display result search
- 934
- 1000
- 1000
- 1000
جهاد تبیین و ضرورت اصلاح برداشت های ناروا از دین، جلسه هفتم
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع "جهاد تبیین و ضرورت اصلاح برداشت های ناروا از دین"، جلسه هفتم، سال 1401
شاید شما هم بپذیرید که برداشت هایی که از دین وجود دارد، برداشت‌های دقیقی نیستند. بلکه برداشت‌های ناروایی هم هستند. بین بسیاری از دینداران همین برداشت‌های ناروا وجود دارد که طبیعتاً نتیجه اش می شود سوء تفاهم. اولین برداشت ناروا، برداشت عقیدتی از دین است. یعنی بعضی ها دین را زیادی یک امر عقیدتی می دانند، به این معنا که انسان فکر می‌کند که آغاز دینداری همیشه با ایمان و عقیده هست، اصلاً این حرف صحیحی نیست. برای بسیاری از افراد آغاز دینداری یک روحیه ای است به نام تقوا، که در قرآن کریم هم به آن اشاره شده است. قرآن می فرماید: این کتاب هدایت می کند متقین را و اینها کسانی هستند که ایمان می آورند. در بسیاری از آیات قرآن ابعاد مختلفی از سبک زندگی هست که مقدم بر ایمان شده است. متقی یعنی کسی که اهل مراقبت است. زیادی تلقی عقیدتی و ایمانی داشتن از دین این است که افراد فکر می کنند که مهمترین ارزش در دین ایمان است در حالی که این طور نیست. مهمترین ارزش در دین تقواس. نکته دیگر این است که ما معمولا ایمان را با برهان منتقل می‌کنیم، مباحث عقیدتی کلامی هم بیشتر برهان می آورند برای اینکه انسان را تسلیم دین کنند. مباحث اعتقادی رایج، مباحث کلامی هستند که برهانی هستند. تلقی زیادی عقیدتی از دین داشتن از دین، این است که ما باید با برهان دین را قبول کنیم ولی ایمان همیشه با برهان به دست نمی‌آید. مباحث کلامی اکثراً قرآنی نیستند، روانشناسی برهان و استدلال به ما می گوید اگر بخواهیم خیلی با برهان کسی را به دین در دعوت کنیم منجر به تنفر از دین می شود. روح انسان، بیشتر از آنکه به برهان نیاز داشته باشد به توصیف نیازمند است تا استدلال. اکثر آیات قرآن هم توصیفی هستند. برهان و استدلال هم برای رفع شبهه است. این استدلال ها مانند داروست ولی توصیف مانند غذاست. خداوند در قرآن اجازه می دهد که مخاطب خودش فکر کند و قرآن کتاب تفکر و تأمل است در مورد وصفی که خدا از حقایق عالم می کند. توصیف کردن، عقل بیشتری می‌خواهد تا استدلال آوردن.
شاید شما هم بپذیرید که برداشت هایی که از دین وجود دارد، برداشت‌های دقیقی نیستند. بلکه برداشت‌های ناروایی هم هستند. بین بسیاری از دینداران همین برداشت‌های ناروا وجود دارد که طبیعتاً نتیجه اش می شود سوء تفاهم. اولین برداشت ناروا، برداشت عقیدتی از دین است. یعنی بعضی ها دین را زیادی یک امر عقیدتی می دانند، به این معنا که انسان فکر می‌کند که آغاز دینداری همیشه با ایمان و عقیده هست، اصلاً این حرف صحیحی نیست. برای بسیاری از افراد آغاز دینداری یک روحیه ای است به نام تقوا، که در قرآن کریم هم به آن اشاره شده است. قرآن می فرماید: این کتاب هدایت می کند متقین را و اینها کسانی هستند که ایمان می آورند. در بسیاری از آیات قرآن ابعاد مختلفی از سبک زندگی هست که مقدم بر ایمان شده است. متقی یعنی کسی که اهل مراقبت است. زیادی تلقی عقیدتی و ایمانی داشتن از دین این است که افراد فکر می کنند که مهمترین ارزش در دین ایمان است در حالی که این طور نیست. مهمترین ارزش در دین تقواس. نکته دیگر این است که ما معمولا ایمان را با برهان منتقل می‌کنیم، مباحث عقیدتی کلامی هم بیشتر برهان می آورند برای اینکه انسان را تسلیم دین کنند. مباحث اعتقادی رایج، مباحث کلامی هستند که برهانی هستند. تلقی زیادی عقیدتی از دین داشتن از دین، این است که ما باید با برهان دین را قبول کنیم ولی ایمان همیشه با برهان به دست نمی‌آید. مباحث کلامی اکثراً قرآنی نیستند، روانشناسی برهان و استدلال به ما می گوید اگر بخواهیم خیلی با برهان کسی را به دین در دعوت کنیم منجر به تنفر از دین می شود. روح انسان، بیشتر از آنکه به برهان نیاز داشته باشد به توصیف نیازمند است تا استدلال. اکثر آیات قرآن هم توصیفی هستند. برهان و استدلال هم برای رفع شبهه است. این استدلال ها مانند داروست ولی توصیف مانند غذاست. خداوند در قرآن اجازه می دهد که مخاطب خودش فکر کند و قرآن کتاب تفکر و تأمل است در مورد وصفی که خدا از حقایق عالم می کند. توصیف کردن، عقل بیشتری می‌خواهد تا استدلال آوردن.
کاربر مهمان