display result search
- 1708
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 31 - 33 سوره ق
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره ق- آیه 31 -33
وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ غَیْرَ بَعِیدٍ
هَذَا مَا تُوعَدُونَ لِکُلِّ أَوَّابٍ حَفِیظٍ
مَّنْ خَشِىَ الرَّحْمَنَ بِالْغَیْبِ وَجَآءَ بِقَلْبٍ مُّنِیبٍ
ترجمه
و بهشت را براى تقواپیشگان نزدیک آورند، بى آنکه دور باشد.
(به آنان گویند:) این است آنچه به شما وعده داده مى شد که براى هر انسان پرانابه توبه کار و حافظ (حدود الهى) است.
آن که در نهان از خداى رحمان خشیت داشته و با انابه کننده توبه کار (به سراغ خدا) آمده است.
«خشیت» به آن خوف و ترسى گفته مى شود که برخاسته از معرفت و عظمت خداوند باشد.
پذیرایى مطلوب آن است که سفره را نزد مهمان ببرند، نه مهمان را نزد سفره. چنانکه حضرت ابراهیم، سفره را نزد مهمانان برد، «فقرّبه الیهم» در قیامت نیز بهشت را نزد پرهیزکاران مىبرند تا نیازى به طىّ مسافت نباشد. «ازلفت الجنة للمتّقین»
دوزخیان را به دوزخ پرتاب مى کنند، «القیا فى جهنّم» امّا بهشتیان را تکریم کرده و بهشت را به آنان نزدیک مى کنند. «اُزلفت الجنة»
به دوزخیان وعید عذاب داده شده و آنان را تهدید مى کنند، «قَدّمتُ الیکم بالوعید» ولى به بهشتیان نوید و بشارت داده مى شود. «هذا ما توعدون»
رسول خدا به ابن مسعود فرمود: اى پسر مسعود! از خداوند در نهان چنان بیمناک باش که گویا او را مى بینى و اگر تو او را نمى بینى او تو را مى بیند. سپس این آیه را تلاوت فرمود: «مَن خشى الرّحمن بالغیب...»
در قرآن از سه نوع قلب سخن به میان آمده است:
الف) قلب سلیم، «الاّ مَن أتى اللّه بقلب سلیم»ذکه از شرک، نفاق، کینه و عیوب دیگر سالم باشد.
ب) قلب مُنیب، «و جاء بقلب منیب» که بعد از لغزش، به درگاه خدا توبه و انابه مى کند.
ج) قلب مریض، «فى قلوبهم مرض» که در آن نفاق و ناباورى نسبت به معارف الهى است و اگر به حال خود رها شود، مرض او روز به روز گسترده تر مى شود.
پیام ها
1- در تربیت، باید در کنار تهدید، تشویق نیز باشد. «القیا فى جهنّم... ازلفت الجنة»
2- پاکدامنى و پرهیزگارى، بهشت را نزدیک انسان مى آورد. «اُزلفت الجنّة للمتّقین»
3- ملاکها و عملکردها مهم است، نه جنسیّت افراد. «کلّ کفّار... کلّ أوّاب»
4- گناهکاران را به توبه تشویق کنید. «هذا ما توعدون لکلّ أوّاب»
5 - راه دریافت بهشت، بازگشت به راه خدا و در راه قرار گرفتن است. «هذا ما توعدون لکلّ أوّاب»
6- انسان غیرمعصوم، گرفتار گناه مىشود، مهم بازگشت وتوبه است. «لکلّ اوّاب»
7- رحمت الهى، نباید عامل غرور گردد، بلکه باید همواره دغدغه و خشیت داشت. (با اینکه خداوند ارحم الرّاحمین است، ولى باید به خاطر عظمت مقام او خضوع و خشیت داشت.) «خشى الرّحمن»
8 - اگر از ترس جریمه، آبروریزى، انتقاد مردم، کم شدن مزد و... حریم نگاه داشتیم، چندان ارزشى ندارد، ترس از خدا در نهان، نشانه خشیت است. «خشى الرّحمن بالغیب»
9- متّقى منحصر کسى نیست که هرگز گناه نمىکند، بلکه کسى که اگر لغزشى پیدا کرد به طور جدّى توبه مى کند و داراى قلب و روح منیب است نیز متقى مىباشد. «للمتّقین... لکلّ اوّاب... خشى... بقلب منیب»
10- سرچشمه انابه به درگاه خداوند، معرفت مقام الهى و خشیت از اوست. «خشى الرّحمن... و جاء بقلب منیب»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ غَیْرَ بَعِیدٍ
هَذَا مَا تُوعَدُونَ لِکُلِّ أَوَّابٍ حَفِیظٍ
مَّنْ خَشِىَ الرَّحْمَنَ بِالْغَیْبِ وَجَآءَ بِقَلْبٍ مُّنِیبٍ
ترجمه
و بهشت را براى تقواپیشگان نزدیک آورند، بى آنکه دور باشد.
