display result search
- 563
- 1000
- 1000
- 1000
زیارت اهل بیت، باب زیارت الهی
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "زیارت اهل بیت، باب زیارت الهی"، سال 1399
زیارت معصومین علیهم السلام یکی از عباداتی است که روی آن بسیار تأکید شده است و شاید کمتر عبادتی باشد که برای آن به این اندازه فضیلت، آثار و برکات ذکر شده باشد؛ به خصوص در بین معصومین برای زیارت سیدالشهداء علیه السلام ثواب های فوق العاده ای ذکر شده است و هیچ عبادتی نیست که این قدر پر فضیلت و دارای آثار و برکات باشد. در این زیارت هر قدمی که برداشته می شود، خدای متعال یک حسنه به انسان می دهد و یک گناه از انسان پاک می کند و یک درجه انسان را بالا می برد. در بعضی روایات هم آمده است که در هر قدم ثواب یک حج عمره مقبوله دارد. این روایات بسیار عجیب هستند اما چون ما بار ها آن ها را شنیده ایم دیگر برای مان عادی شده است. وقتی انسان در این میدان پا می گذارد به حدی نورانی و آسمانی می شود که آسمانی ها با او مباشرت می کنند؛ وقتی به کربلا می روید ملائکه به استقبالتان می آیند و وقتی زائر می شوید نبی اکرم و امیرالمومنین با شما مصافحه می کنند. روایت است کسی که به زیارت می رود، جزو صدیقین و کروبیین می شود. اگر مجال بود که هر کدام از این مقامات توضیح داده می شد، معلوم می شد که خدای متعال چه راهی را در زیارت سیدالشهداء به روی ما باز کرده است. حال چون ما زیاد این نقل ها را می شنویم و گاهی در آن تأمل هم نمی کنیم برایمان عادی شده است.
زیارت یک هجرت به سوی خدای متعال است؛ در زیارت انسان از همه تعلقات، نفسانیات، صفات رذیله، از دنیایی که برای خودش درست کرده و از بساط شیطنتی که ابلیس در عالم درست کرده است تا ما را از خدا و امام جدا کند دل می کند و مهاجر الی الله می شود و راحل به سوی خدا می شود. زائر باید راحل باشد؛ راحل و مسافر با هم فرق دارند، مسافر وطنش پشت سرش است می رود برگردد اما کوچ نشین اصلا وطنی ندارد و وطنش پیش رویش است. آدمی که کوچ می کند همه تعلقاتش را پشت سر می گذارد و به سوی خدا می رود. پس زیارت یک سفر الی الله، یک کوچ کردن به سوی خدا و یک فرار الی الله است. کید، مکر و نقشه های شیطان که عموما بسیار هم پیچیده هستند برای زمین گیر کردن انسان است؛ امام صادق علیه السلام فرمود: «شیطان رجز می خواند و می گفت همه را جهنمی می کنم» راه مستقیم و راه امام را به رویشان می بندم. با کیدش دنبال این است که دوستان اهل بیت را زمین گیر کند تا راه خدا را نروند. زیارت، فرار از همه این تعلقات به سوی خدا و فرار از همه دنیایی که خودت برای خودت یا شیاطین برایت درست کرده اند است. شیاطین یک زمانی چوب و سنگ درست می کردند، یک موقع نظام کیهانی آسمان را می پرستیدند و احساس می کردند آنها هستند که عالم را اداره می کنند؛ اکنون در دوران دیگری قوانین ماده و تکنولوژی مدرن را می پرستند و بت پرستی مدرن را به وجود آورده اند. زیارت فرار از همه این تعلقات و نقشه ها به سوی خداست.
