display result search
- 382
- 1000
- 1000
- 1000
صراط مستقیم صراط بندگان محبوب، جلسه چهارم
سخنرانی از آیت الله حسین انصاریان با موضوع «صراط مستقیم صراط بندگان محبوب»، جلسه چهارم، سال 1401
از آیات قرآن و روایات پیغمبر اسلام و اهل‌بیت(علیهم‌السلام) خیلی واضح و روشن استفاده می‌شود که اگر عبدی (انسانی) مورد محبت پروردگار قرار بگیرد، خداوند تمام درهای خیر را به روی او باز می‌کند و او را از خطرات سنگینی که به دینش (نه به بدنش) لطمه می‌زند، حفظ می‌کند.
ما باید پرونده‌ها را از هم تفکیک کنیم. آیا کسی که در درجات عالی ایمان قرار می‌گیرد، دچار خطر جانی و مالی نمی‌شود؟ امکانش خیلی زیاد است که دچار خطر مالی و بدنی بشود؛ چنان‌که در قرآن می‌خوانیم: «وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَی‌ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَرَاتِ». در آیهٔ شریفه است که ناامنی، قحطی، گرانی، گرسنگی، بیماری بدنی، کم‌شدن مال و داغ‌دیدن برای اهل ایمان هست.
وقتی اهل ایمان در این موارد صبر کنند، نسبت به پروردگار از کوره در نروند و نگویند خدایا! تو با این قدرت بی‌نهایتت، نمی‌شد جلوی این مصائب را بگیری تا به ما نرسد. از خداوند دل‌سرد و ناامید نشوند و شکست نخورند. اگر این پیشامدهای منفیِ روحی برایشان نیاید، پروردگار می‌فرماید: «وَ بَشِّرِ الصَّابِرِینَ» به همهٔ اینهایی که در برابر این‌همه خطرات و پدیده‌ها استقامت می‌کنند، مژده بده.
اینهایی که اهل صبر هستند و می‌مانند، این‌گونه هستند: «الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِیبَةٌ» وقتی این ضررهای ظاهری آنها را مورد هجوم قرار داد، اول و آخرِ حرفشان این است: «قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ» ما یک مسافر هستیم. سفرمان از طرف خدا شروع شده است و به خدا هم برمی‌گردد. ما در احاطهٔ پروردگار هستیم. پروردگار به ما مهربان است و در برابر این مصائب ظاهری، نه‌تنها چیزی از امور معنوی و پاداش‌های ما کم نمی‌کند، بلکه اعلام کرده است: «أُولٰئِکَ عَلَیهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ» اینها شایستهٔ درود من هستند. اینها این‌قدر خوب، محکم، پایدار و مستقیم هستند که با بلاهای مختلفی که دیده‌اند، از من دست برنداشتند و اعتقادشان این بود: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ». من بر آنها درود می‌فرستم و رحمتم را شایستهٔ آنها می‌دانم.
«أُولٰئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ» اینها راه را پیدا کرده و جاده را یافته‌اند. در همین راه و جاده‌ای (صراط مستقیم) که یافته‌اند، در حال حرکت هستند (پایان این جاده هم بهشت است)، در بخش دنیایی این جاده به ناامنی، ضرر مالی و بدنی، داغ‌دیدن و ازبین‌رفتن محصولاتشان می‌خورند؛ اما راهشان را ادامه می‌دهند و نمی‌ایستند. اینها زمین‌گیر نمی‌شوند و شاد هم حرکت می‌کنند.
بله، برای بعضی از مصیبت‌هایی که به آنها می‌رسد، گریه می‌کنند. گریه امری طبیعی است. پیغمبر(ص) یک پسر هجده‌ماهه داشتند که مریض شد و مُرد و فقط فاطمهٔ زهرا(س) برایشان ماند. حضرت برای این کودک گریه می‌کردند. بعضی‌ها که خیلی به روحیات اولیای خدا و نیز به آیات قرآن وارد نبودند، اسلام هم تازه بین مردم طلوع کرده بود، جاهایی ایراد می‌کردند و می‌گفتند: یارسول‌الله! شما با این عظمت و این وابستگی‌تان به پروردگار، برای چه گریه می‌کنید؟! بچه‌تان مرده که مرده! مگر کجا رفته؟! بچه در عالم برزخ رفته است، بعد هم به قیامت می‌آید و به شما ملحق می‌شود. عربی‌اش این است: «أولادُنا أکْبادُنا» حالا به این تعبیر که دلم برای داغ این بچه می‌سوزد. چرا گریه نکنم؟! این گریه عیبی ندارد. اینها گریه می‌کنند؛ ولی جاده را با کمال استقامت و درستی طی می‌کنند. حوادثی که در این جاده به آنها می‌رسد، هضم می‌کنند تا به «إِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ» برسند.
پس ما یقین داشته باشیم که اگر کسی در کمال ایمان باشد، ایمانش او را از بلاهای دنیایی، حوادث و مصائب حفظ نمی‌کند. در واقع، خداوند راه این پدیده‌ها را به روی او نبسته است. انبیا هم داغ و مشکل دیده‌اند.
