display result search
- 1050
- 1000
- 1000
- 1000
خودآگاهی، آغاز حرکت و قدرتمندی، جلسه چهارم
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع "خودآگاهی، آغاز حرکت و قدرتمندی"، جلسه چهارم، سال 1400
خودآگاهی یک امر فردی بنظر می رسد اما مسئله ای به شدت اجتماعی است. خودآگاهی روابط انسان را با دیگران تنظیم می کند و انسان را از آزار روحی که از دیگران می رسد، آسوده می کند و هم آزار ما را نسبت به دیگران از بین می برد و اخلاقیات ما را نسبت به دیگران تنظیم می کند. مشغول شدن انسان به عیوب و خوبی های خویش، روابط او با دیگران را اصلاح می کند. حسادت یک حس منفی در وجود انسان است و از کودکی درون انسان شکل می گیرد. حسادت یک ویژگی مهم در وجود انسان هست و اساسا عیب نیست اما انسان را پر از عیب می کند.
اگر حسادت مدیریت نشود به روابط انسان با دیگران لطمه می زند. حسادت ایمان و صفای باطن را نابود می کند. انسان با دیدن خوبی های خودش باعث از بین بردن حسادت درون خودش می شود. اگر حسادت در وجود انسان کاسته شود نسبت به دیگران دلسوز و واقع بین می شود و همین سبب می شود که خوبی های دیگران را هم با مهربانی ببیند. در بخش دیدن بدی های خود، هم انسان وقتی مشغول دیدن بدی ها و عیوب خودش باشد، عیوب دیگران را نمی بیند و به عیب جویی دیگران نمی پردازد، این یکی از فضائلی است که در جامعه ایمانی مورد نیاز انسان است.
در روایت داریم: «عاقل ترین مردم کسی است که نسبت به عیب دیگران کور باشد و نسبت به عیوب خود بینا باشد.» انسانی که می خواهد به سلامت روانی برسد باید خودش را مداوا کند؛ با درست و بهتر دیدن خودش و رابطه اش با خدا. سلامت روانی، به یک رابطه صحیح با خدا و دیگران منجر می شود. دینداری و سلامت روانی باهم همراه هستند. برای پذیرش دین، سلامت روانی حداقلی مورد نیاز است که با دین به حداکثر می رسد. یکی از علائم سلامت روانی، دیدن خوبی ها و بدی های خویش است. انسان شناسی، لازمه تبلیغ دین است. مسئله فردی در خودآگاهی به مسئله اجتماعی تبدیل می شود. قضاوت شدن انسان یکی از آسیب های فرهنگی و مذهبی موجود است. توصیه دین، قضاوت مثبت در مورد دیگران است.
خودآگاهی یک امر فردی بنظر می رسد اما مسئله ای به شدت اجتماعی است. خودآگاهی روابط انسان را با دیگران تنظیم می کند و انسان را از آزار روحی که از دیگران می رسد، آسوده می کند و هم آزار ما را نسبت به دیگران از بین می برد و اخلاقیات ما را نسبت به دیگران تنظیم می کند. مشغول شدن انسان به عیوب و خوبی های خویش، روابط او با دیگران را اصلاح می کند. حسادت یک حس منفی در وجود انسان است و از کودکی درون انسان شکل می گیرد. حسادت یک ویژگی مهم در وجود انسان هست و اساسا عیب نیست اما انسان را پر از عیب می کند.
اگر حسادت مدیریت نشود به روابط انسان با دیگران لطمه می زند. حسادت ایمان و صفای باطن را نابود می کند. انسان با دیدن خوبی های خودش باعث از بین بردن حسادت درون خودش می شود. اگر حسادت در وجود انسان کاسته شود نسبت به دیگران دلسوز و واقع بین می شود و همین سبب می شود که خوبی های دیگران را هم با مهربانی ببیند. در بخش دیدن بدی های خود، هم انسان وقتی مشغول دیدن بدی ها و عیوب خودش باشد، عیوب دیگران را نمی بیند و به عیب جویی دیگران نمی پردازد، این یکی از فضائلی است که در جامعه ایمانی مورد نیاز انسان است.
در روایت داریم: «عاقل ترین مردم کسی است که نسبت به عیب دیگران کور باشد و نسبت به عیوب خود بینا باشد.» انسانی که می خواهد به سلامت روانی برسد باید خودش را مداوا کند؛ با درست و بهتر دیدن خودش و رابطه اش با خدا. سلامت روانی، به یک رابطه صحیح با خدا و دیگران منجر می شود. دینداری و سلامت روانی باهم همراه هستند. برای پذیرش دین، سلامت روانی حداقلی مورد نیاز است که با دین به حداکثر می رسد. یکی از علائم سلامت روانی، دیدن خوبی ها و بدی های خویش است. انسان شناسی، لازمه تبلیغ دین است. مسئله فردی در خودآگاهی به مسئله اجتماعی تبدیل می شود. قضاوت شدن انسان یکی از آسیب های فرهنگی و مذهبی موجود است. توصیه دین، قضاوت مثبت در مورد دیگران است.
تاکنون نظری ثبت نشده است