display result search
- 956
- 1000
- 1000
- 1000
هنر خوب زیستن، جلسه چهارهم
سخنرانی حجت الاسلام احمد لقمانی با موضوع «هنر خوب زیستن»، جلسه چهارهم، سال 1396
بحث در مورد خانه هست. سومین فرازی که پیامبر فرمودند. پیامبر اساس و ستون‌های زندگی را هشت چیز فرمودند. منتهی اعتدال و مطلوب را بیان کردند و افراط و تفریط را اشاره کردند، «لا تشغل» اسیر خوراک نباش. اسیر لباس نباش. امروز وارد فراز سوم می‌شوم. «لا تشغل بدار آخره الخراب» خانه‌ای که آخرش ویرانی است. سی سال یا هفتاد سال یا صد سال با مصالح معمولی، ولی اسیر نباش. خانه خوب باشد، در روایت داریم که اهل‌بیت چقدر زیبا مهندسی‌های ساخت خانه را فرمودند. فرمودند: از تفریط و کوتاهی پرهیز کنید. بعضی نسبت به وضعیت خانه و خانواده بی رغبت هستند. بی حال و سست هستند. برای چه؟ زندگی دو روز است. چرا من خودم را تمام دیگران کنم؟ همین بس است. یک عده هستند افراط دارند، تنوع طلب هستند. فزون خواه هستند، تجمل و تفاخر و تکاثر دارند. هرکدام از اینها باشد مثل غل و زنجیری است که به پای روح انسان است. انسان را اسیر می‌کند. بعضی از فیلم‌ها را دیدیم کسی که اهل این مسائل است و اسیر هست یک مبلی در خانه دارد، یک متر و نیم، دو متر، سه متر است. یک لیوان بزرگ با یک دسته خاص دارد. هیچکس نمی‌تواند این لیوان را بردارد، فقط ایشان می‌تواند در آن آب میوه بخورد. یک حکومتی دارد! هرچه هم می‌گوید باید دیگران چشم بگویند. اصل کار باقی می‌ماند. غفلت می‌کنیم. این خیلی بد است.
یک نکته‌ای که از روز اول این روایت بسیار زیبا اشاره کردیم این است که آموزه‌های دینی غیر از آسایش به آرامش هم توجه کردند. قرار است به آرامش برسیم. چون زندگی ما «انا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُون» است. لذا بعضی از کشورها که بعضی از ایرانیان رفتند، می‌گویند: چیزهایی می‌خوریم که با ذائقه ما جور در نمی‌آید. ولی با میل می‌خورند. می‌پرسی: چرا؟ می‌گوید: ما اعتقاد داریم تا در دنیا هستیم باید هرچیزی دلمان خواست بخوریم. بعد پودر و خاک می‌شویم. ما این اعتقاد را نداریم. علاوه بر آسایش و رفاه و راحتی، آرامش! علاوه بر پوشیدن و حفظ از سرما و گرما، عفاف و پاکدامنی و حفظ ارزش‌های انسانی. خانه غیر از این موارد، باید انسان روحش آرامش داشته باشد. یعنی فقط آب و گل نباشد، جان و دل هم باشد. خانه را منزل می‌گویند، محل نزول! مسکن را محل سکونت یعنی آرامش می‌گویند. اگر غیر از این بود قبلاً هم اشاره کردیم، قهوه خانه می‌شد. مسافرخانه می‌شد. گاهی هم با وجود بعضی پدرها و افراد دیگر زورخانه می‌شد. گاهی هم با حرف‌هایی که به هم می‌زنند توپخانه می‌شد. ولی در آموزه‌های دینی هست که خانه‌ای باشد که همه قربان صدقه هم بروند. بعضی از پدرهای عاطفی به خانم و فرزندان می‌گوید: من بدون شما هیچ هستم. این خیلی خوب است. در فیلم‌ها دیدیم که بچه‌ها تا صبح می‌خواهند از خانه بیرون بروند، بابا و مامان را می‌بوسیدند. این در فرهنگ ما هست. تا فرزندان و پدر و مادر از منزل خارج شدند، روح بلند، نشاط فراوان، زنده دلی به همه این انرژی مثبت را بدهند. آنهایی که اینجا ثانیه شماری می‌کنند زود از خانه بیرون بروند، مسکن فوق العاده است.
