. بعضی اطاعت را به محبت تعبیر کرده اند، محبت یعنی واقعا حضرت را دوست داشته باشی و محبت ظاهری نباشد. روایتی در ذیل این آیه آمده که فردی بادیه نشین به پیامبر عرض کرد: قیامت چه زمانی برپا می شود. حضرت نماز را خواندند و بعد از نماز از جمعیت پرسیدند: چه کسی این سوال را کرد. فردی گفت: من. حضرت فرمود: جواب این سوال به درد شما نمی خورد، ببین چه چیزی آماده کرده ای. او گفت: من واجبات را انجام می دهم ولی کارهای مستحبی زیادی انجام نمی دهم ولی شما و خدا را دوست دارم. حضرت فرمود: انسان همراه کسی است که او را دوست می دارد. پس محبت، حضور محبوب در وجود مُحب است. ارزش انسان به محبت اوست زیرا حقیقت محبت حضور محبوب در وجود مُحب است. اگر محبت ظلمانی بود، انسان ظلمانی می شود. اگر محبت نورانی بود حضور محبوب در وجود انسان نورانی می شود و انسان ارزش پیدا می کند.
بعضی گفته اند که پیامبر و ائمه علیهم السلام آمده اند که خدا را به ما معرفی کنند و نباید معرفت خودشان موضوعیت پیدا کند. پیامبران و اهل بیت که آمده اند خدا را به ما معرفی کنند.
در قرآن داریم: بگو که من فقط دعوت به خدا می کنم و اهل بیت هم همه را به توحید دعوت می کنند. مقامات نبی اکرم صلی الله علیه و آله و سلم را به تفسیر بیان کرده اند. اگر این مقام طریق معرفت خدا نبود، آنها هرگز بیان نمی کردند.
معرفت ائمه علیهم السلام، طریق معرفت الله است. همه ی عالم آیات خداوند هستند و ما می توانیم خدا را در آیات ببینیم و ائمه، اکبر آیات الهی هستند. مگر عالم چقدر ظرفیت دارد که جمال و جلال الهی را نشان بدهد؟ کسانی که دنبال جلال و جمال الهی می گردند، هر لحظه دنبال آیات غیبی بزرگتر از این جهان می گردند. برای آنهاست که حجاب ها کنار می رود و آرام آرام به ملکوت عالم می رسند و به فوق ملکوت و اسم اعظم الهی می رسند و همه را در ذیل اسم اعظم می بینند که همان پیامبر و ائمه هستند و خدا را در این آینه مشاهده می کنند. لذا اگر کسی می خواهد به معرفت الله برسد تنها راه همین است که از طریق معرفت اهل بیت حرکت کند و اِلا راهی نیست. امام صادق علیه السلام فرمودند: این مسیری است که خداوند پسندیده که از طریق شناخت شخصیت ها و رجالی شناخته شود و با طاعت آنها طاعت شود. آنها را سبیل خودش قرار داده، راهی که به سوی خدا منتهی می شود و وجهی که در آن وجه حضرت حق دیده می شود.
معرفت ائمه، همان معرفت الله است البته نه به آن معنا که خداوند در ائمه حلول پیدا کرده زیرا این کفر است. بحث این است که خداوند انوار معرفت خودش را در ائمه قرار داده است. آنها سرچشمه ی معرفت خدا هستند. اگر کسی می خواهد سیر در درجات محبت بکند باید سیر در درجات وجودی آنها بکند. این سیر یک سیر اختیاری است و تابع معرفت است. اگر انسان به اندازه‌ی معرفتی که به ائمه پیدا می کند به همان اندازه خشوع و خضوع و سیر می کند. اینها مباحث توحیدی است. بعد از صدر اسلام این راه را بستند. در قرآن داریم که راه ائمه را بستند. سد عن سبیل الله این است که راه شناخت ائمه را ببندند.
با مقاماتی که ما از پیامبر و ائمه علیهم السلام گفته ایم عده‌ای امیدشان نسبت به آنها قطع شده است که ما کجا و آنها کجا؟ در سوره نساء داریم: اگر کسی اطاعت خدا و رسول را بکند، همراه انبیاء صدیقین و شهدا می شود. پس طریق همراهی اطاعت از رسول و ائمه است. روایتی در شان نزول این آیه آمده: یکی از برده های حضرت خیلی به حضرت ارادت و محبت داشت و اگر حضرت را نمی دید مضطرب می شد و حضرت دیدند که او لاغر شده و علت را پرسید. او گفت: دوری شما مرا این طور کرده است. در دنیا امیدی دارم که شما را می بینم ولی بعد از مرگ امیدی به دیدن شما ندارم. بعد آیه ی بالا نازل شد که رمز همراهی با پیامبر و ائمه اطاعت است. بعضی اطاعت را به محبت تعبیر کرده اند، محبت یعنی واقعا حضرت را دوست داشته باشی و محبت ظاهری نباشد. روایتی در ذیل این آیه آمده که فردی بادیه نشین به پیامبر عرض کرد: قیامت چه زمانی برپا می شود. حضرت نماز را خواندند و بعد از نماز از جمعیت پرسیدند: چه کسی این سوال را کرد. فردی گفت: من. حضرت فرمود: جواب این سوال به درد شما نمی خورد، ببین چه چیزی آماده کرده ای. او گفت: من واجبات را انجام می دهم ولی کارهای مستحبی زیادی انجام نمی دهم ولی شما و خدا را دوست دارم. حضرت فرمود: انسان همراه کسی است که او را دوست می دارد. پس محبت، حضور محبوب در وجود مُحب است. ارزش انسان به محبت اوست زیرا حقیقت محبت حضور محبوب در وجود مُحب است. اگر محبت ظلمانی بود، انسان ظلمانی می شود. اگر محبت نورانی بود حضور محبوب در وجود انسان نورانی می شود و انسان ارزش پیدا می کند.
تاکنون نظری ثبت نشده است