display result search
- 713
- 1000
- 1000
- 1000
همراهی با امام در دنیا راه رسیدن به همراهی در آخرت
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "همراهی با امام در دنیا راه رسیدن به همراهی در آخرت"، سال 1397
خدای متعال وقتی داستان هبوط آدم را در قرآن توضیح می دهد می فرماید بنا شد حضرت آدم با نسلشان و شیطان با قوای خودش به این عالم بیایند. یعنی هم قوای شیطانی و هم قوای حق در این عالم حضور دارند. در واقع این عالم دو طرف دارد؛ یک طرفش عالم نور و حیات است و یک طرفش عالم ظلمت و موت؛ یک طرف جنت است و یک طرف نار. حالا این شیطان و قوای شیطانی که در زمین هستند، اجازه وسوسه و نفوذ و تصرف در ما هم دارند و این همان خطری است ما از آن می ترسیم.
در حدیث عقل و جهل آمده است که وقتی خدای متعال عقل را که یک مقامی از مقامات وجود مقدس رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم است آفرید و به او دستوراتی داد، هر فرمانی از طرف خدای متعال آمد با تواضع انجام داد. برای همین خدای متعال عقل را تکریم کرده و لشکری برایش خلق کرده که با این لشکر هم بندگی می کند و هم بندگی را در عالم گسترش می دهد. ایمان و یقین و توکل و رضا و صبر و زهد و شجاعت و سخاوت و این ها از قوای عقل یا به عبارتی از قوای وجود مقدس نبی اکرم هستند و بندگی خدا را در این عالم گسترش می دهند. حالا اینجا جهل بنا بر استکبار و دشمنی گذاشت و به خدای متعال عرضه داشت که برای من هم قوایی خلق کن تا با او بتوانم بجنگم. ببینید اصلا بنا بر جنگ نبود ولی او درگیری را آغاز کرد. خدای متعال هم قبل از این که این قوا را برای جهل خلق کند به او هشدار داد که اگر مبتلا به معصیت و طغیان بشوی، مورد لعن من قرار می گیری و از دایره رحمت من بیرون می روی و جهل هم قبول کرد. بعد خدای متعال هفتاد و پنج لشکر هم برای او خلق کرد که از جمله آن ها کفر است و شر و حسد و بخل و تکبر و این مدل صفات بد. شیطان با این لشکر عظیم در عالم وجود دارد و با این لشکر به دنبال اغوا و گمراه کردن ما از مسیر بندگی است. ما در این دنیا با این قوای شیطانی در تماس هستیم. خدای متعال برای امنیت حضرت آدم به او و ما بشارتی داده که راه بیرون رفتن از این فضای تاریک و ظلمانی است. راه حلی است برای این که به سلامت از عالم عبور کنیم و شیطان نتواند سرمایه های ما را مصادره کند. آن راه این است که وقتی به حضرت آدم دستور هبوط را داد فرمود «فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدىً »(طه/123) اگر من چراغ و امام هدایتی را برای شما فرستادم که راه را برای شما روشن می کند، از آن تبعیت کنید. «فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدىً» من شما را در تاریکی زمین و بین قوای شیطان تنها نمی گذارم و این طوری نیست که شیطان بتواند رهزن شما بشود؛ من چراغ هدایتی را برای شما می فرستم که راه را برای شما روشن کند. حالا شما آزادید که تبیعیت کنید یا نه. «فَمَنِ اتَّبَعَ هُدایَ فَلا یَضِلُّ وَ لا یَشْقى» اگر شما بنا را بر این گذاشتید که تبعیت کنید، نه گم می شوید و نه عاقبت به شر و شقی.
این همان دو چیزی است که شیطان برای آن کمین کرده است. شیطان در قدم اول می خواهد ما مبتلا به ضلال و گم گشتگی بشویم. بعد از این که انسان سرگردان و حیران و گمشده شد، قدم بعد شقاوت و عاقبت به شری است. شیطان برای ما چنین چیزی را در نظر گرفته است. مسیر دنیا مسیر پر خطر و پر فراز و نشیبی است. یک لبه دنیا جهنم است و یک لبه اش بهشت است. خدای متعال فرموده من امامی برای شما می فرستم تا دنبال او حرکت کنید؛ او راه را بلد است و شما را از پرتگاه ها عبور می دهد و آنجایی که خطر است دست شما را می گیرد. در نقطه مقابل هم تلاش شیطان این است که ما را از امام جدا کند. وقتی انسان از امام جدا بشود مبتلا به گم شدگی می شود «ضَلَ مَنْ فَارَقَکُمْ » انسان دور از امام، در این عالم پر سر و صدا و شلوغ گم می شود، حتی اگر فیلسوف یا عارف یا هر کس دیگری باشد. انسان هر چه که باشد اگر از امام جدا بشود دچار ضلالت می شود. شیطان می گوید من راه بندگی را می بندم و سر راه بندگی تو می نشینم تا بندگان تو از راه های دیگری بروند.
