display result search
- 697
- 1000
- 1000
- 1000
تبیین برخی سور و آیات قرآنی، جلسه یازدهم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "تبیین برخی سور و آیات قرآنی"، "توسعه نیازهای انسان "، جلسه یازدهم، سال 1398
در ادعیه ما وارد شده است که: «اللَّهُمَّ ادْفَعْ عَنْ وَلِیِّکَ وَ خَلِیفَتِکَ وَ حُجَّتِکَ عَلَى خَلْقِکَ وَ لِسَانِکَ الْمُعَبِّرِ عَنْکَ بِإِذْنِکَ النَّاطِقِ بِحُکْمِکَ وَ عَیْنِکَ النَّاظِرَةِ عَلَى بَرِیَّتِکَ وَ شَاهِدِکَ عَلَى عِبَادِک» این دعا، دعایی است که یونس بن عبدالرحمن از امام رضا نقل می کنند که فرمودند برای امام زمان اینطوری دعا کنید. مناسب است اگر انسان بتواند این را جزء دعاهای اصلی خودش در طول روز و شب و بخصوص در سحرها و در بهترین احوال خودش قرار بدهد و این دعای اصلی انسان در طول شبانه روز باشد. برکتش هم این است که انسان را با خواسته های حضرت و اهداف حضرت مرتبط می کند و نتیجه اش این است که انسان می تواند جزء کسانی باشد که در مسیر اهداف حضرت قدم برمی دارند و وقف حضرت می شوند.
ما نیازهایی داریم اما دستگاه شیطان تلاش می کند که نیازهای ما را تغییر بدهد، یک نیازهایی برای ما بسازد و یک سلسله خواسته ها را از نیازهای ما حذف کند. اگر با شیطان راه رفتیم یک نیازهایی در ما ایجاد می کند و یک نیازهایی را برایمان کم و زیاد می کند. او نیازهای اصلی را فرعی می کند و نیازهای فرعی را اصلی. شیطان سعی می کند نیازهای ما بر محور تعلق به دنیا و حرص به دنیا و دنیاخواهی شکل بگیرد و هر روز هم یک خواست نویی در ما نسبت به دنیا ایجاد می کند. شیطان دنیا را در نظر ما جلوه می دهد آن هم با جلوه ها و خواسته های جدید هر روزه. نکته بدترش این است که همه این نیازها را هم ارجاع می دهد به دنیا و عالم طبیعت و اسباب، هم آدم را اسیر اسباب می کند و هم این که دائما نیاز انسان را به این اسباب و وسایط گسترده تر می کند.
آدم وقتی پیر می شود دو خصلت درش جوان می شود یکی آرزوهایش، و یکی هم حرص، این ها در آدم افزایش پیدا می کند و این طبیعی نیست بلکه کار شیطان است. شیطان است که در ما تعلق به دنیا ایجاد می کند و بعد هم این تعلق را گسترش می دهد، هم نیازها ما، فقرهای ما، تعلقات ما را گسترش می دهد و هم این نیازها را متوجه دنیا می کند. آدم خودش را اسیر دنیا و اسباب می بیند، لذا نمی تواند از این اسباب جدا بشود. او مضطرب جدا شدن از این اسباب است و احساس نا امنی می کند. این دو کار را شیطان می کند.
خیلی از نیازمندی هایی که بشر امروز دارد و دغدغه دارد که به آن برسد و سر و دست برایش می شکند و اگر به آن نرسد مضطرب می شود، نیازهای عادی نیست بلکه نیازهایی است که در انسان مدیریت شده است.
انبیاء هم همین کار را می کنند، نیاز در انسان ایجاد می کنند و نیازهای انسان را اصلاح می کنند. یک سری نیازها نباید باشد، یک سری از آن ها باید رشد کند، یک سری باید کوچکتر بشود و یک سری نیازهای جدیدی هم باید به تدریج در انسان شکل بگیرد. در دستگاه انبیاء هم وقتی طفل می شود یک انسان کامل، نیازهایش رشد کرده و متفاوت شده، اما جنس این نیازها متفاوت است.
ارزش انسان در محضر خدای متعال به اندازه خواست ها و اعلام فقری است که به خدای متعال می کند. «قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُم»(فرقان/77) شما اگر چیزی از خدا نخواهید مورد توجه نیستید، پس به اندازه خواسته هایتان مورد توجه قرار می گیرید.
