display result search
سخنرانی حجت الاسلام محسن قرائتی با موضوع تفسیر سوره طه- آیه 109
یَوْمَئِذٍ لَّا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَرَضِىَ لَهُ قَوْلًا
ترجمه
در آن روز، شفاعت (هیچ کس) سودى ندارد، مگر کسى که خداى رحمان به او اجازه دهد و از گفتار او (شفاعت کننده یا شفاعت شونده) راضى باشد.
از آنجا که انکار شفاعت، خلاف قرآن و روایات و مایه ى یأس مؤمنانِ گناهکار است، و قبول شفاعتِ بى قید و شرط نیز سبب جرأت خلافکاران و خلاف عدالت الهى است، لذا قرآن کریم براى شفاعت، حساب و کتاب و مقرّراتى در نظر گرفته است.
از نظر قرآن، شفاعت، روزنه ى امید گناهکاران و وسیله اى براى ارتباط آنان با اولیاى خدا و پیروى از آنان است. شفاعت اذن خداست و برخورداران از شفاعت، تنها کسانى هستند که در مدار توحید و داراى منطقِ صحیح و اعتقادات حقّ باشند و گفتارشان مورد قبول خداوند قرار گرفته باشد، یعنى شهادتین آنان موضعى، موسمى، اکراهى، سطحى و بر اساس مسخره و نفاق نباشد، در این صورت اگر در عمل کمبود داشته باشند، با شفاعت مورد عنایت قرار مى گیرند.
از این روى قرآن، شفاعت بتها را براى بتپ رستان باطل دانسته و شفاعت به معناى فدا شدن حضرت عیسى (ع) براى پاک شدن گناهان پیروانش و یا شهادت امام حسین (ع) به خاطر شفاعت از شیعیان قابل پذیرش نیست، هر چند امام حسین (ع) از شافعان بزرگ قیامت است، امّا باید دانست که هدف او از شهادت، شفاعت کردن طرفدارانش نبود.
امام باقر (ع) درباره این آیه فرمودند: شفاعت پیامبر تنها براى کسانى است که از نظر عمل و گفتار مورد رضایت باشند و بر مودّت آل پیامبر علیهم السلام زندگى کرده و بر آن مرده اند.
پیام ها
1- شفاعت، مقام والایى است که افراد خاصى از آن برخوردارند. «مَن أذن له الرّحمن و رضى له قولا»
2- شفاعت، تصرّف در اراده ى خدا و یا تخلّف از حکمت و عدل و محاسبات و سنّتهاى الهى نیست، بلکه بر اساس خواست خداوند است. «أذن... رضى»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
یَوْمَئِذٍ لَّا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَرَضِىَ لَهُ قَوْلًا
ترجمه
در آن روز، شفاعت (هیچ کس) سودى ندارد، مگر کسى که خداى رحمان به او اجازه دهد و از گفتار او (شفاعت کننده یا شفاعت شونده) راضى باشد.
از آنجا که انکار شفاعت، خلاف قرآن و روایات و مایه ى یأس مؤمنانِ گناهکار است، و قبول شفاعتِ بى قید و شرط نیز سبب جرأت خلافکاران و خلاف عدالت الهى است، لذا قرآن کریم براى شفاعت، حساب و کتاب و مقرّراتى در نظر گرفته است.
از نظر قرآن، شفاعت، روزنه ى امید گناهکاران و وسیله اى براى ارتباط آنان با اولیاى خدا و پیروى از آنان است. شفاعت اذن خداست و برخورداران از شفاعت، تنها کسانى هستند که در مدار توحید و داراى منطقِ صحیح و اعتقادات حقّ باشند و گفتارشان مورد قبول خداوند قرار گرفته باشد، یعنى شهادتین آنان موضعى، موسمى، اکراهى، سطحى و بر اساس مسخره و نفاق نباشد، در این صورت اگر در عمل کمبود داشته باشند، با شفاعت مورد عنایت قرار مى گیرند.
از این روى قرآن، شفاعت بتها را براى بتپ رستان باطل دانسته و شفاعت به معناى فدا شدن حضرت عیسى (ع) براى پاک شدن گناهان پیروانش و یا شهادت امام حسین (ع) به خاطر شفاعت از شیعیان قابل پذیرش نیست، هر چند امام حسین (ع) از شافعان بزرگ قیامت است، امّا باید دانست که هدف او از شهادت، شفاعت کردن طرفدارانش نبود.
امام باقر (ع) درباره این آیه فرمودند: شفاعت پیامبر تنها براى کسانى است که از نظر عمل و گفتار مورد رضایت باشند و بر مودّت آل پیامبر علیهم السلام زندگى کرده و بر آن مرده اند.
پیام ها
1- شفاعت، مقام والایى است که افراد خاصى از آن برخوردارند. «مَن أذن له الرّحمن و رضى له قولا»
2- شفاعت، تصرّف در اراده ى خدا و یا تخلّف از حکمت و عدل و محاسبات و سنّتهاى الهى نیست، بلکه بر اساس خواست خداوند است. «أذن... رضى»
منبع: پایگاه درس هایی از قرآن
تاکنون نظری ثبت نشده است