display result search
- 1355
- 1000
- 1000
- 1000
گناه دوری انسان از عقلانیت ایمانی است
سخنرانی حجت الاسلام علی سرلک با موضوع «گناه دوری انسان از عقلانیت ایمانی است»، سال 1401
تقوا برای ایجاد آمادگی نفس و گسترش ظرف وجودی مهم‌ترین مؤلفه کسب فیوضات الهی است. همه انسان‌ها بنده خدا و از ملک او هستند و خداوند متعال اراده نموده‌اند تا ما را از پیچ‌وخم زندگی دنیای به سمت معبود هستی گسیل دارند.
فراموشی و غفلت انسان نسبت به وجود خالق هستی، بلای بزرگی را در سیر زندگی آدمی ایجاد می‌سازد. قلوب و دل‌های انسان ظرف اراده الهی است؛ لذا انسان با صیانت از فطرت پاک خود و رهایی از قیدوبند امیال و هرچه به غیر خدا تعلق دارد، باید قلبش را مرکز فرماندهی خدا قرار دهد، به‌گونه‌ای که تمایلاتش نشان دهد که مسافر خدایی دنیاست.
امکانات دنیا با تمام عظمتی که دارد، نمی‌تواند ظرف وجودی انسان را سیراب سازد. دنیا تنها سهم و نصیبی برای انسان است تا در این نسیم به جریانی دست پیدا کند که همه وجود خود را از آن خداوند متعال قرار داده، معنای واقعی هستی و حوادث خلقت را درک نماید.
خداوند متعال در تمام مخلوقات جلوه‌ای از خود را تجلی ساخته است. قران کریم می‌فرمایند؛ « وَمَنْ کَانَ فِی هَٰذِهِ أَعْمَىٰ فَهُوَ فِی الْآخِرَةِ أَعْمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِیلً»، کسانی که در این دنیا نتوانند جمال ذات اقدس الهی را درک کنند، در آخرت ناظر به وجه الله نخواهند بود.
انسانی که مسیر خود را تا خدای متعال فراموش کرده، مقصد خود را اشتباه ترسیم کرد و راحل به سمت الله نشود؛ اگر دنیا بارها و بارها مشت فریب خود را برایش باز کند، باز نمی‌تواند آن را رها سازد.
اگر در تمام فرازهای زندگی، خداوند متعال را مقصد اعمال خویش قرار ندهیم، گرفتار وادی انحرافات دنیایی خواهیم شد. اگر کسی با جهت‌گیری خدایی به سمت دنیا حرکت کند، رنگ و بوی الهی خواهد یافت و همه اعمالش از آن خدا و برای خدا خواهد بود و از نعمت‌های سفره آفرینش برای رسیدن به معرفت الله و درک جمال خالق هستی استفاده خواهد کرد.
متأسفانه انسان چشمان خود را بر روی تمام نعمت‌های الهی و وجه جمال حضرت حق در تمام هستی بسته، حقیقت غالب علی الاطلاق هستی که ذات اقدس الهی است را گم گرده‌ایم. رذایل اخلاقی وجود انسان را از عظمت خداوند متعال بی‌خبر می‌سازد و کسی که مال مردم می‌خورد و بی‌اعتنای به آبروی دیگری است، همواره خود را گرفتار هواهای نفس خواهد دید.
گناه فاصله گرفتن از سیر الی الله و ندیدن جمال و جلال حضرت حق در این عالم است. گناه انصراف انسان از عقلانیت ایمانی است. خداوند متعال درآیات قرآن کریم بعد از ارائه زیبایی جمال و کمال مطلق، به جنبه‌های روحانی و معنوی عباد مخلصین اشاره می‌کنند؛ باید با اهل‌بیت علیهم‌السلام تا خدا رفت و این تصویرسازی ذات اقدس الهی را از ائمه اطهار علیهم‌السلام اقتباس نمود.
امام علی علیه‌السلام درودیوار عالم را جلوه دیدار خدا و مهر و محبت و آغوش ذات اقدس الهی ذکر می‌کنند. عظمت الهی همه‌چیز را پرکرده و همه‌چیز از آن خداوند متعال است؛ و در دعایی می‌خوانیم؛ « یَا دَائِمَ الْفَضْلِ عَلَى الْبَرِیَّةِ یَا بَاسِطَ الْیَدَیْنِ بِالْعَطِیَّةِ» اى خدایى که فضل و کرمت بر خلق دائم است و دست عطا و بخششت به‌جانب بندگان دراز است.
اولیای الهی همواره خود را تسلیم محض الهی قرار می‌دهند و می‌دانند که باری‌تعالی چیزی جز خیر نمی‌خواهد. بی‌توجهی به مسبب‌الاسبابی حضرت حق خطایی نابخشودنی و منیت در وجود انسان، از بالاترین گناهان است؛ خوبی‌هایی که به خداوند متعال پیش کش می‌شود، هرچه که باشد در برابر منزلت ذات اقدس الهی هیچ است.
گناهان انسان، نعمت‌ها را به نغمت و خوبی‌ها را به بدی مبدل می‌سازد. اگر تمام گناهان انس و جن را کسی رقم زند، باز جای هیچ نامیدی از رحمت و بخشش الهی نیست؛ حتی اگر عبادت انس و جن را یک نفر انجام داده باشد، نیز نباید غره به درگاه الهی گردد، انسان همواره باید خود را بین خوف‌ورجا محفوظ بدارد.
