display result search
- 879
- 1000
- 1000
- 1000
جهاد تبیین و ضرورت اصلاح برداشت های ناروا از دین، جلسه شانزدهم
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع "جهاد تبیین و ضرورت اصلاح برداشت های ناروا از دین"، جلسه شانزدهم، سال 1401
ما اگر تعریف درستی از دین و وجود انسان داشته باشیم، خواهیم دید که خداوند متعال می خواهد انسان را از کوچک بودن به بزرگ بودن و از کوته نظری به بلندنظری برساند. در واقع ذکر الله اکبر که در ابتدای نماز می گوییم ذکر محوری نماز است و مدام در نماز تکرار می کنیم، این ذکر آرزوی نهفته بشر است چرا که از کبریایی و شکوه خدا صحبت می کنیم. این جزء خواسته‌های فطری انسان است. انسان وقتی از نظر زمان بزرگ شود، آینده بسیار دور را هم می بیند. انسان وقتی بزرگ شد دیگر از چیزها و اتفاقات کوچک عالم لذت نمی برد. عقل هم یعنی همین. عاقلترین فرد کسی است که بیشتر به عاقبت امور نگاه می کند. در هر بدی ای یک کوچک بودن و محدودیت است و در هر خوبی ای یک بزرگ بودن و سعه داشتن هست. در واقع ماهیت فلسفی خوب بودن در روح انسان به بزرگ بودن است. بزرگی وقتی به تفکر انسان اصابت کند می شود عقل که عقل هم مراتب دارد. بزرگ شدن نوعی خوب بودن است. ماهیت همه بدی ها تنگ نظری و محدود بودن هاست. رنج ها در زندگی برای ساختن و بزرگ شدن انسان هاست. اصل بزرگ شدن بر اثر پیوند خوردن با بزرگان کار خوبی است اما تکبر خیلی مذموم است و ریشه همه بدی ها تکبر است. در برنامه دین مسیر بزرگ شدن، مسیر فردی بودن و اجتماعی شدن است. دین واقعاً در مسیر سیر و سلوک و تربیت می خواهد انسان را به اجتماعی شدن و سیاسی شدن برساند، یعنی انسان را به مقوله قدرت در جامعه حساس کند. تلقی فردی از دین داشتن هم یکی از تلقی های نادرست از دین است. اسلام به دنبال تربیت است و اصلاح سیاستمداران جوامع مهمترین کار تربیتی است. اوج دینداری ما در مسئله قدرت است که باید قدرت را مراقبت کنیم که به دست چه کسی می افتد؟ و کجا می رود؟
ما اگر تعریف درستی از دین و وجود انسان داشته باشیم، خواهیم دید که خداوند متعال می خواهد انسان را از کوچک بودن به بزرگ بودن و از کوته نظری به بلندنظری برساند. در واقع ذکر الله اکبر که در ابتدای نماز می گوییم ذکر محوری نماز است و مدام در نماز تکرار می کنیم، این ذکر آرزوی نهفته بشر است چرا که از کبریایی و شکوه خدا صحبت می کنیم. این جزء خواسته‌های فطری انسان است. انسان وقتی از نظر زمان بزرگ شود، آینده بسیار دور را هم می بیند. انسان وقتی بزرگ شد دیگر از چیزها و اتفاقات کوچک عالم لذت نمی برد. عقل هم یعنی همین. عاقلترین فرد کسی است که بیشتر به عاقبت امور نگاه می کند. در هر بدی ای یک کوچک بودن و محدودیت است و در هر خوبی ای یک بزرگ بودن و سعه داشتن هست. در واقع ماهیت فلسفی خوب بودن در روح انسان به بزرگ بودن است. بزرگی وقتی به تفکر انسان اصابت کند می شود عقل که عقل هم مراتب دارد. بزرگ شدن نوعی خوب بودن است. ماهیت همه بدی ها تنگ نظری و محدود بودن هاست. رنج ها در زندگی برای ساختن و بزرگ شدن انسان هاست. اصل بزرگ شدن بر اثر پیوند خوردن با بزرگان کار خوبی است اما تکبر خیلی مذموم است و ریشه همه بدی ها تکبر است. در برنامه دین مسیر بزرگ شدن، مسیر فردی بودن و اجتماعی شدن است. دین واقعاً در مسیر سیر و سلوک و تربیت می خواهد انسان را به اجتماعی شدن و سیاسی شدن برساند، یعنی انسان را به مقوله قدرت در جامعه حساس کند. تلقی فردی از دین داشتن هم یکی از تلقی های نادرست از دین است. اسلام به دنبال تربیت است و اصلاح سیاستمداران جوامع مهمترین کار تربیتی است. اوج دینداری ما در مسئله قدرت است که باید قدرت را مراقبت کنیم که به دست چه کسی می افتد؟ و کجا می رود؟
کاربر مهمان