display result search
- 1037
- 1000
- 1000
- 1000
طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن، جلسه ششم
سخنرانی استاد سید علی حسینی خامنه‌ای با موضوع "طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن"، "نویدها" جلسه ششم، سال 1353
ایمان باید آگاهانه باشد، نه کورکورانه. ایمان باید با تعهد و عمل توأم باشد و ایمان باید تعهد آفرین باشد و زاینده عمل و نه یک باور خشک و خالی در دل و در مغز. مسئله دیگر اینکه مومن متعهد، آن وقتی مومن است که ایمانش گاهگاهی نباشد، فرصت‌طلبانه نباشد، منفعت طلبانه نباشد، بلکه همیشگی باشد، همه جایی باشد، همگانی باشد و همه جانبه باشد. اینها مسائلی است که در زمینه ایمان به آنها اشاره شد و دانستن آنها لازم بود. برای اینکه ما ارزش ایمان را و نتیجه ایمان را بدانیم لازم است که از مژده ها و نوید هایی که خدا به مومنین داده است، آگاهی بیابیم. در قرآن برای مومنین امتیازات بزرگی است که همه مهم است و برای سعادتمند شدن یک انسان لازم و واجب و ضروری است. یکی از این نوید ها، بهشت است.
انسان برای اینکه سعادتمند شود به چه چیزهایی احتیاج دارد؟
1. شناخت مسیر، لازم است انسان هدف و مسیر بشناسد و بداند که به کجا می خواهد برسد.
2. تفکر و برداشتن پرده های مانع آن. اینکه پرده های جهل و غرور و پندار و هر آنچه که گوهر بینش و خرد انسان را در حجاب ظلمانی می‌پیچد و نیروی دیدن و فهمیدن را از او می‌گیرد را باید از بین ببرد. یکی از ارکان خوشبختی انسان و از عناصر سعادت انسان این است که از این ظلمت ها و هر آنچه برای ظلمت می آفریند نجات پیدا کند و به نور و فروغ حقیقت را پیدا کند.
3. انسان باید از دغدغه ها و وسوسه های درونی که توان فرساتر از عامل‌های بازدارنده بیرونی است، رها شود.
4. انسان باید تلاش خود را ثمربخش بداند و امید داشته باشد که تلاشش به جایی می‌رسد. آن کسانی که امیدوار نیستند که تلاش شان و حرکت شان به نتیجه منتهی خواهد شد، مسلّم به سرمنزل خوشبختی و رستگاری نمی رسند.
5. انسان باید بداند که لغزش ها و خطاهایش قابل جبران و‌مورد بخشایش است، این خیلی مهم است. انسان در طول زندگی و حرکتش اشتباهاتی دارد، خطاهایی دارد. اگر خطایی انجام داد نباید به صورت یک جراحت غیرقابل التیام باقی بماند و به صورت یک عمل غیر قابل جبران باشد. انسان همیشه در دغدغه است که نکند باز یک خطای دیگر بکنم و این خطا مرا بیشتر از هدف دور کند که قابل جبران نباشد. اما اگر انسان بداند که اشتباهات او قابل بخشش است، امید و نشاط و شور در او ایجاد خواهد شد.
6. انسان باید بداند همه جا یک کمک کاری هست که او را یاری کند.
7. انسان باید بداند در مواجهه با دشمنان از نصرت و یاری خداوند برخوردار است.
8. انسان باید بداند بر جبهه های مخالفان برتری دارد و بداند که بالاخره رجحان و برتری برای اوست و عاقبت از همه سختی ها و فشارها رسته و به مقصود نائل می شود.
قرآن تمام آن چیزهایی که عناصر و عوامل سازنده سعادت و خوشبختی محسوب می شوند، اینها و ده‌ها چیز غیر از اینها را به انسانهای با ایمان نوید می‌دهد و می‌گوید اینها برای شماست. هدایت، نور عینی، اطمینان، سکون، آرامش روح، ثمربخش بودن و ضایع نبودن تلاش‌ها را نوید می‌دهد. ایمان باعث می‌شود که انسان راه را پیدا کند و هم به هدف و هم به راه ها و هم به وسیله امر عمل کند و روشنی و هدایت نصیبش خواهد شد. راهیابی به راه راست، نتیجه ایمان است. کسانی که در راه خدا جهاد می کنند، خدا هم راه های هدایت را برای آنها باز می کند. قرآن می فرماید: «خدا سرپرست کسانی است که ایمان آورده باشند، آنها را از ظلمت ها به سوی نور هدایت می کند. مشرک مورد نظر نور الهی و لطف خدا نیست، به خاطر همین است مشرک همیشه مضطرب است.
