display result search
سخنرانی آیت الله سید احمد خاتمی با موضوع «عدالت مهدوی»، سال 1395
«وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ
و ما بعد از تورات در زبور (داود) نوشتیم که البته بندگان نیکوکار من ملک زمین را وارث و متصرف خواهند شد.»
شب نیمه شعبان شب قدر است. توجه به امام زمان علیه السلام در دو عرصه و حوزه در بین شیعیان متداول است.
حوزه احساس و عاطفه نسبت به وجود امام زمان علیه السلام، یک حوزه گسترده توجه و توسل به آن حضرت است که به عنوان یک ضامن قوی هم جریان های فکری ما را جهت می دهد و هم در عرصه های اجتماعی موضع سیاسی برای ما تولید می کند و هم در جریان زندگانی ما یک اصل محوری است که نقش اصلی را در اندیشه و فکر ما ایفا می کند.
حوزه دوم حوزه فکر، عقل و منطق و بینش و بصیرت باطنی ما هست. وجود اقدس امام زمان علیه السلام به عنوان یک ذخیره پنهان شده در پس پرده غیبت در همین عالم هستی و در لابلای همه بحران های سیاسی و اجتماعی تا به الآن به حیات خود ادامه می دهد.
عشق به امام زمان علیه السلام یک رهگذری است که در شب قدر شما را به توحید و عبودیت حق می رساند. بنابراین این توده احساس و عشق باید در شکل یک باور جدی و در شکل یک اندیشه استدلالی درست و یک بصیرت قطعی و واقعی جلوه گری کند. صرف احساس فقط، این احساس فراز و نشیب و بالا و پایین و تند و کند و هیجان و خمود دارد. اما وقتی این احساس با عقلانیت آمیخته شد و تلفیق با منطق و بصیرت قطعی عینی جدی پیدا کرد به صورت یک جریان نهادینه در وجود مشتاقان و عاشقان باقی می ماند و همه حرکات و جریانات زندگی را این احساس آمیخته با عقلانیت جهت خواهد داد.
و لذا ما بایستی در کنار این عشق و دلدادگی یک بصیرت قطعی اخذ شده از منطق قرآنو حدیث، نسبت به وجود اقدس امام زمان علیه السلام داشته باشیم.
خدا در آیه 105 سوره انبیا به یک نقطه محوری اشاره می کند و می فرماید این پیام و اعلام، مخصوص فقط دنیای اسلام نیست بلکه در بین همه کتاب های آسمانی و در بین همه شریعت ها و ملت های پیرو ادیان الهی این اندیشه و عقیده را ما بنیانگذاری کردیم بر اینکه وارث کره زمین بندگان صالح من هستند.
«وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ
و ما بعد از تورات در زبور (داود) نوشتیم که البته بندگان نیکوکار من ملک زمین را وارث و متصرف خواهند شد.»
شب نیمه شعبان شب قدر است. توجه به امام زمان علیه السلام در دو عرصه و حوزه در بین شیعیان متداول است.
حوزه احساس و عاطفه نسبت به وجود امام زمان علیه السلام، یک حوزه گسترده توجه و توسل به آن حضرت است که به عنوان یک ضامن قوی هم جریان های فکری ما را جهت می دهد و هم در عرصه های اجتماعی موضع سیاسی برای ما تولید می کند و هم در جریان زندگانی ما یک اصل محوری است که نقش اصلی را در اندیشه و فکر ما ایفا می کند.
حوزه دوم حوزه فکر، عقل و منطق و بینش و بصیرت باطنی ما هست. وجود اقدس امام زمان علیه السلام به عنوان یک ذخیره پنهان شده در پس پرده غیبت در همین عالم هستی و در لابلای همه بحران های سیاسی و اجتماعی تا به الآن به حیات خود ادامه می دهد.
عشق به امام زمان علیه السلام یک رهگذری است که در شب قدر شما را به توحید و عبودیت حق می رساند. بنابراین این توده احساس و عشق باید در شکل یک باور جدی و در شکل یک اندیشه استدلالی درست و یک بصیرت قطعی و واقعی جلوه گری کند. صرف احساس فقط، این احساس فراز و نشیب و بالا و پایین و تند و کند و هیجان و خمود دارد. اما وقتی این احساس با عقلانیت آمیخته شد و تلفیق با منطق و بصیرت قطعی عینی جدی پیدا کرد به صورت یک جریان نهادینه در وجود مشتاقان و عاشقان باقی می ماند و همه حرکات و جریانات زندگی را این احساس آمیخته با عقلانیت جهت خواهد داد.
و لذا ما بایستی در کنار این عشق و دلدادگی یک بصیرت قطعی اخذ شده از منطق قرآنو حدیث، نسبت به وجود اقدس امام زمان علیه السلام داشته باشیم.
خدا در آیه 105 سوره انبیا به یک نقطه محوری اشاره می کند و می فرماید این پیام و اعلام، مخصوص فقط دنیای اسلام نیست بلکه در بین همه کتاب های آسمانی و در بین همه شریعت ها و ملت های پیرو ادیان الهی این اندیشه و عقیده را ما بنیانگذاری کردیم بر اینکه وارث کره زمین بندگان صالح من هستند.
کاربر مهمان