display result search
- 1671
- 1000
- 1000
- 1000
خودآگاهی، آغاز حرکت و قدرتمندی، جلسه سوم
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع "خودآگاهی، آغاز حرکت و قدرتمندی"، جلسه سوم، سال 1400
در خودآگاهی به بررسی خوبی ها و بدی های خود می پردازیم. انسان به دلیل کمال طلبی دوست دارد که کامل باشد و به همین دلیل هم دوست ندارد نقص خودش را ببیند، ولی انسان باید واقع بین باشد چون پرداختن به عیوب خود در محضر پروردگار باعث برطرف شدن عیوب می شود. انسان کامل وجود ندارد، همه ما عیب هایی را در وجود خودمان داریم. امام صادق (ع) می فرمایند: «مومن هر عیبی را درون خودش برطرف کند، باز هم عیب دیگری پیدا می کند.» ما می توانیم بی نهایت کاستی در وجود خودمان پیدا کنیم. عیب یعنی کاستی ها و نقص هایی که قابل برطرف شدن است. دیدن عیوب در محضر پروردگار عالم خیلی جذاب است و خداوند با انسانی که عیب هایش را در محضر خدا می گوید بسیار مهربان و نوازشگرانه برخورد می کند. آگاهی نسبت به عیوب، تقریبا برابر با پاک کردن عیوب است. یکی از وجوه خودآگاهی دیدن عیوب خویش است.
رسیدن به نقطه بی نقصی، آرزوی انسان است. انسان بزرگ شدن و بی نقص شدن را دوست دارد و مایل نیست خیلی به عیوبش بپردازد. حتی در ادعیه و اذکار هم به عیوب و دیدن آنها توجه شده است. دیدن عیوب خود در محضر خدا بسیار شیرین و مؤثر است. خدا انسان را به بهترین وضعیت آفریده است و ما باید علاوه بر عیوب، خوبی های خودمان را هم ببینیم. دیدن خوبی های خودمان یا باعث عجب و غرور برای ما می شود و یا اینکه باعث افزایش مراقبه و تقوا می شود. دیدن عیوب هم یک وجهی از خودآگاهی است. گویی بعض افراد از دیدن عیوب خود ترس دارند. دیدن خوبی ها هم وجه دیگر خودآگاهی است. انسان باید به خوبی های خودش هم واقف باشد. خوبی های هر انسانی همچنین نیاز به مراقبت دارند. مراقبه و تقوا امر دشواری نیست و با دیدن خوبی ها تقوا هم سهل می شود.
در خودآگاهی به بررسی خوبی ها و بدی های خود می پردازیم. انسان به دلیل کمال طلبی دوست دارد که کامل باشد و به همین دلیل هم دوست ندارد نقص خودش را ببیند، ولی انسان باید واقع بین باشد چون پرداختن به عیوب خود در محضر پروردگار باعث برطرف شدن عیوب می شود. انسان کامل وجود ندارد، همه ما عیب هایی را در وجود خودمان داریم. امام صادق (ع) می فرمایند: «مومن هر عیبی را درون خودش برطرف کند، باز هم عیب دیگری پیدا می کند.» ما می توانیم بی نهایت کاستی در وجود خودمان پیدا کنیم. عیب یعنی کاستی ها و نقص هایی که قابل برطرف شدن است. دیدن عیوب در محضر پروردگار عالم خیلی جذاب است و خداوند با انسانی که عیب هایش را در محضر خدا می گوید بسیار مهربان و نوازشگرانه برخورد می کند. آگاهی نسبت به عیوب، تقریبا برابر با پاک کردن عیوب است. یکی از وجوه خودآگاهی دیدن عیوب خویش است.
رسیدن به نقطه بی نقصی، آرزوی انسان است. انسان بزرگ شدن و بی نقص شدن را دوست دارد و مایل نیست خیلی به عیوبش بپردازد. حتی در ادعیه و اذکار هم به عیوب و دیدن آنها توجه شده است. دیدن عیوب خود در محضر خدا بسیار شیرین و مؤثر است. خدا انسان را به بهترین وضعیت آفریده است و ما باید علاوه بر عیوب، خوبی های خودمان را هم ببینیم. دیدن خوبی های خودمان یا باعث عجب و غرور برای ما می شود و یا اینکه باعث افزایش مراقبه و تقوا می شود. دیدن عیوب هم یک وجهی از خودآگاهی است. گویی بعض افراد از دیدن عیوب خود ترس دارند. دیدن خوبی ها هم وجه دیگر خودآگاهی است. انسان باید به خوبی های خودش هم واقف باشد. خوبی های هر انسانی همچنین نیاز به مراقبت دارند. مراقبه و تقوا امر دشواری نیست و با دیدن خوبی ها تقوا هم سهل می شود.
تاکنون نظری ثبت نشده است