خدای متعال هم به اندازه نیاز انسان به انسان نگاه می کند. آن وقت یکی از راه های نیازمندیهای انسان و کنترل نیازمندی های انسان دعاست. دعا یکی از این راه ها است که ائمه از این طریق انسان را تربیت می کنند، در واقع انسان تقاضا می کند تا تدریجا در او نیاز شکل بگیرد. خیلی از دعاها را که ما می خوانیم نیاز ما نیستند، اما به تدریج وقتی انسان دعا را می خواند این نیاز در او شکل می گیرد و بالغ می شود.
دعاهای معصومین یک سلسله نیازها و تعلقاتی که ما داریم و تعلقت غلطی است را حذف می کند. البته اگر انسان بخواهد در دعا نیازهایش شکل بگیرد، باید مداومت داشته باشد. اگر کسی مداومت کرد بر دعا به تدریج نیاز در انسان پیدا می شود. آدم اول ممکن است وقتی دعای کمیل می خواند نفهمد ولی اگر یک عمر خواند به تدریج وقتی می خواند تحول حال درش پیدا می شود و این دعا تبدیل می شود به دعای روحی و خواست انسان می شود. اگر ابو حمزه را یک ماه خواند سحر آخر ماه رمضان وقتی دعا را می خواند با دلش دعا می کند و نه فقط با زبان یا فکرش.
بعضی از نیازهای باطنی ما باید رشد کنند و بعضی دیگر باید کوچک بشوند، پس ما نباید بگذاریم که هر نیازی نیاز جدی مان بشود. همه نیازها را باید خواست ولی هر نیازی و خواسته ای در جای خودش.
دعای عالیه المضامین که بعد از زیارت جامعه خوانده می شود و سایر زیارات را ملاحظه بفرمایید، همه خواسته ها درش هست اما ببینید اولویت هایش چیست. آدم معصوم را زیارت کرده و او را واسطه قرار می دهد که «أَنْ تَغْفِرَ لِی مَا سَلَفَ مِنْ ذُنُوبِی وَ تَعْصِمَنِی فِیمَا بَقِیَ مِنْ عُمُرِی» اگر به ما بگویند که آقا حاجت اولت را در محضر امام رضا بگو آدم چیز دیگری می گوید. بعضی وقت ها هم عرفان ما را می گیرد و یک حرف های عرفانی می زنیم که خیال می کنیم خیلی مهم است، نه اول حاجتم «أَنْ تَغْفِرَ لِی مَا سَلَفَ مِنْ ذُنُوبِی» این است که گذشته ام را پاک کنی و آینده ام را حفظ کنی «وَ تَعْصِمَنِی» تا پا در محیط معصیت تو نگذارم. این اول حاجتی است که در آن انسان امام رضا را واسطه قرار می دهد. پس معصوم اولویت های ما را در دعا تغییر می دهد. اگر کسی با دعای معصوم راه رفت نیازهایش پالایش می شود. آن وقت یکی ازدعاهایی که معصومین به ما تعلیم کرده اند که قله دعاست و اگر کسی این دعا را کرد به اندازه دعا به خدا نزدیک می شود، محورش صلوات است. برکاتی که برای صلوات گفتند به خاطر این است که اعظم ادعیه است. یعنی واقعا خدای متعال وقتی می بیند یک بنده ای پا شده، یا در سجده اش یا در قنوتش برای معصوم دارد دعا می کند خب به همان اندازه به او توجه می کنند .
در ادعیه ما وارد شده است که: «اللَّهُمَّ ادْفَعْ عَنْ وَلِیِّکَ وَ خَلِیفَتِکَ وَ حُجَّتِکَ عَلَى خَلْقِکَ وَ لِسَانِکَ الْمُعَبِّرِ عَنْکَ بِإِذْنِکَ النَّاطِقِ بِحُکْمِکَ وَ عَیْنِکَ النَّاظِرَةِ عَلَى بَرِیَّتِکَ وَ شَاهِدِکَ عَلَى عِبَادِک» این دعا، دعایی است که یونس بن عبدالرحمن از امام رضا نقل می کنند که فرمودند برای امام زمان اینطوری دعا کنید. مناسب است اگر انسان بتواند این را جزء دعاهای اصلی خودش در طول روز و شب و بخصوص در سحرها و در بهترین احوال خودش قرار بدهد و این دعای اصلی انسان در طول شبانه روز باشد. برکتش هم این است که انسان را با خواسته های حضرت و اهداف حضرت مرتبط می کند و نتیجه اش این است که انسان می تواند جزء کسانی باشد که در مسیر اهداف حضرت قدم برمی دارند و وقف حضرت می شوند.
