display result search
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره یس- آیه 47
وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ أَنفِقُواْ مِمَّا رَزَقَکُمُ اللَّهُ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُواْ لِلَّذِینَ آمَنُواْ أَنُطْعِمُ مَن لَّوْ یَشَآءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِى ضَلاَلٍ مُّبِین
ترجمه
و هرگاه به آنان گفته شود: از آن چه خداوند روزى شما کرده بخشش کنید، کسانى که کفر ورزیدند به کسانى که ایمان آورده اند مى گویند: آیا به کسانى غذا دهیم که اگر خداوند مى خواست خودش به آنها غذا مى داد؟ شما در گمراهى آشکارى هستید.
افرادى که بینش صحیح ندارند یا مى خواهند از زیر بار مسئولیّت شانه خالى کنند، تمام انحرافات و عملکرد زشت خود را به گردن دیگران مى اندازند:
1. گاهى مى گویند: مقصّر خداست، اگر او نمى خواست ما مشرک نبودیم: «لو شاء اللّه ما اشرکنا» «لو شاء الرّحمن ما عبدناهم»
2. گاهى مى گویند: مقصّر جامعه است، اگر این بزرگان نبودند، ما مؤمن بودیم. «لولا انتم لکنّا مؤمنین»
3. گاهى مى گویند: مقصّر نیاکان ما هستند. «انّا وجدنا آبائنا»
در این آیه نیز مى گویند: اگر لازم بود خدا خودش به فقرا روزى مى داد. غافل از آن که خداوند مسئولیّت سیر کردن فقرا را به دوش اغنیا گذاشته است.
سؤال: چرا خداوند خود فقرا را رزق نمى دهد و به مردم دستور انفاق مى دهد؟!
پاسخ: رشد انسان، در سایه گذشت و ایثار و سخاوت و نوع دوستى و دلسوزى و صرفه جویى و الفت و تعاون و محبّت و تفقّد است. اگر همه مردم از امکانات یکسان برخوردار باشند، نه زمینه اى براى بروز این کمالات باقى مى ماند و نه بسترى براى صبر و زهد و قناعت محرومان.
پیام ها
1- توجّه به این که «آن چه داریم رزق الهى است نه ملک ما» بخشش را آسان مى کند. «انفقوا ممّا رزقکم اللّه»
2- کفر، سبب خود دارى از انفاق است. «قال الّذین کفروا... انطعم»
3- کافر، رازق بودن خدا را مسخره مى کند. «لو یشاء اللّه اطعمه»
4- انفاق، نشانه ایمان است. (زیرا ترک انفاق از ویژگى هاى کفّار شمرده شده است). «قال الّذین کفروا... انطعم...»
5 - کار انسان به جایى مىرسد که کفر و بخل را راه درست و ایمان و انفاق را انحراف مى شمرد. «اِن انتم الا فى ضلال مبین»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ أَنفِقُواْ مِمَّا رَزَقَکُمُ اللَّهُ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُواْ لِلَّذِینَ آمَنُواْ أَنُطْعِمُ مَن لَّوْ یَشَآءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِى ضَلاَلٍ مُّبِین
ترجمه
و هرگاه به آنان گفته شود: از آن چه خداوند روزى شما کرده بخشش کنید، کسانى که کفر ورزیدند به کسانى که ایمان آورده اند مى گویند: آیا به کسانى غذا دهیم که اگر خداوند مى خواست خودش به آنها غذا مى داد؟ شما در گمراهى آشکارى هستید.
افرادى که بینش صحیح ندارند یا مى خواهند از زیر بار مسئولیّت شانه خالى کنند، تمام انحرافات و عملکرد زشت خود را به گردن دیگران مى اندازند:
1. گاهى مى گویند: مقصّر خداست، اگر او نمى خواست ما مشرک نبودیم: «لو شاء اللّه ما اشرکنا» «لو شاء الرّحمن ما عبدناهم»
2. گاهى مى گویند: مقصّر جامعه است، اگر این بزرگان نبودند، ما مؤمن بودیم. «لولا انتم لکنّا مؤمنین»
3. گاهى مى گویند: مقصّر نیاکان ما هستند. «انّا وجدنا آبائنا»
در این آیه نیز مى گویند: اگر لازم بود خدا خودش به فقرا روزى مى داد. غافل از آن که خداوند مسئولیّت سیر کردن فقرا را به دوش اغنیا گذاشته است.
سؤال: چرا خداوند خود فقرا را رزق نمى دهد و به مردم دستور انفاق مى دهد؟!
پاسخ: رشد انسان، در سایه گذشت و ایثار و سخاوت و نوع دوستى و دلسوزى و صرفه جویى و الفت و تعاون و محبّت و تفقّد است. اگر همه مردم از امکانات یکسان برخوردار باشند، نه زمینه اى براى بروز این کمالات باقى مى ماند و نه بسترى براى صبر و زهد و قناعت محرومان.
پیام ها
1- توجّه به این که «آن چه داریم رزق الهى است نه ملک ما» بخشش را آسان مى کند. «انفقوا ممّا رزقکم اللّه»
2- کفر، سبب خود دارى از انفاق است. «قال الّذین کفروا... انطعم»
3- کافر، رازق بودن خدا را مسخره مى کند. «لو یشاء اللّه اطعمه»
4- انفاق، نشانه ایمان است. (زیرا ترک انفاق از ویژگى هاى کفّار شمرده شده است). «قال الّذین کفروا... انطعم...»
5 - کار انسان به جایى مىرسد که کفر و بخل را راه درست و ایمان و انفاق را انحراف مى شمرد. «اِن انتم الا فى ضلال مبین»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است