display result search
- 4826
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر آیه 102 سوره انبیاء
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره انبیاء - آیه 102
لَا یَسْمَعُونَ حَسِیسَهَا وَهُمْ فِى مَا اشْتَهَتْ أَنفُسُهُمْ خَلِدُونَ
ترجمه
آنان صداى (زبانه کشیدن) آن را نمى شنوند و آنان در آنچه (از نعمتها و کامیابى ها) که دلشان بخواهد جاودانه اند.
انسان در دنیا، هر چند هم در رفاه و کامیابى باشد، ولى خواسته یا ناخواسته ممکن است خبرهاى ناگوار و حوادث تلخ به گوشش برسد و از لذّت و عیش او بکاهد، امّا در قیامت، اهل بهشت به دور از هر خبر بد و سر و صداى ناهنجار و ناله و فریاد گرفتاران، با عیش کامل به کامروایى مشغولند.
امیرالمؤمنین علىّ (ع) در خطبه 183 نهج البلاغه مى فرماید:
خداوند، آن چنان اهل بهشت را گرامى داشته که حتّى گوش هایشان صداى آتش دوزخ و ناله و فریاد اهل آن را نمى شنود.
قرآن در بیان گستردگى کمّى و کیفى نعمت هاى بهشتى، آیات متنوّعى دارد. در آیه اى مى فرماید: «ما تشتهیه الانفس و تلذّ الاعین» هر چه که میل انسان بکشد و هر چه که چشم از آن لذّت ببرد. در این آیه مى فرماید: «و هم فى ما اشتهت انفسهم خالدون» آنان در هر چه که دلشان بخواهد براى همیشه متنعّم اند، و در جاى دیگر با این چنین عبارتى توصیف مى فرماید که: «فلا تعلم نفس ما اخفى لهم» احدى نمىداند که چه لذائذ و کامیابى هایى براى اهل بهشت، ذخیره و مخفى شده است.
در حدیثى از رسول خدا آمده است که: کیفیّت نعمتهاى بهشتى را نه گوشى شنیده و نه چشمى دیده است.
پیام ها
1- در قیامت، اهل بهشت، فارغ از رنج و ناله گرفتاران به کامروایى مشغولند. «لایسمعون حسیسها»
2- اشباع واقعى غرایز، تنها در بهشت ممکن است. «فیما اشتهت»
3- در بهشت، نه محدودیّت در نعمتهاست «فیما اشتهت» و نه محدودیّت در زمان بهرهمندى. «خالدون»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
لَا یَسْمَعُونَ حَسِیسَهَا وَهُمْ فِى مَا اشْتَهَتْ أَنفُسُهُمْ خَلِدُونَ
ترجمه
آنان صداى (زبانه کشیدن) آن را نمى شنوند و آنان در آنچه (از نعمتها و کامیابى ها) که دلشان بخواهد جاودانه اند.
انسان در دنیا، هر چند هم در رفاه و کامیابى باشد، ولى خواسته یا ناخواسته ممکن است خبرهاى ناگوار و حوادث تلخ به گوشش برسد و از لذّت و عیش او بکاهد، امّا در قیامت، اهل بهشت به دور از هر خبر بد و سر و صداى ناهنجار و ناله و فریاد گرفتاران، با عیش کامل به کامروایى مشغولند.
امیرالمؤمنین علىّ (ع) در خطبه 183 نهج البلاغه مى فرماید:
خداوند، آن چنان اهل بهشت را گرامى داشته که حتّى گوش هایشان صداى آتش دوزخ و ناله و فریاد اهل آن را نمى شنود.
قرآن در بیان گستردگى کمّى و کیفى نعمت هاى بهشتى، آیات متنوّعى دارد. در آیه اى مى فرماید: «ما تشتهیه الانفس و تلذّ الاعین» هر چه که میل انسان بکشد و هر چه که چشم از آن لذّت ببرد. در این آیه مى فرماید: «و هم فى ما اشتهت انفسهم خالدون» آنان در هر چه که دلشان بخواهد براى همیشه متنعّم اند، و در جاى دیگر با این چنین عبارتى توصیف مى فرماید که: «فلا تعلم نفس ما اخفى لهم» احدى نمىداند که چه لذائذ و کامیابى هایى براى اهل بهشت، ذخیره و مخفى شده است.
در حدیثى از رسول خدا آمده است که: کیفیّت نعمتهاى بهشتى را نه گوشى شنیده و نه چشمى دیده است.
پیام ها
1- در قیامت، اهل بهشت، فارغ از رنج و ناله گرفتاران به کامروایى مشغولند. «لایسمعون حسیسها»
2- اشباع واقعى غرایز، تنها در بهشت ممکن است. «فیما اشتهت»
3- در بهشت، نه محدودیّت در نعمتهاست «فیما اشتهت» و نه محدودیّت در زمان بهرهمندى. «خالدون»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است