از آیات قرآن و روایات پیغمبر اسلام و اهل‌بیت(علیهم‌السلام) خیلی واضح و روشن استفاده می‌شود که اگر عبدی (انسانی) مورد محبت پروردگار قرار بگیرد، خداوند تمام درهای خیر را به روی او باز می‌کند و او را از خطرات سنگینی که به دینش (نه به بدنش) لطمه می‌زند، حفظ می‌کند.
ما باید پرونده‌ها را از هم تفکیک کنیم. آیا کسی که در درجات عالی ایمان قرار می‌گیرد، دچار خطر جانی و مالی نمی‌شود؟ امکانش خیلی زیاد است که دچار خطر مالی و بدنی بشود؛ چنان‌که در قرآن می‌خوانیم: «وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَی‌ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَرَاتِ». در آیهٔ شریفه است که ناامنی، قحطی، گرانی، گرسنگی، بیماری بدنی، کم‌شدن مال و داغ‌دیدن برای اهل ایمان هست.
وقتی اهل ایمان در این موارد صبر کنند، نسبت به پروردگار از کوره در نروند و نگویند خدایا! تو با این قدرت بی‌نهایتت، نمی‌شد جلوی این مصائب را بگیری تا به ما نرسد. از خداوند دل‌سرد و ناامید نشوند و شکست نخورند. اگر این پیشامدهای منفیِ روحی برایشان نیاید، پروردگار می‌فرماید: «وَ بَشِّرِ الصَّابِرِینَ» به همهٔ اینهایی که در برابر این‌همه خطرات و پدیده‌ها استقامت می‌کنند، مژده بده.
اینهایی که اهل صبر هستند و می‌مانند، این‌گونه هستند: «الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِیبَةٌ» وقتی این ضررهای ظاهری آنها را مورد هجوم قرار داد، اول و آخرِ حرفشان این است: «قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ» ما یک مسافر هستیم. سفرمان از طرف خدا شروع شده است و به خدا هم برمی‌گردد. ما در احاطهٔ پروردگار هستیم. پروردگار به ما مهربان است و در برابر این مصائب ظاهری، نه‌تنها چیزی از امور معنوی و پاداش‌های ما کم نمی‌کند، بلکه اعلام کرده است: «أُولٰئِکَ عَلَیهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ» اینها شایستهٔ درود من هستند. اینها این‌قدر خوب، محکم، پایدار و مستقیم هستند که با بلاهای مختلفی که دیده‌اند، از من دست برنداشتند و اعتقادشان این بود: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ». من بر آنها درود می‌فرستم و رحمتم را شایستهٔ آنها می‌دانم.
«أُولٰئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ» اینها راه را پیدا کرده و جاده را یافته‌اند. در همین راه و جاده‌ای (صراط مستقیم) که یافته‌اند، در حال حرکت هستند (پایان این جاده هم بهشت است)، در بخش دنیایی این جاده به ناامنی، ضرر مالی و بدنی، داغ‌دیدن و ازبین‌رفتن محصولاتشان می‌خورند؛ اما راهشان را ادامه می‌دهند و نمی‌ایستند. اینها زمین‌گیر نمی‌شوند و شاد هم حرکت می‌کنند.
بله، برای بعضی از مصیبت‌هایی که به آنها می‌رسد، گریه می‌کنند. گریه امری طبیعی است. پیغمبر(ص) یک پسر هجده‌ماهه داشتند که مریض شد و مُرد و فقط فاطمهٔ زهرا(س) برایشان ماند. حضرت برای این کودک گریه می‌کردند. بعضی‌ها که خیلی به روحیات اولیای خدا و نیز به آیات قرآن وارد نبودند، اسلام هم تازه بین مردم طلوع کرده بود، جاهایی ایراد می‌کردند و می‌گفتند: یارسول‌الله! شما با این عظمت و این وابستگی‌تان به پروردگار، برای چه گریه می‌کنید؟! بچه‌تان مرده که مرده! مگر کجا رفته؟! بچه در عالم برزخ رفته است، بعد هم به قیامت می‌آید و به شما ملحق می‌شود. عربی‌اش این است: «أولادُنا أکْبادُنا» حالا به این تعبیر که دلم برای داغ این بچه می‌سوزد. چرا گریه نکنم؟! این گریه عیبی ندارد. اینها گریه می‌کنند؛ ولی جاده را با کمال استقامت و درستی طی می‌کنند. حوادثی که در این جاده به آنها می‌رسد، هضم می‌کنند تا به «إِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ» برسند.
پس ما یقین داشته باشیم که اگر کسی در کمال ایمان باشد، ایمانش او را از بلاهای دنیایی، حوادث و مصائب حفظ نمی‌کند. در واقع، خداوند راه این پدیده‌ها را به روی او نبسته است. انبیا هم داغ و مشکل دیده‌اند.
تاکنون نظری ثبت نشده است