display result search
- 460
- 1000
- 1000
- 1000
حقیقت تشیع، جلسه دوم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «حقیقت تشیع»، جلسه دوم، سال 1392
در باب تشیع دو اصطلاح وجود دارد: اصطلاح تشیع سیاسی در دوران ائمه ی مصادیق زیادی داشته است که آنها شیعه ی سیاسی بوده اند یعنی از ائمه حمایت می کردند و حمایتی هم از آنها داشته اند ولی آنها را امام نمی دانستند و مقام و شئون امام را رعایت نمی کرند. حتی آنها در کنار امام می ایستادند و کشته می شدند. ما در مورد آنها بحث نمی کنیم. بعضی از افرادی که نزد ائمه می آمدند و می گفتند که ما شیعه هستیم ولی ائمه آنها را نمی پذیرفتند زیرا آنها شیعه سیاسی بوده اند یعنی محب بودند.
اصطلاح دیگر شیعه ی اعتقادی هستند که پیامبر و اهل بیت را خلفاء الهی می دانستند و این خلافت را برای غیر قائل نبودند و معتقد هستند که این یک منصب الهی است. یعنی امامت منصب الهی است، خلافت نبی اکرم است و دست مردم از نصب یا عزل امام بیرون است.
شیعه ی اعتقادی درجاتی دارد از نازل ترین مرحله شروع می شود تا به شیعه ی کامل می رسد. ابراهیم خلیل مصداقی از شیعه ی اعتقادی کامل است که شیعه ی نبی اکرم و امیرالمومنین است. بحث ما درمورد شیعه ی اعتقادی است. فضائلی که در روایات آمده است در مورد شیعه ی اعتقادی است.
فضائلی برای شیعه آمده است که این فضائل بین همه ی درجات شیعه ی اعتقادی مشترک است. اما کسانی که شیعه ی سیاسی هستند از دائره این فضائل خارج هستند. گاهی اوقات ایمان عاریتی است یعنی کسی مومن است ولی قلبش حامل ایمان نیست و ایمانش تا مرحله ای است و بعد در امتحانی از امام فاصله می گیرد. زیرا ایمان در سرشت و طینت او وجود ندارد. او درعوالم قبل مومن نبوده و در عوالم بعد هم مومن نبوده زیرا ایمان را از قلب نپذیرفته است. در اثر معاشرت هایی فرهنگ هایی در او پیدا شده است ولی بعدا این ایمان جمع می شود. شیعه کسی است که ایمانش مستعار نیست، ایمان عاریتی ندارد و ایمانش واقعی است. یعنی خودش مومن است. گاهی انسان عطر می زند ولی گاهی خودش معطر است. کسی که عطر می زند عطرش می پرد ولی کسی که معطر است خودش عطر می شود.
در باب تشیع دو اصطلاح وجود دارد: اصطلاح تشیع سیاسی در دوران ائمه ی مصادیق زیادی داشته است که آنها شیعه ی سیاسی بوده اند یعنی از ائمه حمایت می کردند و حمایتی هم از آنها داشته اند ولی آنها را امام نمی دانستند و مقام و شئون امام را رعایت نمی کرند. حتی آنها در کنار امام می ایستادند و کشته می شدند. ما در مورد آنها بحث نمی کنیم. بعضی از افرادی که نزد ائمه می آمدند و می گفتند که ما شیعه هستیم ولی ائمه آنها را نمی پذیرفتند زیرا آنها شیعه سیاسی بوده اند یعنی محب بودند.
اصطلاح دیگر شیعه ی اعتقادی هستند که پیامبر و اهل بیت را خلفاء الهی می دانستند و این خلافت را برای غیر قائل نبودند و معتقد هستند که این یک منصب الهی است. یعنی امامت منصب الهی است، خلافت نبی اکرم است و دست مردم از نصب یا عزل امام بیرون است.
شیعه ی اعتقادی درجاتی دارد از نازل ترین مرحله شروع می شود تا به شیعه ی کامل می رسد. ابراهیم خلیل مصداقی از شیعه ی اعتقادی کامل است که شیعه ی نبی اکرم و امیرالمومنین است. بحث ما درمورد شیعه ی اعتقادی است. فضائلی که در روایات آمده است در مورد شیعه ی اعتقادی است.
فضائلی برای شیعه آمده است که این فضائل بین همه ی درجات شیعه ی اعتقادی مشترک است. اما کسانی که شیعه ی سیاسی هستند از دائره این فضائل خارج هستند. گاهی اوقات ایمان عاریتی است یعنی کسی مومن است ولی قلبش حامل ایمان نیست و ایمانش تا مرحله ای است و بعد در امتحانی از امام فاصله می گیرد. زیرا ایمان در سرشت و طینت او وجود ندارد. او درعوالم قبل مومن نبوده و در عوالم بعد هم مومن نبوده زیرا ایمان را از قلب نپذیرفته است. در اثر معاشرت هایی فرهنگ هایی در او پیدا شده است ولی بعدا این ایمان جمع می شود. شیعه کسی است که ایمانش مستعار نیست، ایمان عاریتی ندارد و ایمانش واقعی است. یعنی خودش مومن است. گاهی انسان عطر می زند ولی گاهی خودش معطر است. کسی که عطر می زند عطرش می پرد ولی کسی که معطر است خودش عطر می شود.
تاکنون نظری ثبت نشده است