ورود به وادی توحید از باب امام، باید همراه با سجود باشد که در داستان بنی اسرائیل هم آمده است «وَ ادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّدًا»(بقره/58). یعنی وقتی انسان می خواهد از وادی ولایت امام وارد شود باید یال و کوپالش را بریزد؛ نمی شود سرت را بالا بگیری و دنبال نفسانیات خودت باشی و بگویی می خواهم وارد وادی توحید شوم و در عالم با امام راه بروم. اگر همه تعلقاتت را دم این در کنار نگذاری، داخل راحت نمی دهند؛ سپس که وارد شدی باید صراط را پیدا کنی که هم باب و هم صراط امام است؛ وادی ولایت امام صراط الله است و هر قدمی که در این راه برداری نورانی تر، محب تر و عارف تر می شوی. وقتی وارد صراط شدی حالا باید سبیلی پیدا کنی.. در وادی ولایت امام هر کسی باید سبیل خودش را با امام پیدا کند. امام صراط الله است و سبیل هم هست؛ یعنی هر کسی برای خودش یک سبیلی به سوی امام دارد و امام از یک مسیر خاصی که مختص آن فرد است دست اورا می گیرد و می برد. در عین این که همه مان در یک صراط و کاروانیم اما در این کاروان هر کسی سبیلی دارد و اگر در سبیل قرار گرفتید و با امام راه رفتید، آن وقت به مقام وجه اللهی می رسید. تا به امام نرسید عالم وادی ظلمات است و همه چیز حجاب است. آدم خودش، امکاناتش و نظام کیهانی را می بیند و پیدا می کند ولی خدا را نمی بیند و گم می کند اما وقتی چراغ روشن شد و به امام رسید، تمام این ها محو می شود و هرچه می بینید آیات خداست. بنابراین اگر کسی در این راه حرکت کرد پایانش رویت وجه الله است، یعنی خدا را در آینه امام زیارت می کند. پس چنین سفری است که پایانش لقاء الله می شود.
این که انسان هجرت کند، کوچ کند، از تعلقات خودش و از کیدها و نقشه های شیاطین به سمت خدای متعال برود؛ وقتی می خواهد به سمت خدای متعال برود، از باب لله وارد صراط مستقیم که صراط الله است می شود و در وادی ولایت امام قرار می گیرد و در این صراط یک سبیلی برای خودش پیدا می کند. اگر این را ادامه داد، به وجه الله می رسد و اگر انسان به مقام وجه اللهی امام رسید به لقاء الله می رسد. خدا را در آینه معصومین زیارت می کند و بالاتر از این ممکن نیست. این بزرگترین لذت است و در روایت نیز آمده است بزرگترین لذت اهل بهشت زیارت اولیاء معصوم است. این ما که خیلی وقت ها از زیارات مان کم بهره مند می شویم به خاطر این است که وقتی می رویم، می خواهیم دوباره به سمت دنیای مان برگردیم و راحل نیستیم. اگر کوچ کنیم به جایی می رسیم که امام را در مقام فوق عرش زیارت کنیم. اگر کسی آن مقام امام را ببیند دیگر دست بردار نیست لذا در روایات آمده است وقتی می خواهید برگردید، بگویید من برمی گردم ولی این برگشتن از سر پشیمانی و خستگی نیست؛ پشیمان نیستم، خسته نیستم، این که برمی گردم مأموریت است و باید برگردم، نمی شود اینجا بمانم. این زیارت آن چیزی است که ما را به عرش می رساند و هر قدم که برمی داری برایت حسنه می نویسند و تو را یک درجه بالا می برند.
زیارت در یک معنا یعنی انسان از تعلقات خود دل بکند و به سوی خداوند حرکت کند. این حرکت البته آدابی هم دارد که باید بجا آورده شود. برای اینکه این حرکت بسوی خدا استوار بماند، لازم است در پایان آن عهد ببندیم تا دیگر به سمت تمایلات نفسانی و شیطانی باز نگردیم. گاهی هم پیش می آید که نمی توانیم به زیارت از نزدیک برویم. در این صورت باید تمنا و التجاء کنیم تا ما را هم در ثواب زیارت نزدیک معصومین علیهم السلام شریک کنند و این باب باز است.