تقوا برای ایجاد آمادگی نفس و گسترش ظرف وجودی مهم‌ترین مؤلفه کسب فیوضات الهی است. همه انسان‌ها بنده خدا و از ملک او هستند و خداوند متعال اراده نموده‌اند تا ما را از پیچ‌وخم زندگی دنیای به سمت معبود هستی گسیل دارند.
فراموشی و غفلت انسان نسبت به وجود خالق هستی، بلای بزرگی را در سیر زندگی آدمی ایجاد می‌سازد. قلوب و دل‌های انسان ظرف اراده الهی است؛ لذا انسان با صیانت از فطرت پاک خود و رهایی از قیدوبند امیال و هرچه به غیر خدا تعلق دارد، باید قلبش را مرکز فرماندهی خدا قرار دهد، به‌گونه‌ای که تمایلاتش نشان دهد که مسافر خدایی دنیاست.
امکانات دنیا با تمام عظمتی که دارد، نمی‌تواند ظرف وجودی انسان را سیراب سازد. دنیا تنها سهم و نصیبی برای انسان است تا در این نسیم به جریانی دست پیدا کند که همه وجود خود را از آن خداوند متعال قرار داده، معنای واقعی هستی و حوادث خلقت را درک نماید.
خداوند متعال در تمام مخلوقات جلوه‌ای از خود را تجلی ساخته است. قران کریم می‌فرمایند؛ « وَمَنْ کَانَ فِی هَٰذِهِ أَعْمَىٰ فَهُوَ فِی الْآخِرَةِ أَعْمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِیلً»، کسانی که در این دنیا نتوانند جمال ذات اقدس الهی را درک کنند، در آخرت ناظر به وجه الله نخواهند بود.
انسانی که مسیر خود را تا خدای متعال فراموش کرده، مقصد خود را اشتباه ترسیم کرد و راحل به سمت الله نشود؛ اگر دنیا بارها و بارها مشت فریب خود را برایش باز کند، باز نمی‌تواند آن را رها سازد.
اگر در تمام فرازهای زندگی، خداوند متعال را مقصد اعمال خویش قرار ندهیم، گرفتار وادی انحرافات دنیایی خواهیم شد. اگر کسی با جهت‌گیری خدایی به سمت دنیا حرکت کند، رنگ و بوی الهی خواهد یافت و همه اعمالش از آن خدا و برای خدا خواهد بود و از نعمت‌های سفره آفرینش برای رسیدن به معرفت الله و درک جمال خالق هستی استفاده خواهد کرد.
متأسفانه انسان چشمان خود را بر روی تمام نعمت‌های الهی و وجه جمال حضرت حق در تمام هستی بسته، حقیقت غالب علی الاطلاق هستی که ذات اقدس الهی است را گم گرده‌ایم. رذایل اخلاقی وجود انسان را از عظمت خداوند متعال بی‌خبر می‌سازد و کسی که مال مردم می‌خورد و بی‌اعتنای به آبروی دیگری است، همواره خود را گرفتار هواهای نفس خواهد دید.
گناه فاصله گرفتن از سیر الی الله و ندیدن جمال و جلال حضرت حق در این عالم است. گناه انصراف انسان از عقلانیت ایمانی است. خداوند متعال درآیات قرآن کریم بعد از ارائه زیبایی جمال و کمال مطلق، به جنبه‌های روحانی و معنوی عباد مخلصین اشاره می‌کنند؛ باید با اهل‌بیت علیهم‌السلام تا خدا رفت و این تصویرسازی ذات اقدس الهی را از ائمه اطهار علیهم‌السلام اقتباس نمود.
امام علی علیه‌السلام درودیوار عالم را جلوه دیدار خدا و مهر و محبت و آغوش ذات اقدس الهی ذکر می‌کنند. عظمت الهی همه‌چیز را پرکرده و همه‌چیز از آن خداوند متعال است؛ و در دعایی می‌خوانیم؛ « یَا دَائِمَ الْفَضْلِ عَلَى الْبَرِیَّةِ یَا بَاسِطَ الْیَدَیْنِ بِالْعَطِیَّةِ» اى خدایى که فضل و کرمت بر خلق دائم است و دست عطا و بخششت به‌جانب بندگان دراز است.
اولیای الهی همواره خود را تسلیم محض الهی قرار می‌دهند و می‌دانند که باری‌تعالی چیزی جز خیر نمی‌خواهد. بی‌توجهی به مسبب‌الاسبابی حضرت حق خطایی نابخشودنی و منیت در وجود انسان، از بالاترین گناهان است؛ خوبی‌هایی که به خداوند متعال پیش کش می‌شود، هرچه که باشد در برابر منزلت ذات اقدس الهی هیچ است.
گناهان انسان، نعمت‌ها را به نغمت و خوبی‌ها را به بدی مبدل می‌سازد. اگر تمام گناهان انس و جن را کسی رقم زند، باز جای هیچ نامیدی از رحمت و بخشش الهی نیست؛ حتی اگر عبادت انس و جن را یک نفر انجام داده باشد، نیز نباید غره به درگاه الهی گردد، انسان همواره باید خود را بین خوف‌ورجا محفوظ بدارد.
قطعات
-
عنوانزمانتعداد پخش
-
-
کاربر مهمان