display result search
- 1106
- 1000
- 1000
- 1000
کدام حسین علیه السلام؟ کدام کربلا؟، فصل دوم، جلسه دهم
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین حامد کاشانی با موضوع «کدام حسین علیه السلام؟ کدام کربلا؟»، فصل دوم، جلسه دهم، سال 1402
می‌گفتند حکومت یک چیز پلیدی است، مانند بخش سرویس بهداشتی خانه است، هم لازم است باشد و هم طبعاً ناپاک و نامطبوع است.
علّتِ اینکه اینطور فکر می‌کنند این است که یزید را مشروع می‌دانند. یعنی اگر یزید فرمان جنگ بدهد باید به فرمان او بروند و بکشند، پای خطبای او بنشینند، پشت سر امامانِ جماعات او نماز بخوانند، زکات را به آن‌ها پرداخت کنند، به منویات آن‌ها عمل کنند.
گاهی رسماً احکامی را تغییر می‌دادند، باید تن بدهند. نماز عیدین را که بر خلاف نماز جمعه، جای خطبه و نماز برعکس است، در نماز جمعه دو خطبه دارد و بعد نماز، نماز عیدین اینطور است که خطبه بعد از نماز است.
آن‌ها بخاطر اینکه امیرالمؤمنین صلوات الله علیه را نستجیربالله لعن کنند، و زورشان می‌رسید که بگویند هر کسی در نماز جماعت شرکت نکند، درواقع جرم سیاسی مرتکب شده است. مردم هم هنگام خطبه می‌رفتند. برای همین خطبه را به قبل از نماز منتقل کردند و لعن را آخرِ خطبه و در اوجِ شلوغیِ جمعیت قرار دادند.
یعنی وقتی یزید مشروع است، احکام را هم جابجا می‌کند، مردم را هم به زور می‌نشاند، اعتراض هم ممنوع است. چون یزید را مشروع می‌داند و کثافت و ناپاکی و خطا و قتل و غارت و جنایت می‌بیند، به این نتیجه می‌رسد که انگار سیاست و حکومت، کثافتی بیش نیست!
ریشه‌ی این موضوع این است که این‌ها قدرت را اصالت می‌بینند، نه احقاق حق را. یعنی «اینکه ما به قدرت برسیم» اصل است، نه اینکه درست عمل کنیم، نه اینکه به شریعت عمل کنیم. اصل «قدرت داشتن» است، مشروعیت هر کسی وقتی است که قدرت پیدا می‌کند.
لذا اگر امیرالمؤمنین صلوات الله علیه حاکم باشد و استانی از استان‌های حکومت حضرت نافرمانی کنند می‌گوید: در مشروعیت او تزلزل هست؛ اما اگر یزید باشد و همه را گردن بزند ولی کسی جرأت مخالفت با او را نداشته باشد را حاکم مشروع می‌داند! یعنی یزید را هم ترجیح می‌دهند.
بلکه از این بالاتر، اگر بخواهد بگوید اکبر کبائر و اعظم گناهان چیست، می‌گوید: مقابله با یزید!
یعنی طرف از یک جهت می‌بیند این دینِ دینِ دین است، از یک طرف می‌بیند کثافتِ محض است، نتیجه می‌گیرد که حکومت کثیف است و برای کثیفان!
در صحیح بخاری… عبدالله بن عمر جرأت نکرد که این حرف را سال 61 که عاشورا بود بگوید، نظر او همین بود، فقط در آنجا به حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه عرض کرد: نرو.
می‌گفتند حکومت یک چیز پلیدی است، مانند بخش سرویس بهداشتی خانه است، هم لازم است باشد و هم طبعاً ناپاک و نامطبوع است.
علّتِ اینکه اینطور فکر می‌کنند این است که یزید را مشروع می‌دانند. یعنی اگر یزید فرمان جنگ بدهد باید به فرمان او بروند و بکشند، پای خطبای او بنشینند، پشت سر امامانِ جماعات او نماز بخوانند، زکات را به آن‌ها پرداخت کنند، به منویات آن‌ها عمل کنند.
گاهی رسماً احکامی را تغییر می‌دادند، باید تن بدهند. نماز عیدین را که بر خلاف نماز جمعه، جای خطبه و نماز برعکس است، در نماز جمعه دو خطبه دارد و بعد نماز، نماز عیدین اینطور است که خطبه بعد از نماز است.
آن‌ها بخاطر اینکه امیرالمؤمنین صلوات الله علیه را نستجیربالله لعن کنند، و زورشان می‌رسید که بگویند هر کسی در نماز جماعت شرکت نکند، درواقع جرم سیاسی مرتکب شده است. مردم هم هنگام خطبه می‌رفتند. برای همین خطبه را به قبل از نماز منتقل کردند و لعن را آخرِ خطبه و در اوجِ شلوغیِ جمعیت قرار دادند.
یعنی وقتی یزید مشروع است، احکام را هم جابجا می‌کند، مردم را هم به زور می‌نشاند، اعتراض هم ممنوع است. چون یزید را مشروع می‌داند و کثافت و ناپاکی و خطا و قتل و غارت و جنایت می‌بیند، به این نتیجه می‌رسد که انگار سیاست و حکومت، کثافتی بیش نیست!
ریشه‌ی این موضوع این است که این‌ها قدرت را اصالت می‌بینند، نه احقاق حق را. یعنی «اینکه ما به قدرت برسیم» اصل است، نه اینکه درست عمل کنیم، نه اینکه به شریعت عمل کنیم. اصل «قدرت داشتن» است، مشروعیت هر کسی وقتی است که قدرت پیدا می‌کند.
لذا اگر امیرالمؤمنین صلوات الله علیه حاکم باشد و استانی از استان‌های حکومت حضرت نافرمانی کنند می‌گوید: در مشروعیت او تزلزل هست؛ اما اگر یزید باشد و همه را گردن بزند ولی کسی جرأت مخالفت با او را نداشته باشد را حاکم مشروع می‌داند! یعنی یزید را هم ترجیح می‌دهند.
بلکه از این بالاتر، اگر بخواهد بگوید اکبر کبائر و اعظم گناهان چیست، می‌گوید: مقابله با یزید!
یعنی طرف از یک جهت می‌بیند این دینِ دینِ دین است، از یک طرف می‌بیند کثافتِ محض است، نتیجه می‌گیرد که حکومت کثیف است و برای کثیفان!
در صحیح بخاری… عبدالله بن عمر جرأت نکرد که این حرف را سال 61 که عاشورا بود بگوید، نظر او همین بود، فقط در آنجا به حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه عرض کرد: نرو.
کاربر مهمان