display result search
- 3050
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 38 سوره زمر
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره زمر - آیه38
وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضَ لَیَقُولُنَّ اللَّهُ قُلْ أَفَرَأیْتُم مَّا تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرَادَنِىَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ کَاشِفَاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرَادَنِى بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِکَاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِىَ اللَّهُ عَلَیْهِ یَتَوَکَّلُ الْمُتَوَکِّلُونَ
ترجمه
و اگر (از مشرکان) سؤال کنى: «چه کسى آسمانها و زمین را آفرید؟» قطعاً خواهند گفت: «خدا» بگو: «پس آیا در آن چه از غیر خدا مى خوانید نظر و اندیشه کرده اید؟! (راستى) اگر خداوند نسبت به من ضررى را اراده کند آیا این بتها مى توانند آن ضرر را برطرف کنند، یا (اگر) خداوند براى من لطف و رحمتى را بخواهد، آیا آنها مىتوانند مانع آن رحمت شوند؟» بگو: «خداوند براى من کافى است. اهل توکّل تنها بر او توکّل مى نمایند.»
در قرآن بارها از اعتقاد مشرکان به خالق بودن خداوند سخن به میان آمده است. علاوه بر آیهى مورد بحث، بنگرید به: سوره عنکبوت، آیات 61 تا 63 و سوره لقمان آیه 24 و سوره زخرف آیات 9 و 87.
کلمه «ضُرٌّ» در برابر رحمت، به معناى هر گونه گرفتارى است.
ضمیر «هُنّ» براى مؤنث است و در این جا براى بتها به کار رفته، زیرا عربها بتهاى بزرگ را به نام مؤنث مىخواندند. نظیر: «لات»، «مناة»، «عُزّى»
پیام ها
1- بت پرستان خالقیّت خداوند را قبول داشتند. (لکن براى بتها نقش ربوبیّت و شفاعت را قائل بودند). «لیقولنّ اللَّه»
2- بتها هیچ نقشى در برابر اراده خداوند ندارند. «هل هنّ کاشفات - هل هنّ مُمسِکات»
3- کسى لایق پرستش است که قدرتِ رساندن سود و دفع زیان را داشته باشد. «هل هنّ کاشفات - هل هنّ مُمسِکات»
4- دفع ضرر مهمتر از جلب منفعت است. («کاشفات ضُرّ» قبل از «مُمسِکات رحمته» آمده است).
5 - توکّل تنها بر خداوند جایز است. (کلمه «علیه» قبل از «یتوکّل» آمده که بیانگر انحصار است).
6- خداوند از هر جهت پیامبرش را تکفّل و کفایت مى کند. «حَسْبى اللّه»(کلمه «حَسْبى» مطلق آمده که شامل همه چیز مى شود).
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضَ لَیَقُولُنَّ اللَّهُ قُلْ أَفَرَأیْتُم مَّا تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرَادَنِىَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ کَاشِفَاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرَادَنِى بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِکَاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِىَ اللَّهُ عَلَیْهِ یَتَوَکَّلُ الْمُتَوَکِّلُونَ
ترجمه
و اگر (از مشرکان) سؤال کنى: «چه کسى آسمانها و زمین را آفرید؟» قطعاً خواهند گفت: «خدا» بگو: «پس آیا در آن چه از غیر خدا مى خوانید نظر و اندیشه کرده اید؟! (راستى) اگر خداوند نسبت به من ضررى را اراده کند آیا این بتها مى توانند آن ضرر را برطرف کنند، یا (اگر) خداوند براى من لطف و رحمتى را بخواهد، آیا آنها مىتوانند مانع آن رحمت شوند؟» بگو: «خداوند براى من کافى است. اهل توکّل تنها بر او توکّل مى نمایند.»
در قرآن بارها از اعتقاد مشرکان به خالق بودن خداوند سخن به میان آمده است. علاوه بر آیهى مورد بحث، بنگرید به: سوره عنکبوت، آیات 61 تا 63 و سوره لقمان آیه 24 و سوره زخرف آیات 9 و 87.
کلمه «ضُرٌّ» در برابر رحمت، به معناى هر گونه گرفتارى است.
ضمیر «هُنّ» براى مؤنث است و در این جا براى بتها به کار رفته، زیرا عربها بتهاى بزرگ را به نام مؤنث مىخواندند. نظیر: «لات»، «مناة»، «عُزّى»
پیام ها
1- بت پرستان خالقیّت خداوند را قبول داشتند. (لکن براى بتها نقش ربوبیّت و شفاعت را قائل بودند). «لیقولنّ اللَّه»
2- بتها هیچ نقشى در برابر اراده خداوند ندارند. «هل هنّ کاشفات - هل هنّ مُمسِکات»
3- کسى لایق پرستش است که قدرتِ رساندن سود و دفع زیان را داشته باشد. «هل هنّ کاشفات - هل هنّ مُمسِکات»
4- دفع ضرر مهمتر از جلب منفعت است. («کاشفات ضُرّ» قبل از «مُمسِکات رحمته» آمده است).
5 - توکّل تنها بر خداوند جایز است. (کلمه «علیه» قبل از «یتوکّل» آمده که بیانگر انحصار است).
6- خداوند از هر جهت پیامبرش را تکفّل و کفایت مى کند. «حَسْبى اللّه»(کلمه «حَسْبى» مطلق آمده که شامل همه چیز مى شود).
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است