صراط مستقیمی که شما باید دائما از خدا بخواهید که شما را در آن راه نگه بدارد، وادی معرفت است؛ هر کس در این صراط وارد بشود انوار معرفت به قلبش می رسد و عارف می شود و هر چقدر پیش برود معرفت او لطیف تر می شود. صراط مستقیم دو تاست؛ یکی در دنیا و یکی در آخرت؛ منتها ورودی صراط مستقیم فقط از دنیاست. لذا کسی که در دنیا به امام نرسد، در آخرت دشوار است که این کار را بکند. صراط دنیا امام است. بنابراین شیطان اگر گفته من سر راه بندگی تو می نشینم، منظورش وادی ولایت امام است. ایمان چیزی جز ظهور نور امام در قلب انسان نیست، چون امام خودش کلمه ایمان است. لذا اگر نور امام به قلب شما بیاید مؤمن می شوید. بنابراین اگر انسان به امام نرسد، به شرح صدر هم نمی رسد و امکانات بیرون برای او وسعت ایجاد نمی کنند. بلکه حتی اگر امکانات شخص بیشتر بشود، ضیق و ضنکش هم بیشتر می شود. لذا تا درون انسان اتفاقی نیافتد که باعث شرح صدر بشود، هر چه امکانات بیشتری داشته باشد وضعش بد تر می شود؛ مثل آدمی که دارد سقوط می کند و مرتب بار های سنگین تری به خودش می بندد. انسانی که به امام و حبل الله، متصل و معتصم نیست در حال سقوط است و هر چه بار بیشتری داشته باشد سقوط بدتری خواهد داشت. ما در این دنیا تا وقتی که به امام نرسیده ایم در تاریکی هستیم و به هر طرف نگاه بکنیم، زمین و آسمان و خورشید و ماه و خودمان را می بینیم، نه خدای متعال را.
حالا آن هایی که در مقابل امام خشوع می کنند، در های بهشت به رویشان باز می شوند. یکی از در های بهشت از همین کربلا یعنی حرم امام حسین باز می شود. اگر کسی در مقابل امام تواضع کند، وارد جنت امام حسین می شود ولی اگر استکبار بکند و رویش را برگرداند، الی الابد باید در عالم ارض بماند و جهنمی بشود. انسان متواضع و خاشع، به اندازه ای که خشوع بکند به او توجه می کنند و به همان اندازه سماواتی می شود. لذا ما باید در مقابل ائمه مانند یک ذره بشویم و مسکین امیرالمؤمنین باشیم . ببینید قلب همه انسان ها تشنه ولایت امام است؛ این قلب اگر در دنیا به امام نرسد، عطشش در عالم برزخ او را اذیت می کند. ما تشنه ولایت امامیم و این عطش در همه ما هست.
خدای متعال وقتی داستان هبوط آدم را در قرآن توضیح می دهد می فرماید بنا شد حضرت آدم با نسلشان و شیطان با قوای خودش به این عالم بیایند. یعنی هم قوای شیطانی و هم قوای حق در این عالم حضور دارند. در واقع این عالم دو طرف دارد؛ یک طرفش عالم نور و حیات است و یک طرفش عالم ظلمت و موت؛ یک طرف جنت است و یک طرف نار. حالا این شیطان و قوای شیطانی که در زمین هستند، اجازه وسوسه و نفوذ و تصرف در ما هم دارند و این همان خطری است ما از آن می ترسیم.
در حدیث عقل و جهل آمده است که وقتی خدای متعال عقل را که یک مقامی از مقامات وجود مقدس رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم است آفرید و به او دستوراتی داد، هر فرمانی از طرف خدای متعال آمد با تواضع انجام داد. برای همین خدای متعال عقل را تکریم کرده و لشکری برایش خلق کرده که با این لشکر هم بندگی می کند و هم بندگی را در عالم گسترش می دهد. ایمان و یقین و توکل و رضا و صبر و زهد و شجاعت و سخاوت و این ها از قوای عقل یا به عبارتی از قوای وجود مقدس نبی اکرم هستند و بندگی خدا را در این عالم گسترش می دهند. حالا اینجا جهل بنا بر استکبار و دشمنی گذاشت و به خدای متعال عرضه داشت که برای من هم قوایی خلق کن تا با او بتوانم بجنگم. ببینید اصلا بنا بر جنگ نبود ولی او درگیری را آغاز کرد. خدای متعال هم قبل از این که این قوا را برای جهل خلق کند به او هشدار داد که اگر مبتلا به معصیت و طغیان بشوی، مورد لعن من قرار می گیری و از دایره رحمت من بیرون می روی و جهل هم قبول کرد. بعد خدای متعال هفتاد و پنج لشکر هم برای او خلق کرد که از جمله آن ها کفر است و شر و حسد و بخل و تکبر و این مدل صفات بد. شیطان با این لشکر عظیم در عالم وجود دارد و با این لشکر به دنبال اغوا و گمراه کردن ما از مسیر بندگی است. ما در این دنیا با این قوای شیطانی در تماس هستیم. خدای متعال برای امنیت حضرت آدم به او و ما بشارتی داده که راه بیرون رفتن از این فضای تاریک و ظلمانی است. راه حلی است برای این که به سلامت از عالم عبور کنیم و شیطان نتواند سرمایه های ما را مصادره کند. آن راه این است که وقتی به حضرت آدم دستور هبوط را داد فرمود «فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدىً »(طه/123) اگر من چراغ و امام هدایتی را برای شما فرستادم که راه را برای شما روشن می کند، از آن تبعیت کنید. «فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدىً» من شما را در تاریکی زمین و بین قوای شیطان تنها نمی گذارم و این طوری نیست که شیطان بتواند رهزن شما بشود؛ من چراغ هدایتی را برای شما می فرستم که راه را برای شما روشن کند. حالا شما آزادید که تبیعیت کنید یا نه. «فَمَنِ اتَّبَعَ هُدایَ فَلا یَضِلُّ وَ لا یَشْقى» اگر شما بنا را بر این گذاشتید که تبعیت کنید، نه گم می شوید و نه عاقبت به شر و شقی.
