display result search
- 1229
- 1000
- 1000
- 1000
خودآگاهی، آغاز حرکت و قدرتمندی، جلسه ششم
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع "خودآگاهی، آغاز حرکت و قدرتمندی"، جلسه ششم، سال 1400
در مقام خودآگاهی به دو مانع بر می خوریم. اگر خوبی های خود را ببینیم ممکن است دچار عجب و غرور شویم و با دیدن بدی ها هم ممکن دچار یأس شویم و همین دو عامل یعنی یأس و غرور موجب می شود ما به دنبال خودآگاهی نرویم و تأمل در نفس، محاسبه نفس و معرفت به خود در برنامه ما جایی نداشته باشد. گاهی اوقات انسانها سعی می کنند خودشان را فراموش کنند.
ما باید بتوانیم از موانعی که بر سر خودآگاهی قرار دارد، عبور کنیم. یکی از راههای عبور از این آسیب ها، بلند همتی است. اساساً دین یک برنامه برای بلند همتان است. دین برای روحیه های محافظه کارانه نیست، بلکه برای روحیه های حداقلی است. دین برنامه ای مناسب برای افراد اهل مسابقه است. خیلی از انسانها تن به مسابقه نمی دهند. ما باید فرزندان خود را اهل مسابقه تربیت کنیم. برنامه دین برای افرادی طراحی شده است که روحیه مسابقه دارند. کسی که این روحیه را نداشته باشد، از دین زده می شود. یأس و غرور دو عامل اصلی توقف انسان هستند. علاقه به برنده شدن و بردن مسابقه، عامل غلبه بر یأس و غرور است.
یکی از ایرادهای مباحث انسان شناسی در علم روانشناسی این است که خدا در آن معمولا نیست یا کمرنگ هست. ولی ما چون معتقد به خدا هستیم و خدا را داریم نباید مأیوس و مغرور شویم. یأس و مأیوس شدن خودش به تنهایی انکار مهربانی خداست. دیدن خدا یأس و غرور را از بین می برد. نعمت های دنیا برای خواستن و هوس کردن آخرت است. بزرگ شدن، نیاز اصلی انسان است و تکبّر راه غلط برای بزرگ شدن است. یأس سراغ انسان های متکبر می رود چون وقتی بدی های خودشان را می بینند بدشان می آید و انکار می کنند. سختی های زندگی انسان را پخته و بزرگ می کنند و به شرح صدر می رسانند. اصل هدف انسان بزرگ شدن است. انسان دائماً در حال تکبّر است اما برای از بین بردن تکبّر باید صبح و ظهر و شب نماز بخواند.
در مقام خودآگاهی به دو مانع بر می خوریم. اگر خوبی های خود را ببینیم ممکن است دچار عجب و غرور شویم و با دیدن بدی ها هم ممکن دچار یأس شویم و همین دو عامل یعنی یأس و غرور موجب می شود ما به دنبال خودآگاهی نرویم و تأمل در نفس، محاسبه نفس و معرفت به خود در برنامه ما جایی نداشته باشد. گاهی اوقات انسانها سعی می کنند خودشان را فراموش کنند.
ما باید بتوانیم از موانعی که بر سر خودآگاهی قرار دارد، عبور کنیم. یکی از راههای عبور از این آسیب ها، بلند همتی است. اساساً دین یک برنامه برای بلند همتان است. دین برای روحیه های محافظه کارانه نیست، بلکه برای روحیه های حداقلی است. دین برنامه ای مناسب برای افراد اهل مسابقه است. خیلی از انسانها تن به مسابقه نمی دهند. ما باید فرزندان خود را اهل مسابقه تربیت کنیم. برنامه دین برای افرادی طراحی شده است که روحیه مسابقه دارند. کسی که این روحیه را نداشته باشد، از دین زده می شود. یأس و غرور دو عامل اصلی توقف انسان هستند. علاقه به برنده شدن و بردن مسابقه، عامل غلبه بر یأس و غرور است.
یکی از ایرادهای مباحث انسان شناسی در علم روانشناسی این است که خدا در آن معمولا نیست یا کمرنگ هست. ولی ما چون معتقد به خدا هستیم و خدا را داریم نباید مأیوس و مغرور شویم. یأس و مأیوس شدن خودش به تنهایی انکار مهربانی خداست. دیدن خدا یأس و غرور را از بین می برد. نعمت های دنیا برای خواستن و هوس کردن آخرت است. بزرگ شدن، نیاز اصلی انسان است و تکبّر راه غلط برای بزرگ شدن است. یأس سراغ انسان های متکبر می رود چون وقتی بدی های خودشان را می بینند بدشان می آید و انکار می کنند. سختی های زندگی انسان را پخته و بزرگ می کنند و به شرح صدر می رسانند. اصل هدف انسان بزرگ شدن است. انسان دائماً در حال تکبّر است اما برای از بین بردن تکبّر باید صبح و ظهر و شب نماز بخواند.
تاکنون نظری ثبت نشده است