(به آنان گویند:) این است آنچه به شما وعده داده مى شد که براى هر انسان پرانابه توبه کار و حافظ (حدود الهى) است.
آن که در نهان از خداى رحمان خشیت داشته و با انابه کننده توبه کار (به سراغ خدا) آمده است.
«خشیت» به آن خوف و ترسى گفته مى شود که برخاسته از معرفت و عظمت خداوند باشد.
پذیرایى مطلوب آن است که سفره را نزد مهمان ببرند، نه مهمان را نزد سفره. چنانکه حضرت ابراهیم، سفره را نزد مهمانان برد، «فقرّبه الیهم» در قیامت نیز بهشت را نزد پرهیزکاران مىبرند تا نیازى به طىّ مسافت نباشد. «ازلفت الجنة للمتّقین»
دوزخیان را به دوزخ پرتاب مى کنند، «القیا فى جهنّم» امّا بهشتیان را تکریم کرده و بهشت را به آنان نزدیک مى کنند. «اُزلفت الجنة»
به دوزخیان وعید عذاب داده شده و آنان را تهدید مى کنند، «قَدّمتُ الیکم بالوعید» ولى به بهشتیان نوید و بشارت داده مى شود. «هذا ما توعدون»
رسول خدا به ابن مسعود فرمود: اى پسر مسعود! از خداوند در نهان چنان بیمناک باش که گویا او را مى بینى و اگر تو او را نمى بینى او تو را مى بیند. سپس این آیه را تلاوت فرمود: «مَن خشى الرّحمن بالغیب...»
در قرآن از سه نوع قلب سخن به میان آمده است:
الف) قلب سلیم، «الاّ مَن أتى اللّه بقلب سلیم»ذکه از شرک، نفاق، کینه و عیوب دیگر سالم باشد.
ب) قلب مُنیب، «و جاء بقلب منیب» که بعد از لغزش، به درگاه خدا توبه و انابه مى کند.
ج) قلب مریض، «فى قلوبهم مرض» که در آن نفاق و ناباورى نسبت به معارف الهى است و اگر به حال خود رها شود، مرض او روز به روز گسترده تر مى شود.
پیام ها
1- در تربیت، باید در کنار تهدید، تشویق نیز باشد. «القیا فى جهنّم... ازلفت الجنة»
2- پاکدامنى و پرهیزگارى، بهشت را نزدیک انسان مى آورد. «اُزلفت الجنّة للمتّقین»
3- ملاکها و عملکردها مهم است، نه جنسیّت افراد. «کلّ کفّار... کلّ أوّاب»
4- گناهکاران را به توبه تشویق کنید. «هذا ما توعدون لکلّ أوّاب»
5 - راه دریافت بهشت، بازگشت به راه خدا و در راه قرار گرفتن است. «هذا ما توعدون لکلّ أوّاب»
6- انسان غیرمعصوم، گرفتار گناه مىشود، مهم بازگشت وتوبه است. «لکلّ اوّاب»
7- رحمت الهى، نباید عامل غرور گردد، بلکه باید همواره دغدغه و خشیت داشت. (با اینکه خداوند ارحم الرّاحمین است، ولى باید به خاطر عظمت مقام او خضوع و خشیت داشت.) «خشى الرّحمن»
8 - اگر از ترس جریمه، آبروریزى، انتقاد مردم، کم شدن مزد و... حریم نگاه داشتیم، چندان ارزشى ندارد، ترس از خدا در نهان، نشانه خشیت است. «خشى الرّحمن بالغیب»
9- متّقى منحصر کسى نیست که هرگز گناه نمىکند، بلکه کسى که اگر لغزشى پیدا کرد به طور جدّى توبه مى کند و داراى قلب و روح منیب است نیز متقى مىباشد. «للمتّقین... لکلّ اوّاب... خشى... بقلب منیب»
10- سرچشمه انابه به درگاه خداوند، معرفت مقام الهى و خشیت از اوست. «خشى الرّحمن... و جاء بقلب منیب»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است