این همان دو چیزی است که شیطان برای آن کمین کرده است. شیطان در قدم اول می خواهد ما مبتلا به ضلال و گم گشتگی بشویم. بعد از این که انسان سرگردان و حیران و گمشده شد، قدم بعد شقاوت و عاقبت به شری است. شیطان برای ما چنین چیزی را در نظر گرفته است. مسیر دنیا مسیر پر خطر و پر فراز و نشیبی است. یک لبه دنیا جهنم است و یک لبه اش بهشت است. خدای متعال فرموده من امامی برای شما می فرستم تا دنبال او حرکت کنید؛ او راه را بلد است و شما را از پرتگاه ها عبور می دهد و آنجایی که خطر است دست شما را می گیرد. در نقطه مقابل هم تلاش شیطان این است که ما را از امام جدا کند. وقتی انسان از امام جدا بشود مبتلا به گم شدگی می شود «ضَلَ مَنْ فَارَقَکُمْ » انسان دور از امام، در این عالم پر سر و صدا و شلوغ گم می شود، حتی اگر فیلسوف یا عارف یا هر کس دیگری باشد. انسان هر چه که باشد اگر از امام جدا بشود دچار ضلالت می شود. شیطان می گوید من راه بندگی را می بندم و سر راه بندگی تو می نشینم تا بندگان تو از راه های دیگری بروند.
صراط مستقیمی که شما باید دائما از خدا بخواهید که شما را در آن راه نگه بدارد، وادی معرفت است؛ هر کس در این صراط وارد بشود انوار معرفت به قلبش می رسد و عارف می شود و هر چقدر پیش برود معرفت او لطیف تر می شود. صراط مستقیم دو تاست؛ یکی در دنیا و یکی در آخرت؛ منتها ورودی صراط مستقیم فقط از دنیاست. لذا کسی که در دنیا به امام نرسد، در آخرت دشوار است که این کار را بکند. صراط دنیا امام است. بنابراین شیطان اگر گفته من سر راه بندگی تو می نشینم، منظورش وادی ولایت امام است. ایمان چیزی جز ظهور نور امام در قلب انسان نیست، چون امام خودش کلمه ایمان است. لذا اگر نور امام به قلب شما بیاید مؤمن می شوید. بنابراین اگر انسان به امام نرسد، به شرح صدر هم نمی رسد و امکانات بیرون برای او وسعت ایجاد نمی کنند. بلکه حتی اگر امکانات شخص بیشتر بشود، ضیق و ضنکش هم بیشتر می شود. لذا تا درون انسان اتفاقی نیافتد که باعث شرح صدر بشود، هر چه امکانات بیشتری داشته باشد وضعش بد تر می شود؛ مثل آدمی که دارد سقوط می کند و مرتب بار های سنگین تری به خودش می بندد. انسانی که به امام و حبل الله، متصل و معتصم نیست در حال سقوط است و هر چه بار بیشتری داشته باشد سقوط بدتری خواهد داشت. ما در این دنیا تا وقتی که به امام نرسیده ایم در تاریکی هستیم و به هر طرف نگاه بکنیم، زمین و آسمان و خورشید و ماه و خودمان را می بینیم، نه خدای متعال را.
حالا آن هایی که در مقابل امام خشوع می کنند، در های بهشت به رویشان باز می شوند. یکی از در های بهشت از همین کربلا یعنی حرم امام حسین باز می شود. اگر کسی در مقابل امام تواضع کند، وارد جنت امام حسین می شود ولی اگر استکبار بکند و رویش را برگرداند، الی الابد باید در عالم ارض بماند و جهنمی بشود. انسان متواضع و خاشع، به اندازه ای که خشوع بکند به او توجه می کنند و به همان اندازه سماواتی می شود. لذا ما باید در مقابل ائمه مانند یک ذره بشویم و مسکین امیرالمؤمنین باشیم . ببینید قلب همه انسان ها تشنه ولایت امام است؛ این قلب اگر در دنیا به امام نرسد، عطشش در عالم برزخ او را اذیت می کند. ما تشنه ولایت امامیم و این عطش در همه ما هست.
تاکنون نظری ثبت نشده است