ایمان باید آگاهانه باشد، نه کورکورانه. ایمان باید با تعهد و عمل توأم باشد و ایمان باید تعهد آفرین باشد و زاینده عمل و نه یک باور خشک و خالی در دل و در مغز. مسئله دیگر اینکه مومن متعهد، آن وقتی مومن است که ایمانش گاهگاهی نباشد، فرصت‌طلبانه نباشد، منفعت طلبانه نباشد، بلکه همیشگی باشد، همه جایی باشد، همگانی باشد و همه جانبه باشد. اینها مسائلی است که در زمینه ایمان به آنها اشاره شد و دانستن آنها لازم بود. برای اینکه ما ارزش ایمان را و نتیجه ایمان را بدانیم لازم است که از مژده ها و نوید هایی که خدا به مومنین داده است، آگاهی بیابیم. در قرآن برای مومنین امتیازات بزرگی است که همه مهم است و برای سعادتمند شدن یک انسان لازم و واجب و ضروری است. یکی از این نوید ها، بهشت است.
انسان برای اینکه سعادتمند شود به چه چیزهایی احتیاج دارد؟
1. شناخت مسیر، لازم است انسان هدف و مسیر بشناسد و بداند که به کجا می خواهد برسد.
2. تفکر و برداشتن پرده های مانع آن. اینکه پرده های جهل و غرور و پندار و هر آنچه که گوهر بینش و خرد انسان را در حجاب ظلمانی می‌پیچد و نیروی دیدن و فهمیدن را از او می‌گیرد را باید از بین ببرد. یکی از ارکان خوشبختی انسان و از عناصر سعادت انسان این است که از این ظلمت ها و هر آنچه برای ظلمت می آفریند نجات پیدا کند و به نور و فروغ حقیقت را پیدا کند.
3. انسان باید از دغدغه ها و وسوسه های درونی که توان فرساتر از عامل‌های بازدارنده بیرونی است، رها شود.
4. انسان باید تلاش خود را ثمربخش بداند و امید داشته باشد که تلاشش به جایی می‌رسد. آن کسانی که امیدوار نیستند که تلاش شان و حرکت شان به نتیجه منتهی خواهد شد، مسلّم به سرمنزل خوشبختی و رستگاری نمی رسند.
5. انسان باید بداند که لغزش ها و خطاهایش قابل جبران و‌مورد بخشایش است، این خیلی مهم است. انسان در طول زندگی و حرکتش اشتباهاتی دارد، خطاهایی دارد. اگر خطایی انجام داد نباید به صورت یک جراحت غیرقابل التیام باقی بماند و به صورت یک عمل غیر قابل جبران باشد. انسان همیشه در دغدغه است که نکند باز یک خطای دیگر بکنم و این خطا مرا بیشتر از هدف دور کند که قابل جبران نباشد. اما اگر انسان بداند که اشتباهات او قابل بخشش است، امید و نشاط و شور در او ایجاد خواهد شد.
6. انسان باید بداند همه جا یک کمک کاری هست که او را یاری کند.
7. انسان باید بداند در مواجهه با دشمنان از نصرت و یاری خداوند برخوردار است.
8. انسان باید بداند بر جبهه های مخالفان برتری دارد و بداند که بالاخره رجحان و برتری برای اوست و عاقبت از همه سختی ها و فشارها رسته و به مقصود نائل می شود.
قرآن تمام آن چیزهایی که عناصر و عوامل سازنده سعادت و خوشبختی محسوب می شوند، اینها و ده‌ها چیز غیر از اینها را به انسانهای با ایمان نوید می‌دهد و می‌گوید اینها برای شماست. هدایت، نور عینی، اطمینان، سکون، آرامش روح، ثمربخش بودن و ضایع نبودن تلاش‌ها را نوید می‌دهد. ایمان باعث می‌شود که انسان راه را پیدا کند و هم به هدف و هم به راه ها و هم به وسیله امر عمل کند و روشنی و هدایت نصیبش خواهد شد. راهیابی به راه راست، نتیجه ایمان است. کسانی که در راه خدا جهاد می کنند، خدا هم راه های هدایت را برای آنها باز می کند. قرآن می فرماید: «خدا سرپرست کسانی است که ایمان آورده باشند، آنها را از ظلمت ها به سوی نور هدایت می کند. مشرک مورد نظر نور الهی و لطف خدا نیست، به خاطر همین است مشرک همیشه مضطرب است.
تاکنون نظری ثبت نشده است