زیارت معصومین علیهم السلام یکی از عباداتی است که روی آن بسیار تأکید شده است و شاید کمتر عبادتی باشد که برای آن به این اندازه فضیلت، آثار و برکات ذکر شده باشد؛ به خصوص در بین معصومین برای زیارت سیدالشهداء علیه السلام ثواب های فوق العاده ای ذکر شده است و هیچ عبادتی نیست که این قدر پر فضیلت و دارای آثار و برکات باشد. در این زیارت هر قدمی که برداشته می شود، خدای متعال یک حسنه به انسان می دهد و یک گناه از انسان پاک می کند و یک درجه انسان را بالا می برد. در بعضی روایات هم آمده است که در هر قدم ثواب یک حج عمره مقبوله دارد. این روایات بسیار عجیب هستند اما چون ما بار ها آن ها را شنیده ایم دیگر برای مان عادی شده است. وقتی انسان در این میدان پا می گذارد به حدی نورانی و آسمانی می شود که آسمانی ها با او مباشرت می کنند؛ وقتی به کربلا می روید ملائکه به استقبالتان می آیند و وقتی زائر می شوید نبی اکرم و امیرالمومنین با شما مصافحه می کنند. روایت است کسی که به زیارت می رود، جزو صدیقین و کروبیین می شود. اگر مجال بود که هر کدام از این مقامات توضیح داده می شد، معلوم می شد که خدای متعال چه راهی را در زیارت سیدالشهداء به روی ما باز کرده است. حال چون ما زیاد این نقل ها را می شنویم و گاهی در آن تأمل هم نمی کنیم برایمان عادی شده است.
زیارت یک هجرت به سوی خدای متعال است؛ در زیارت انسان از همه تعلقات، نفسانیات، صفات رذیله، از دنیایی که برای خودش درست کرده و از بساط شیطنتی که ابلیس در عالم درست کرده است تا ما را از خدا و امام جدا کند دل می کند و مهاجر الی الله می شود و راحل به سوی خدا می شود. زائر باید راحل باشد؛ راحل و مسافر با هم فرق دارند، مسافر وطنش پشت سرش است می رود برگردد اما کوچ نشین اصلا وطنی ندارد و وطنش پیش رویش است. آدمی که کوچ می کند همه تعلقاتش را پشت سر می گذارد و به سوی خدا می رود. پس زیارت یک سفر الی الله، یک کوچ کردن به سوی خدا و یک فرار الی الله است. کید، مکر و نقشه های شیطان که عموما بسیار هم پیچیده هستند برای زمین گیر کردن انسان است؛ امام صادق علیه السلام فرمود: «شیطان رجز می خواند و می گفت همه را جهنمی می کنم» راه مستقیم و راه امام را به رویشان می بندم. با کیدش دنبال این است که دوستان اهل بیت را زمین گیر کند تا راه خدا را نروند. زیارت، فرار از همه این تعلقات به سوی خدا و فرار از همه دنیایی که خودت برای خودت یا شیاطین برایت درست کرده اند است. شیاطین یک زمانی چوب و سنگ درست می کردند، یک موقع نظام کیهانی آسمان را می پرستیدند و احساس می کردند آنها هستند که عالم را اداره می کنند؛ اکنون در دوران دیگری قوانین ماده و تکنولوژی مدرن را می پرستند و بت پرستی مدرن را به وجود آورده اند. زیارت فرار از همه این تعلقات و نقشه ها به سوی خداست.
