display result search
سخنرانی آیت الله حسین انصاریان با عنوان "آثار گرانبهای تفکّر"
دانش امیرالمومنین علیه السّلام، شعاع دانش پروردگار است و کسی جز او جمله ی "سَلونی قبلَ اَن تَفقِدونی" را بر زبان نیاورده است. آن حضرت درباره ی آثار گرانبهای تفکّر می فرماید: "اندیشه کردن، موجب عبرت آموختن است و از لغزش، ایمن مى گرداند و روشن اندیشى به بار مى آورد."
گاهی حتّی فکر کردن به اموری که ظاهراً اهمیّت چندانی ندارند، اثرات ارزنده ای دارد. مثلاً فکر کنید اگر انسان نمی توانست استراحت کند و بخوابد، سلامتی او به خطر می افتاد. با تفکّر می توان به خودشناسی و خداشناسی رسید. حافظ با دیدن هلال ماه و تفکّر در آن، به یاد داس می افتد و می اندیشد که سرانجام روزی، نتیجه ی اعمال خود را درو خواهیم کرد. لذا می گوید: "مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو یادم از کشته ی خویش آمد و هنگام درو"
نقل شده است مرحوم آیت الله بروجردی در کنار جوی آب نشسته بود و می گریست. وقتی از ایشان علّتش را پرسیدند، این بیت شعر را خواند: "بر لب جوی نشین و گذر عمر ببین کاین اشارت، ز جهان گذران ما را بس" و سپس فرمود: "این آبی که عبور می کند، دیگر به جوی بازنمی گردد. هشتاد سال عمر من نیز برنخواهد گشت و نمی دانم از این عمر گرانبها، بهره ی لازم را برده ام یا نه؟!" در مجلسی که امام صادق علیه السّلام در آن حاضر بود، از جناب ابوذر سخن به میان آمد و هر یک از حاضران، به نحوی به تعریف و تمجید از وی پرداخت. امّا آن حضرت، ابوذر را چنین ستود: "بیشتر عبادت ابوذر، تفکّر کردن و عبرت گرفتن بود."
دانش امیرالمومنین علیه السّلام، شعاع دانش پروردگار است و کسی جز او جمله ی "سَلونی قبلَ اَن تَفقِدونی" را بر زبان نیاورده است. آن حضرت درباره ی آثار گرانبهای تفکّر می فرماید: "اندیشه کردن، موجب عبرت آموختن است و از لغزش، ایمن مى گرداند و روشن اندیشى به بار مى آورد."
گاهی حتّی فکر کردن به اموری که ظاهراً اهمیّت چندانی ندارند، اثرات ارزنده ای دارد. مثلاً فکر کنید اگر انسان نمی توانست استراحت کند و بخوابد، سلامتی او به خطر می افتاد. با تفکّر می توان به خودشناسی و خداشناسی رسید. حافظ با دیدن هلال ماه و تفکّر در آن، به یاد داس می افتد و می اندیشد که سرانجام روزی، نتیجه ی اعمال خود را درو خواهیم کرد. لذا می گوید: "مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو یادم از کشته ی خویش آمد و هنگام درو"
نقل شده است مرحوم آیت الله بروجردی در کنار جوی آب نشسته بود و می گریست. وقتی از ایشان علّتش را پرسیدند، این بیت شعر را خواند: "بر لب جوی نشین و گذر عمر ببین کاین اشارت، ز جهان گذران ما را بس" و سپس فرمود: "این آبی که عبور می کند، دیگر به جوی بازنمی گردد. هشتاد سال عمر من نیز برنخواهد گشت و نمی دانم از این عمر گرانبها، بهره ی لازم را برده ام یا نه؟!" در مجلسی که امام صادق علیه السّلام در آن حاضر بود، از جناب ابوذر سخن به میان آمد و هر یک از حاضران، به نحوی به تعریف و تمجید از وی پرداخت. امّا آن حضرت، ابوذر را چنین ستود: "بیشتر عبادت ابوذر، تفکّر کردن و عبرت گرفتن بود."
تاکنون نظری ثبت نشده است