display result search
- 1193
- 1000
- 1000
- 1000
اهمیت زیارت امام رضا علیه السلام - بخش اول
سخنرانی آیت الله سعیدی با موضوع "اهمیت زیارت امام رضا علیه السلام"، سال 1394
خداوند در قرآن می فرماید: «وَ إِذِ ابْتَلی إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّیَّتی قالَ لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمینَ» در این آیه ی کریمه، خداوند به پیامبر می فرماید: «یاد کن هنگامی که حضرت ابراهیم را پروردگارش با کلماتی آزمایش کرد». و ایشان هم به خوبی این آزمایش ها را پاسخ دادند و خداوند فرمود: «به تحقیق تو را پیشوا و امام مردم قرار دادم.» حضرت ابراهیم (ع) هم از خدا درخواست کرد که از نسل ایشان نیز امامانی وجود داشته باشند. خدا هم فرمود: «پیمان و عهد امامت من به ظالمین نمی رسد.»
نام حضرت ابراهیم 69 بار در قرآن و در 25 سوره آمده است. ایشان در زندگی پر از فراز و نشیبشان مورد امتحانات سختی قرار گرفته اند. اول مقامی که به ایشان داده شد مقام عبودیت بود و بعد به مقام نبوت رسید و سپس به مقام رسالت نائب آمد و بعد به مقام خلیل الله رسید و در آخر به مقام امامت برگزیده شد. این یعنی امامت، مقامی بالاتر از همه ی این مراتب است. در واقع از این آیه ی کریمه می توان استفاده کرد که مقام امامت را کسی می تواند داشته باشد که هیچ نقطه ی مبهم و تاریکی در زندگی او نباشد. ولی این گونه هم نیست که هرکس خوب بود، حتما باید امام شود. امامت منصبی نیست که دیگران آن را به اشخاصی بدهند. نصب امام فقط به دست خداست و مردم در تعیین آن هیچ نقشی ندارند. دیگر اینکه مقام امامت به کسی داده نمی شود تا اینکه فردی تلاش کند و به آن برسد. هیچ امامی وقتی که خداوند به او پیشنهاد امامت را داد، حق رد کردن ندارد و هیچ امامی نمی تواند امامِ بعد از خود را تعیین کند.
در نتیجه امامت یک بحث ارزشی است که مختص به خدای تعالی است و هیچ کس حق تعیین امام را ندارد و انسان دائماً در حال امتحان در محضر خداوند می باشد.
خداوند در قرآن می فرماید: «وَ إِذِ ابْتَلی إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّیَّتی قالَ لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمینَ» در این آیه ی کریمه، خداوند به پیامبر می فرماید: «یاد کن هنگامی که حضرت ابراهیم را پروردگارش با کلماتی آزمایش کرد». و ایشان هم به خوبی این آزمایش ها را پاسخ دادند و خداوند فرمود: «به تحقیق تو را پیشوا و امام مردم قرار دادم.» حضرت ابراهیم (ع) هم از خدا درخواست کرد که از نسل ایشان نیز امامانی وجود داشته باشند. خدا هم فرمود: «پیمان و عهد امامت من به ظالمین نمی رسد.»
نام حضرت ابراهیم 69 بار در قرآن و در 25 سوره آمده است. ایشان در زندگی پر از فراز و نشیبشان مورد امتحانات سختی قرار گرفته اند. اول مقامی که به ایشان داده شد مقام عبودیت بود و بعد به مقام نبوت رسید و سپس به مقام رسالت نائب آمد و بعد به مقام خلیل الله رسید و در آخر به مقام امامت برگزیده شد. این یعنی امامت، مقامی بالاتر از همه ی این مراتب است. در واقع از این آیه ی کریمه می توان استفاده کرد که مقام امامت را کسی می تواند داشته باشد که هیچ نقطه ی مبهم و تاریکی در زندگی او نباشد. ولی این گونه هم نیست که هرکس خوب بود، حتما باید امام شود. امامت منصبی نیست که دیگران آن را به اشخاصی بدهند. نصب امام فقط به دست خداست و مردم در تعیین آن هیچ نقشی ندارند. دیگر اینکه مقام امامت به کسی داده نمی شود تا اینکه فردی تلاش کند و به آن برسد. هیچ امامی وقتی که خداوند به او پیشنهاد امامت را داد، حق رد کردن ندارد و هیچ امامی نمی تواند امامِ بعد از خود را تعیین کند.
در نتیجه امامت یک بحث ارزشی است که مختص به خدای تعالی است و هیچ کس حق تعیین امام را ندارد و انسان دائماً در حال امتحان در محضر خداوند می باشد.
تاکنون نظری ثبت نشده است