نشانه سعادت انسان را امام صادق(ع) فرمودند: سه چیز است. اتاق نشیمن خوب، مرتب آدم به دیوار نخورد. وسیع و فراخ باشد. دوم اینکه فرمودند: ورودی و آستانه خانه بزرگ باشد. بلافاصله که در باز می‌شود پا درون اتاق نگذاریم. بعضی از خانه‌ها به تعبیر دین حیایی که باید داشته باشد را ندارد. تا در آپارتمان باز می‌شود تا عمق این ساختمان مشخص است. این خیلی بد است. بزرگان ما قبلاً اندرونی داشتند، بیرونی داشتند. یعنی یک قسمت بود که زن و بچه راحت بودند. مراجعات برای بیرونی بود. این خیلی خوب است. سوم اینکه سرویس بهداشتی و حمام تمیز و پاکیزه باشد. 1400 سال پیش امام صادق فرمودند. یعنی انسان از هر جهت، مادی و معنوی، روحی و جسمی، همه چیز در این مسکن باعث سکونت و آرامش باشد. لذا پیامبر فرمودند: خداوند خانه‌ای را که خراب و ویران است را دوست ندارد و دشمن می‌دارد. خانه‌هایتان را استحکام ببخشید. پایه‌ها و در و دیوار محکم باشد
بحث در مورد خانه هست. سومین فرازی که پیامبر فرمودند. پیامبر اساس و ستون‌های زندگی را هشت چیز فرمودند. منتهی اعتدال و مطلوب را بیان کردند و افراط و تفریط را اشاره کردند، «لا تشغل» اسیر خوراک نباش. اسیر لباس نباش. امروز وارد فراز سوم می‌شوم. «لا تشغل بدار آخره الخراب» خانه‌ای که آخرش ویرانی است. سی سال یا هفتاد سال یا صد سال با مصالح معمولی، ولی اسیر نباش. خانه خوب باشد، در روایت داریم که اهل‌بیت چقدر زیبا مهندسی‌های ساخت خانه را فرمودند. فرمودند: از تفریط و کوتاهی پرهیز کنید. بعضی نسبت به وضعیت خانه و خانواده بی رغبت هستند. بی حال و سست هستند. برای چه؟ زندگی دو روز است. چرا من خودم را تمام دیگران کنم؟ همین بس است. یک عده هستند افراط دارند، تنوع طلب هستند. فزون خواه هستند، تجمل و تفاخر و تکاثر دارند. هرکدام از اینها باشد مثل غل و زنجیری است که به پای روح انسان است. انسان را اسیر می‌کند. بعضی از فیلم‌ها را دیدیم کسی که اهل این مسائل است و اسیر هست یک مبلی در خانه دارد، یک متر و نیم، دو متر، سه متر است. یک لیوان بزرگ با یک دسته خاص دارد. هیچکس نمی‌تواند این لیوان را بردارد، فقط ایشان می‌تواند در آن آب میوه بخورد. یک حکومتی دارد! هرچه هم می‌گوید باید دیگران چشم بگویند. اصل کار باقی می‌ماند. غفلت می‌کنیم. این خیلی بد است.
یک نکته‌ای که از روز اول این روایت بسیار زیبا اشاره کردیم این است که آموزه‌های دینی غیر از آسایش به آرامش هم توجه کردند. قرار است به آرامش برسیم. چون زندگی ما «انا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُون» است. لذا بعضی از کشورها که بعضی از ایرانیان رفتند، می‌گویند: چیزهایی می‌خوریم که با ذائقه ما جور در نمی‌آید. ولی با میل می‌خورند. می‌پرسی: چرا؟ می‌گوید: ما اعتقاد داریم تا در دنیا هستیم باید هرچیزی دلمان خواست بخوریم. بعد پودر و خاک می‌شویم. ما این اعتقاد را نداریم. علاوه بر آسایش و رفاه و راحتی، آرامش! علاوه بر پوشیدن و حفظ از سرما و گرما، عفاف و پاکدامنی و حفظ ارزش‌های انسانی. خانه غیر از این موارد، باید انسان روحش آرامش داشته باشد. یعنی فقط آب و گل نباشد، جان و دل هم باشد. خانه را منزل می‌گویند، محل نزول! مسکن را محل سکونت یعنی آرامش می‌گویند. اگر غیر از این بود قبلاً هم اشاره کردیم، قهوه خانه می‌شد. مسافرخانه می‌شد. گاهی هم با وجود بعضی پدرها و افراد دیگر زورخانه می‌شد. گاهی هم با حرف‌هایی که به هم می‌زنند توپخانه می‌شد. ولی در آموزه‌های دینی هست که خانه‌ای باشد که همه قربان صدقه هم بروند. بعضی از پدرهای عاطفی به خانم و فرزندان می‌گوید: من بدون شما هیچ هستم. این خیلی خوب است. در فیلم‌ها دیدیم که بچه‌ها تا صبح می‌خواهند از خانه بیرون بروند، بابا و مامان را می‌بوسیدند. این در فرهنگ ما هست. تا فرزندان و پدر و مادر از منزل خارج شدند، روح بلند، نشاط فراوان، زنده دلی به همه این انرژی مثبت را بدهند. آنهایی که اینجا ثانیه شماری می‌کنند زود از خانه بیرون بروند، مسکن فوق العاده است.
نشانه سعادت انسان را امام صادق(ع) فرمودند: سه چیز است. اتاق نشیمن خوب، مرتب آدم به دیوار نخورد. وسیع و فراخ باشد. دوم اینکه فرمودند: ورودی و آستانه خانه بزرگ باشد. بلافاصله که در باز می‌شود پا درون اتاق نگذاریم. بعضی از خانه‌ها به تعبیر دین حیایی که باید داشته باشد را ندارد. تا در آپارتمان باز می‌شود تا عمق این ساختمان مشخص است. این خیلی بد است. بزرگان ما قبلاً اندرونی داشتند، بیرونی داشتند. یعنی یک قسمت بود که زن و بچه راحت بودند. مراجعات برای بیرونی بود. این خیلی خوب است. سوم اینکه سرویس بهداشتی و حمام تمیز و پاکیزه باشد. 1400 سال پیش امام صادق فرمودند. یعنی انسان از هر جهت، مادی و معنوی، روحی و جسمی، همه چیز در این مسکن باعث سکونت و آرامش باشد. لذا پیامبر فرمودند: خداوند خانه‌ای را که خراب و ویران است را دوست ندارد و دشمن می‌دارد. خانه‌هایتان را استحکام ببخشید. پایه‌ها و در و دیوار محکم باشد
تاکنون نظری ثبت نشده است