display result search
- 417
- 1000
- 1000
- 1000
ارتباط فضل خداوند متعال با رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، جلسه پنجم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «ارتباط فضل خداوند متعال با رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم»، جلسه پنجم، سال 1392
زمانی که حضرت به خیابان می آمدند کودکان گرد ایشان را می گرفتند و تقاضا می کردند که با آنها هم بازی شوند. در روایت است که روزی حضرت برای رفتن به مسجد دیر کرده بودند با این حال اطفال ایشان را رها نمی کردند. حضرت از منزل یک مقدار گردو آوردند و خودشان را با آن اطفال معامله کردند. بعد هم فرمودند که آنها من را از برادرم یوسف هم ارزان تر فروختند. با وجود اینکه حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم از معراج آمده بودند و دارای مقامات بسیار رفیعی بودند در حدی که جبرائیل نمی توانست در مقام ایشان قدم بگذارد، با این حال با اطفال اینگونه برخورد می کردند. حضرت مانند برده های آن دوران بر روی زمین می نشستند و با آنها غذا می خوردند. بر روی مرکب، یک نفر را ترک خود سوار می کردند. این چنین تواضعی از چنین شخصیتی درخور توجه است. البته برای افراد معمولی نیز تواضع و فروتنی خوب است. روزی از حضرت پرسیدند که چرا مانند بنده ها نشسته اید؟ ایشان فرمودند: چه کسی از من بنده تر است؟ اگر سراغ دارید او را نشان دهید. ده ها و صدها روایت درخصوص فضایل پیامبر وجود دارد. آیات قرآن نیز پر از مقامات حضرت است. خوب است که زیارت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از راه دور حداقل هفته ای یک بار خوانده شود. در متن آن مقاماتی برای حضرت ذکر شده که برخی از آنها مختص همین زیارت است. پیامبر حجت اول بر اولین و آخرین هستند. وقتی حجت تمام می شود که مطلب برای انسان واضح شود. اگر آن چیزی که اراده ی خداوند است، بر ما واضح نشود، حجت بر ما تمام نمی شود. عقل نیز یک حجت است که خداوند در باطن ما قرار داده است. اگر ما عقل نداشتیم مکلف هم نبودیم. انسان به میزان عقل خود تکلیف دارد. خدای متعال یک کلمه ی جامعه دارد که با آن کلمه، حجت بر همه ی کائنات تمام می شود. یعنی همه ی کائنات حق و باطل را می فهمند.
در آیه ای از قرآن می فرماید که خدای متعال بین انسان و قلب او حایل است. برخی این طور معنا کرده اند که اگر انسان خود را دوست دارد بخاطر حضور خداوند است. اگر خداوند خود را کنار بکشد انسان از خود بیگانه می شود. در روایت است که وقتی انسان کاری را انجام می دهد، به خوبی یا بدی آن آگاه است. این مسئله بخاطر حضور خداوند است. حجت الهی در هر نفسی وجود دارد. مانند خورشید که وقتی می تابد ما با استفاده از نور آن همه جا را می بینیم. حضرت آن کلمه ی جامعه ای هستند که در همه ی نفوس از اولین تا آخرین حضور دارند و همه با حضور ایشان حق و باطل را درک می کنند. این نور متکثر نیست و یک نوری است که بر همه ی قلوب می تابد. این یک نور واحد که مانند خورشید، حجت را بر همه ی نفوس و در همه ی زمان ها تمام می کند. خداوند حجت را تمام می کند و کافر هم در هر اقدامی که می کند می فهمد که در حال خطا است و گرنه مکلف نیست.
زمانی که حضرت به خیابان می آمدند کودکان گرد ایشان را می گرفتند و تقاضا می کردند که با آنها هم بازی شوند. در روایت است که روزی حضرت برای رفتن به مسجد دیر کرده بودند با این حال اطفال ایشان را رها نمی کردند. حضرت از منزل یک مقدار گردو آوردند و خودشان را با آن اطفال معامله کردند. بعد هم فرمودند که آنها من را از برادرم یوسف هم ارزان تر فروختند. با وجود اینکه حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم از معراج آمده بودند و دارای مقامات بسیار رفیعی بودند در حدی که جبرائیل نمی توانست در مقام ایشان قدم بگذارد، با این حال با اطفال اینگونه برخورد می کردند. حضرت مانند برده های آن دوران بر روی زمین می نشستند و با آنها غذا می خوردند. بر روی مرکب، یک نفر را ترک خود سوار می کردند. این چنین تواضعی از چنین شخصیتی درخور توجه است. البته برای افراد معمولی نیز تواضع و فروتنی خوب است. روزی از حضرت پرسیدند که چرا مانند بنده ها نشسته اید؟ ایشان فرمودند: چه کسی از من بنده تر است؟ اگر سراغ دارید او را نشان دهید. ده ها و صدها روایت درخصوص فضایل پیامبر وجود دارد. آیات قرآن نیز پر از مقامات حضرت است. خوب است که زیارت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از راه دور حداقل هفته ای یک بار خوانده شود. در متن آن مقاماتی برای حضرت ذکر شده که برخی از آنها مختص همین زیارت است. پیامبر حجت اول بر اولین و آخرین هستند. وقتی حجت تمام می شود که مطلب برای انسان واضح شود. اگر آن چیزی که اراده ی خداوند است، بر ما واضح نشود، حجت بر ما تمام نمی شود. عقل نیز یک حجت است که خداوند در باطن ما قرار داده است. اگر ما عقل نداشتیم مکلف هم نبودیم. انسان به میزان عقل خود تکلیف دارد. خدای متعال یک کلمه ی جامعه دارد که با آن کلمه، حجت بر همه ی کائنات تمام می شود. یعنی همه ی کائنات حق و باطل را می فهمند.
در آیه ای از قرآن می فرماید که خدای متعال بین انسان و قلب او حایل است. برخی این طور معنا کرده اند که اگر انسان خود را دوست دارد بخاطر حضور خداوند است. اگر خداوند خود را کنار بکشد انسان از خود بیگانه می شود. در روایت است که وقتی انسان کاری را انجام می دهد، به خوبی یا بدی آن آگاه است. این مسئله بخاطر حضور خداوند است. حجت الهی در هر نفسی وجود دارد. مانند خورشید که وقتی می تابد ما با استفاده از نور آن همه جا را می بینیم. حضرت آن کلمه ی جامعه ای هستند که در همه ی نفوس از اولین تا آخرین حضور دارند و همه با حضور ایشان حق و باطل را درک می کنند. این نور متکثر نیست و یک نوری است که بر همه ی قلوب می تابد. این یک نور واحد که مانند خورشید، حجت را بر همه ی نفوس و در همه ی زمان ها تمام می کند. خداوند حجت را تمام می کند و کافر هم در هر اقدامی که می کند می فهمد که در حال خطا است و گرنه مکلف نیست.
تاکنون نظری ثبت نشده است