display result search
- 1378
- 1000
- 1000
- 1000
طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن، جلسه سوم
سخنرانی استاد سید علی حسینی خامنه‌ای با موضوع "طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن"، "ایمان از روی آگاهی" جلسه سوم، سال 1353
ایمان، یک خصلت برجسته پیامبران خدا، مومنان و دنباله روان آنهاست. ایمان داشتن، باور داشتن به رسالت خود است. فرق میان رهبران الهی و رهبران و سیاستمداران جهانی در همین جاست، رهبران الهی مانند رهرو این راه به آنچه که می گویند ایمان دارند در حالی که سیاستمداران عالم ممکن است به آنچه که می گویند ایمان کافی نداشته باشند. رهبران الهی در همه جا خودشان پیش قدم و جلوتر از مردم بودند. پیامبر اکرم (ص) در مهم ترین و خطرناک ترین حادثه های اسلام خودشان حضور داشتند.
ما دو نوع ایمان داریم؛ نوع اول، ایمان مقلدانه و متعصبانه است، این نوع اول، ایمان عامه مردم است، اما آنچه که در اسلام ارزش دارد ایمان مقلدانه نیست، چون ایمانی که از روی تقلید باشد گرفتنش هم به آسانی ممکن است. نوع دوم ایمان، ایمان آگاهانه است و آن ایمانی در اسلام ارزشمند است که از روی آگاهی، بصیرت و با چشم باز بدون ترس باشد. اگر ما بخواهیم ایمان مان آگاهانه باشد و ایمان ما محکم باشد باید دائماً آگاهی بدهیم به کسانی که مومن هستند. اگر ایمان مستحکم شود هیچ چیز نمی‌تواند آن را از انسان بگیرد. آیات الهی برای کسانی است که اولی الالباب هستند، یعنی برای آن کسانی است که نیروی فکر و اندیشه خود را به کار بیندازند. از نظر مردم خردمند کسی است که در همه امور زندگی اش پیشرو است، ولی قرآن اتصال و ارتباط با خدا را ارزشمند می داند. خردمند از نظر قرآن کسی است که عالی ترین ارزش ها را پیش از همه چیز و همه کس مورد نظر داشته باشد. خردمندان در همه حال به یاد خدا هستند، البته این به این معنا نیست که دائماً در حال عبادت هستند و کار دیگری ندارد، بلکه فعال هستند و به کسب روزی هم می پردازند. هر ایدئولوژی زندگی ساز، نقطه اساسی اش این است که من اینجا هستم، برای کاری هستم و حتما خدا مرا برای کاری آفریده است. هنگامی که اولی الألباب می گویند ایمان آورده اند، چون این ها صاحب اندیشه و فکر هستند، ایمانشان هم از روی آگاهی و آگاهانه است. ایمان آگاهانه از نظر اسلام مطلوب است. در چند جای قرآن ایمان کورکورانه و متعصب به شدت توبیخ شده است. قرآن می‌فرماید: «اگر پدران آنها چیزی نمی دانستند و هدایت نیافته بودند باز هم باید از آنها پیروی کنند؟» همه جا پیغمبر روشنفکر است ولی کافران، مخالفان، مبلغان، مقلدان، متحجران و مرتجعان آنهایی هستند که راه نو را نمی‌پذیرند و حرفشان این است که ره چنان رو که رهروان رفتند.
ایمان، یک خصلت برجسته پیامبران خدا، مومنان و دنباله روان آنهاست. ایمان داشتن، باور داشتن به رسالت خود است. فرق میان رهبران الهی و رهبران و سیاستمداران جهانی در همین جاست، رهبران الهی مانند رهرو این راه به آنچه که می گویند ایمان دارند در حالی که سیاستمداران عالم ممکن است به آنچه که می گویند ایمان کافی نداشته باشند. رهبران الهی در همه جا خودشان پیش قدم و جلوتر از مردم بودند. پیامبر اکرم (ص) در مهم ترین و خطرناک ترین حادثه های اسلام خودشان حضور داشتند.
ما دو نوع ایمان داریم؛ نوع اول، ایمان مقلدانه و متعصبانه است، این نوع اول، ایمان عامه مردم است، اما آنچه که در اسلام ارزش دارد ایمان مقلدانه نیست، چون ایمانی که از روی تقلید باشد گرفتنش هم به آسانی ممکن است. نوع دوم ایمان، ایمان آگاهانه است و آن ایمانی در اسلام ارزشمند است که از روی آگاهی، بصیرت و با چشم باز بدون ترس باشد. اگر ما بخواهیم ایمان مان آگاهانه باشد و ایمان ما محکم باشد باید دائماً آگاهی بدهیم به کسانی که مومن هستند. اگر ایمان مستحکم شود هیچ چیز نمی‌تواند آن را از انسان بگیرد. آیات الهی برای کسانی است که اولی الالباب هستند، یعنی برای آن کسانی است که نیروی فکر و اندیشه خود را به کار بیندازند. از نظر مردم خردمند کسی است که در همه امور زندگی اش پیشرو است، ولی قرآن اتصال و ارتباط با خدا را ارزشمند می داند. خردمند از نظر قرآن کسی است که عالی ترین ارزش ها را پیش از همه چیز و همه کس مورد نظر داشته باشد. خردمندان در همه حال به یاد خدا هستند، البته این به این معنا نیست که دائماً در حال عبادت هستند و کار دیگری ندارد، بلکه فعال هستند و به کسب روزی هم می پردازند. هر ایدئولوژی زندگی ساز، نقطه اساسی اش این است که من اینجا هستم، برای کاری هستم و حتما خدا مرا برای کاری آفریده است. هنگامی که اولی الألباب می گویند ایمان آورده اند، چون این ها صاحب اندیشه و فکر هستند، ایمانشان هم از روی آگاهی و آگاهانه است. ایمان آگاهانه از نظر اسلام مطلوب است. در چند جای قرآن ایمان کورکورانه و متعصب به شدت توبیخ شده است. قرآن می‌فرماید: «اگر پدران آنها چیزی نمی دانستند و هدایت نیافته بودند باز هم باید از آنها پیروی کنند؟» همه جا پیغمبر روشنفکر است ولی کافران، مخالفان، مبلغان، مقلدان، متحجران و مرتجعان آنهایی هستند که راه نو را نمی‌پذیرند و حرفشان این است که ره چنان رو که رهروان رفتند.
تاکنون نظری ثبت نشده است