display result search
سخنرانی حجت الاسلام علی نظری منفرد با موضوع "توکل به خدا، رمز آرامش"، سال 1404
سه تا فرمایش از امام مجتبی علیه السلام هست که کلماتش کلیدی و محوری در زندگی انسان است و نقش موثری دار. یکی مربوط می شود به روان انسان و روح انسان در زندگی که از آرامش برخوردار باشد. دیگری حکمت است و دیگری هم عمل انسان هست، که باعث سعادت و خوشبختی انسان می شود. معمولا انسان نگران آینده اش هست، یکی از نگرانی های انسان نسبت به آینده است نسبت به عمرش، نسبت به سلامتی، نسبت به مالش و نسبت به فرزندانش و چیزهایی که در زندگی انسان مطرح هست نمی داند که در آینده چه می شود؟ چه کار بایستی بکند که از یک آرامشی در زندگی برخوردار باشد. امام مجتبی علیه السلام می فرماید: غصه فردای نیامده رو امروز نخور، اگر فردا حیات داشتی و زنده بودی آن خدایی که تا الان شما را اداره کرده در زندگی و برای شما آنچه خواستید فراهم کرده، رزقتان را داده، حیات به شما داده، عزت به شما داده فردا هم خدای متعال خداست، انجام می دهد و امور را بایستی به خدا واگذار کرد. اینکه خداوند متعال در قرآن می فرماید: کسی که بر خدا توکل کرد، همان برای او کافی هست، انسان امورش را به خدا واگذار کند خدا خودش امورات را پیش می برد. اینکه من بنشینم امروز غصه بخورم که چه خواهد شد آیا به مرادم می رسم نمی رسم من نمی دونم اصلا فردا هستم یا نیستم درست نیست. آیه آخر سوره انسان می فرماید: هیچ انسانی نمی داند فردا چه می کند و هیچ کسی نمی داندن روی چه زمینی از دنیا می رود، باید امر را انسان واگذار به خدا بکند. اگر امر را واگذار به خدا کرد آرامش پیدا می کند. قطعا خدای متعال بندگانش را دوست داردو خیر برای بندگانش می خواهد. آن کسی که دارد تو را اداره می کند، مدبر تو هست، خدای تو بهتر می داند در چه وقتی چه چیزی به تو بدهد و آگاه تر است. در همه امورات مادی و معنوی به خدا وثوق داشته باشید و به خدا اطمینان کنید حالتان خوب می شود. گاهی ما در زندگی دلمان می خواهد به یک مطلوبی برسیم که شاید در راستای مصلحت ما نباشد. بنابراین از نظر روحی و روانی انسان باید اتکا به خدا بکند، وقتی اتکا به خدا کرد و توکل بر خدا کرد، امرش رو واگذار به خدا کرد، تفویض امر کرد به خدای متعال، خدای متعال هم کارش را اصلاح می کند. مال چیز خوبی هست، انسان علاقه مند به مال هست، مفسرین خیر را به معنای مال تفسیر کردند، انسان علاقه مند به مال هست و نمی شود مال را انسان دوست نداشته باشد اما چقدر مال؟ برخی از افراد انقدر انباشته کردن، انقدر ثروت اندوختن که خودشان هم حساب ندارند ولی مگر انسان چقدر در این دنیا زنده است؟ امام مجتبی سلام الله علیه می فرماید: اگر بیش از اندازه مال اندوختی، آن وقت خازن و انباردار دیگرانی، شما انبار کردی خودت که استفاده نمی کنی دیگران لذتش را می برند، اگر از راه حلال تهیه کرده باشی حلال است ولی باید جوابگو باشی ولی اگر از راه حرام باشد عقاب می شوی. رسول خدا در کلامی می فرمایند: فردای قیامت از مال دو سوال می شود اول اینکه از چه راهی کسب کردی؟ اگر توانستی جواب درست بدهی سوال می شود در چه راهی اموالتان را صرف کردی؟ این هم مورد محاسبه قرار می گیرد. در مال ما خدای متعال یک حقی قرار داده برای سوال کننده و کسی که نیازمند هست. ما سعی کنیم اگر مالی در اختیار داریم، این مال را در مسیر درستی که برای ما بماند و صدقه جاریه باشد صرف کنیم. بنابراین اینکه انسان فوق نیازش نبایستی اندوخته کند حالا برخی می گویند ما تا زنده هستیم بعد وصیت می کنیم برایمان کار خیر انجام بدهند بله ثلث مال برای شخص هست و می تواند وصیت بکند اما آیا ورثه عمل بکنند؟ نکنند؟ چرا انسان تا خودش حیات دارد و زنده است با دست خودش کارهای خیر را انجام ندهد؟ خدای متعال می فرماید: کمترین کاری را انسان کرده باشد از خوب و بد برای انسان محاسبه می شود. بنابراین انسان باید امیدوار باشد و باید توکل بر خدا بکند و سعی کند در مسیر خشنودی خدا و رضوان خدا حرکت کند، خداوند متعال وعده داده است کسی که دنبال خشنودی و رضایت خدا هست، خدای متعال راه های سلامت را در زندگی نشانش می دهد که در چه مسیری حرکت بکند تا به سعادت برسد.
