display result search
- 378
- 1000
- 1000
- 1000
عالم حیات و عالم موت، جلسه یازدهم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «عالم حیات و عالم موت»، جلسه یازدهم، سال 1402
«الرِّضَا بقَضَائِکَ وَ قَدَرِکَ أَقْصَی عَزْمِی وَ نِهَایَتِی وَ أَبْعَدَ هَمِّی وَ غَایَتِی»
بالاترین مقامی که می شود انسان سیر بکند و در سیر معنوی خودش به او برسد مقام رضاست. که در روایات تعبیر شده که «اعلی درجه الزهد ادنی درجه الیقین و اعلی درجه الیقین ادنی درجه الرضا»، بالاترین مقامات زهد اغاز مقامات یقین هست.
انسان تا به مقام زهد نرسد صاحب یقین نمی شود و تردیدها و شک ها و شبهات از انسان دور نمی شود. رجس و آلودگی شکوک وقتی از انسان دور می شود که انسان به زهد و فراغت می رسد.
زهد در تعبیر نورانی امیرالمومنین معنایش این است که انسان از شادی های این عالم فارغ باشد کسی که گرفتار آمد و شد هست زاهد نیست. فرمود مردم سه دسته هستند راغب و صابر و زاهد.
راغب آن کسی است که مشتاق دنیاست. ولو از حرام، صابر آن کسی است که تعلق به دنیا دارد ولی چون می داند دنیای حرام موجب عذاب انسان و سقوط انسان است چشم می پوشد و عفت به خرج می دهد دنبال دنیای حرام نمی رود اما خلاصه دامن می کشد از دنیا، کف نفس می کند. ولی زاهد آن کسی است که فقط «خرجت الافراح و الاحزان من قلبه» تمام شادی ها و غصه ها از دلش بیرون رفته «فلا یفرح بشیء من الدنیا آتاه و لا یأسا شیء من الدنیا فاتح»، آنچه از دنیا به دستش بیاید اورا خوشحال نمی کند آنچه در دنیا از او فوت بشود موجب تأسف او نیست.
در توضیح سوره مبارکه حدید تقدیم کردم که فرمودند معصومین مکرر زهد در یک آیه از قرآن معنا شده «لکیلا تأسوا علی مافاتکم و لا تفرحوا بما آتاکم»، انسان در مقابل آنچه از دست می رود متأسف نشود آنچه به دست می آورد موجب فرح و نشاطش در دنیا نشود منتها عرض کردم ذیل آیات قبل این فراغتی که ریشه اش این است «ما اصابکم من مصیبة فی الارض و لا فی انفسکم الا فی کتاب من قبل ان نبرئها ان ذلک علی الله یسیر لکیلا تأسوا»
آنچه به شما می رسد در یک کتابی قبلا ثبت شده بر اساس علم الهی است تصادف نیست. بر اساس نقشه خدا حوادث برای شما پیش می اید خدای متعال شما را با قبض و بسط ها رشد می دهد تر و خشک تان می کند سرپرستی تان می کند انسانی که به این نقطه می رسد که قبض وبسط های عالم تدبیر خداست برای او، این انسان دیگر گرفتار آمد و شد ها نیست. بنابراین مشغول به یک کار بالاتری است و آن همانی است که اشاره کردیم «سابقوا الی مغفرة من ربکم و جنة ارضها السماوات والارض»، این انسان مشغول مسابقه در راه خداست مسابقه به سوی مغفرت الهی است. فرصت دنیا را برای مسابقه در این راه اختیار کرده، بنابراین کسی که در این نقطه قرار گرفت دیگر آمد و شد‌ها او را مشغول نمی کند خودش را تحت تدبیر خدای متعال می داند بنابراین آزاد از آمد و شدهاست.
«الرِّضَا بقَضَائِکَ وَ قَدَرِکَ أَقْصَی عَزْمِی وَ نِهَایَتِی وَ أَبْعَدَ هَمِّی وَ غَایَتِی»
بالاترین مقامی که می شود انسان سیر بکند و در سیر معنوی خودش به او برسد مقام رضاست. که در روایات تعبیر شده که «اعلی درجه الزهد ادنی درجه الیقین و اعلی درجه الیقین ادنی درجه الرضا»، بالاترین مقامات زهد اغاز مقامات یقین هست.
انسان تا به مقام زهد نرسد صاحب یقین نمی شود و تردیدها و شک ها و شبهات از انسان دور نمی شود. رجس و آلودگی شکوک وقتی از انسان دور می شود که انسان به زهد و فراغت می رسد.
زهد در تعبیر نورانی امیرالمومنین معنایش این است که انسان از شادی های این عالم فارغ باشد کسی که گرفتار آمد و شد هست زاهد نیست. فرمود مردم سه دسته هستند راغب و صابر و زاهد.
راغب آن کسی است که مشتاق دنیاست. ولو از حرام، صابر آن کسی است که تعلق به دنیا دارد ولی چون می داند دنیای حرام موجب عذاب انسان و سقوط انسان است چشم می پوشد و عفت به خرج می دهد دنبال دنیای حرام نمی رود اما خلاصه دامن می کشد از دنیا، کف نفس می کند. ولی زاهد آن کسی است که فقط «خرجت الافراح و الاحزان من قلبه» تمام شادی ها و غصه ها از دلش بیرون رفته «فلا یفرح بشیء من الدنیا آتاه و لا یأسا شیء من الدنیا فاتح»، آنچه از دنیا به دستش بیاید اورا خوشحال نمی کند آنچه در دنیا از او فوت بشود موجب تأسف او نیست.
در توضیح سوره مبارکه حدید تقدیم کردم که فرمودند معصومین مکرر زهد در یک آیه از قرآن معنا شده «لکیلا تأسوا علی مافاتکم و لا تفرحوا بما آتاکم»، انسان در مقابل آنچه از دست می رود متأسف نشود آنچه به دست می آورد موجب فرح و نشاطش در دنیا نشود منتها عرض کردم ذیل آیات قبل این فراغتی که ریشه اش این است «ما اصابکم من مصیبة فی الارض و لا فی انفسکم الا فی کتاب من قبل ان نبرئها ان ذلک علی الله یسیر لکیلا تأسوا»
آنچه به شما می رسد در یک کتابی قبلا ثبت شده بر اساس علم الهی است تصادف نیست. بر اساس نقشه خدا حوادث برای شما پیش می اید خدای متعال شما را با قبض و بسط ها رشد می دهد تر و خشک تان می کند سرپرستی تان می کند انسانی که به این نقطه می رسد که قبض وبسط های عالم تدبیر خداست برای او، این انسان دیگر گرفتار آمد و شد ها نیست. بنابراین مشغول به یک کار بالاتری است و آن همانی است که اشاره کردیم «سابقوا الی مغفرة من ربکم و جنة ارضها السماوات والارض»، این انسان مشغول مسابقه در راه خداست مسابقه به سوی مغفرت الهی است. فرصت دنیا را برای مسابقه در این راه اختیار کرده، بنابراین کسی که در این نقطه قرار گرفت دیگر آمد و شد‌ها او را مشغول نمی کند خودش را تحت تدبیر خدای متعال می داند بنابراین آزاد از آمد و شدهاست.
قطعات
-
عنوانزمانتعداد پخش
-
-
تاکنون نظری ثبت نشده است