ورود به وادی توحید از باب امام، باید همراه با سجود باشد که در داستان بنی اسرائیل هم آمده است «وَ ادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّدًا»(بقره/58). یعنی وقتی انسان می خواهد از وادی ولایت امام وارد شود باید یال و کوپالش را بریزد؛ نمی شود سرت را بالا بگیری و دنبال نفسانیات خودت باشی و بگویی می خواهم وارد وادی توحید شوم و در عالم با امام راه بروم. اگر همه تعلقاتت را دم این در کنار نگذاری، داخل راحت نمی دهند؛ سپس که وارد شدی باید صراط را پیدا کنی که هم باب و هم صراط امام است؛ وادی ولایت امام صراط الله است و هر قدمی که در این راه برداری نورانی تر، محب تر و عارف تر می شوی. وقتی وارد صراط شدی حالا باید سبیلی پیدا کنی.. در وادی ولایت امام هر کسی باید سبیل خودش را با امام پیدا کند. امام صراط الله است و سبیل هم هست؛ یعنی هر کسی برای خودش یک سبیلی به سوی امام دارد و امام از یک مسیر خاصی که مختص آن فرد است دست اورا می گیرد و می برد. در عین این که همه مان در یک صراط و کاروانیم اما در این کاروان هر کسی سبیلی دارد و اگر در سبیل قرار گرفتید و با امام راه رفتید، آن وقت به مقام وجه اللهی می رسید. تا به امام نرسید عالم وادی ظلمات است و همه چیز حجاب است. آدم خودش، امکاناتش و نظام کیهانی را می بیند و پیدا می کند ولی خدا را نمی بیند و گم می کند اما وقتی چراغ روشن شد و به امام رسید، تمام این ها محو می شود و هرچه می بینید آیات خداست. بنابراین اگر کسی در این راه حرکت کرد پایانش رویت وجه الله است، یعنی خدا را در آینه امام زیارت می کند. پس چنین سفری است که پایانش لقاء الله می شود.
این که انسان هجرت کند، کوچ کند، از تعلقات خودش و از کیدها و نقشه های شیاطین به سمت خدای متعال برود؛ وقتی می خواهد به سمت خدای متعال برود، از باب لله وارد صراط مستقیم که صراط الله است می شود و در وادی ولایت امام قرار می گیرد و در این صراط یک سبیلی برای خودش پیدا می کند. اگر این را ادامه داد، به وجه الله می رسد و اگر انسان به مقام وجه اللهی امام رسید به لقاء الله می رسد. خدا را در آینه معصومین زیارت می کند و بالاتر از این ممکن نیست. این بزرگترین لذت است و در روایت نیز آمده است بزرگترین لذت اهل بهشت زیارت اولیاء معصوم است. این ما که خیلی وقت ها از زیارات مان کم بهره مند می شویم به خاطر این است که وقتی می رویم، می خواهیم دوباره به سمت دنیای مان برگردیم و راحل نیستیم. اگر کوچ کنیم به جایی می رسیم که امام را در مقام فوق عرش زیارت کنیم. اگر کسی آن مقام امام را ببیند دیگر دست بردار نیست لذا در روایات آمده است وقتی می خواهید برگردید، بگویید من برمی گردم ولی این برگشتن از سر پشیمانی و خستگی نیست؛ پشیمان نیستم، خسته نیستم، این که برمی گردم مأموریت است و باید برگردم، نمی شود اینجا بمانم. این زیارت آن چیزی است که ما را به عرش می رساند و هر قدم که برمی داری برایت حسنه می نویسند و تو را یک درجه بالا می برند.
زیارت در یک معنا یعنی انسان از تعلقات خود دل بکند و به سوی خداوند حرکت کند. این حرکت البته آدابی هم دارد که باید بجا آورده شود. برای اینکه این حرکت بسوی خدا استوار بماند، لازم است در پایان آن عهد ببندیم تا دیگر به سمت تمایلات نفسانی و شیطانی باز نگردیم. گاهی هم پیش می آید که نمی توانیم به زیارت از نزدیک برویم. در این صورت باید تمنا و التجاء کنیم تا ما را هم در ثواب زیارت نزدیک معصومین علیهم السلام شریک کنند و این باب باز است.
تاکنون نظری ثبت نشده است