سه تا فرمایش از امام مجتبی علیه السلام هست که کلماتش کلیدی و محوری در زندگی انسان است و نقش موثری دار. یکی مربوط می شود به روان انسان و روح انسان در زندگی که از آرامش برخوردار باشد. دیگری حکمت است و دیگری هم عمل انسان هست، که باعث سعادت و خوشبختی انسان می شود. معمولا انسان نگران آینده اش هست، یکی از نگرانی های انسان نسبت به آینده است نسبت به عمرش، نسبت به سلامتی، نسبت به مالش و نسبت به فرزندانش و چیزهایی که در زندگی انسان مطرح هست نمی داند که در آینده چه می شود؟ چه کار بایستی بکند که از یک آرامشی در زندگی برخوردار باشد. امام مجتبی علیه السلام می فرماید: غصه فردای نیامده رو امروز نخور، اگر فردا حیات داشتی و زنده بودی آن خدایی که تا الان شما را اداره کرده در زندگی و برای شما آنچه خواستید فراهم کرده، رزقتان را داده، حیات به شما داده، عزت به شما داده فردا هم خدای متعال خداست، انجام می دهد و امور را بایستی به خدا واگذار کرد. اینکه خداوند متعال در قرآن می فرماید: کسی که بر خدا توکل کرد، همان برای او کافی هست، انسان امورش را به خدا واگذار کند خدا خودش امورات را پیش می برد. اینکه من بنشینم امروز غصه بخورم که چه خواهد شد آیا به مرادم می رسم نمی رسم من نمی دونم اصلا فردا هستم یا نیستم درست نیست. آیه آخر سوره انسان می فرماید: هیچ انسانی نمی داند فردا چه می کند و هیچ کسی نمی داندن روی چه زمینی از دنیا می رود، باید امر را انسان واگذار به خدا بکند. اگر امر را واگذار به خدا کرد آرامش پیدا می کند. قطعا خدای متعال بندگانش را دوست داردو خیر برای بندگانش می خواهد. آن کسی که دارد تو را اداره می کند، مدبر تو هست، خدای تو بهتر می داند در چه وقتی چه چیزی به تو بدهد و آگاه تر است. در همه امورات مادی و معنوی به خدا وثوق داشته باشید و به خدا اطمینان کنید حالتان خوب می شود. گاهی ما در زندگی دلمان می خواهد به یک مطلوبی برسیم که شاید در راستای مصلحت ما نباشد. بنابراین از نظر روحی و روانی انسان باید اتکا به خدا بکند، وقتی اتکا به خدا کرد و توکل بر خدا کرد، امرش رو واگذار به خدا کرد، تفویض امر کرد به خدای متعال، خدای متعال هم کارش را اصلاح می کند. مال چیز خوبی هست، انسان علاقه مند به مال هست، مفسرین خیر را به معنای مال تفسیر کردند، انسان علاقه مند به مال هست و نمی شود مال را انسان دوست نداشته باشد اما چقدر مال؟ برخی از افراد انقدر انباشته کردن، انقدر ثروت اندوختن که خودشان هم حساب ندارند ولی مگر انسان چقدر در این دنیا زنده است؟ امام مجتبی سلام الله علیه می فرماید: اگر بیش از اندازه مال اندوختی، آن وقت خازن و انباردار دیگرانی، شما انبار کردی خودت که استفاده نمی کنی دیگران لذتش را می برند، اگر از راه حلال تهیه کرده باشی حلال است ولی باید جوابگو باشی ولی اگر از راه حرام باشد عقاب می شوی. رسول خدا در کلامی می فرمایند: فردای قیامت از مال دو سوال می شود اول اینکه از چه راهی کسب کردی؟ اگر توانستی جواب درست بدهی سوال می شود در چه راهی اموالتان را صرف کردی؟ این هم مورد محاسبه قرار می گیرد. در مال ما خدای متعال یک حقی قرار داده برای سوال کننده و کسی که نیازمند هست. ما سعی کنیم اگر مالی در اختیار داریم، این مال را در مسیر درستی که برای ما بماند و صدقه جاریه باشد صرف کنیم. بنابراین اینکه انسان فوق نیازش نبایستی اندوخته کند حالا برخی می گویند ما تا زنده هستیم بعد وصیت می کنیم برایمان کار خیر انجام بدهند بله ثلث مال برای شخص هست و می تواند وصیت بکند اما آیا ورثه عمل بکنند؟ نکنند؟ چرا انسان تا خودش حیات دارد و زنده است با دست خودش کارهای خیر را انجام ندهد؟ خدای متعال می فرماید: کمترین کاری را انسان کرده باشد از خوب و بد برای انسان محاسبه می شود. بنابراین انسان باید امیدوار باشد و باید توکل بر خدا بکند و سعی کند در مسیر خشنودی خدا و رضوان خدا حرکت کند، خداوند متعال وعده داده است کسی که دنبال خشنودی و رضایت خدا هست، خدای متعال راه های سلامت را در زندگی نشانش می دهد که در چه مسیری حرکت بکند تا به سعادت برسد.
تاکنون نظری ثبت نشده است