ما نیازهایی داریم اما دستگاه شیطان تلاش می کند که نیازهای ما را تغییر بدهد، یک نیازهایی برای ما بسازد و یک سلسله خواسته ها را از نیازهای ما حذف کند. اگر با شیطان راه رفتیم یک نیازهایی در ما ایجاد می کند و یک نیازهایی را برایمان کم و زیاد می کند. او نیازهای اصلی را فرعی می کند و نیازهای فرعی را اصلی. شیطان سعی می کند نیازهای ما بر محور تعلق به دنیا و حرص به دنیا و دنیاخواهی شکل بگیرد و هر روز هم یک خواست نویی در ما نسبت به دنیا ایجاد می کند. شیطان دنیا را در نظر ما جلوه می دهد آن هم با جلوه ها و خواسته های جدید هر روزه. نکته بدترش این است که همه این نیازها را هم ارجاع می دهد به دنیا و عالم طبیعت و اسباب، هم آدم را اسیر اسباب می کند و هم این که دائما نیاز انسان را به این اسباب و وسایط گسترده تر می کند.
آدم وقتی پیر می شود دو خصلت درش جوان می شود یکی آرزوهایش، و یکی هم حرص، این ها در آدم افزایش پیدا می کند و این طبیعی نیست بلکه کار شیطان است. شیطان است که در ما تعلق به دنیا ایجاد می کند و بعد هم این تعلق را گسترش می دهد، هم نیازها ما، فقرهای ما، تعلقات ما را گسترش می دهد و هم این نیازها را متوجه دنیا می کند. آدم خودش را اسیر دنیا و اسباب می بیند، لذا نمی تواند از این اسباب جدا بشود. او مضطرب جدا شدن از این اسباب است و احساس نا امنی می کند. این دو کار را شیطان می کند.
خیلی از نیازمندی هایی که بشر امروز دارد و دغدغه دارد که به آن برسد و سر و دست برایش می شکند و اگر به آن نرسد مضطرب می شود، نیازهای عادی نیست بلکه نیازهایی است که در انسان مدیریت شده است.
انبیاء هم همین کار را می کنند، نیاز در انسان ایجاد می کنند و نیازهای انسان را اصلاح می کنند. یک سری نیازها نباید باشد، یک سری از آن ها باید رشد کند، یک سری باید کوچکتر بشود و یک سری نیازهای جدیدی هم باید به تدریج در انسان شکل بگیرد. در دستگاه انبیاء هم وقتی طفل می شود یک انسان کامل، نیازهایش رشد کرده و متفاوت شده، اما جنس این نیازها متفاوت است.
ارزش انسان در محضر خدای متعال به اندازه خواست ها و اعلام فقری است که به خدای متعال می کند. «قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُم»(فرقان/77) شما اگر چیزی از خدا نخواهید مورد توجه نیستید، پس به اندازه خواسته هایتان مورد توجه قرار می گیرید.
خدای متعال هم به اندازه نیاز انسان به انسان نگاه می کند. آن وقت یکی از راه های نیازمندیهای انسان و کنترل نیازمندی های انسان دعاست. دعا یکی از این راه ها است که ائمه از این طریق انسان را تربیت می کنند، در واقع انسان تقاضا می کند تا تدریجا در او نیاز شکل بگیرد. خیلی از دعاها را که ما می خوانیم نیاز ما نیستند، اما به تدریج وقتی انسان دعا را می خواند این نیاز در او شکل می گیرد و بالغ می شود.
دعاهای معصومین یک سلسله نیازها و تعلقاتی که ما داریم و تعلقت غلطی است را حذف می کند. البته اگر انسان بخواهد در دعا نیازهایش شکل بگیرد، باید مداومت داشته باشد. اگر کسی مداومت کرد بر دعا به تدریج نیاز در انسان پیدا می شود. آدم اول ممکن است وقتی دعای کمیل می خواند نفهمد ولی اگر یک عمر خواند به تدریج وقتی می خواند تحول حال درش پیدا می شود و این دعا تبدیل می شود به دعای روحی و خواست انسان می شود. اگر ابو حمزه را یک ماه خواند سحر آخر ماه رمضان وقتی دعا را می خواند با دلش دعا می کند و نه فقط با زبان یا فکرش.
بعضی از نیازهای باطنی ما باید رشد کنند و بعضی دیگر باید کوچک بشوند، پس ما نباید بگذاریم که هر نیازی نیاز جدی مان بشود. همه نیازها را باید خواست ولی هر نیازی و خواسته ای در جای خودش.
دعای عالیه المضامین که بعد از زیارت جامعه خوانده می شود و سایر زیارات را ملاحظه بفرمایید، همه خواسته ها درش هست اما ببینید اولویت هایش چیست. آدم معصوم را زیارت کرده و او را واسطه قرار می دهد که «أَنْ تَغْفِرَ لِی مَا سَلَفَ مِنْ ذُنُوبِی وَ تَعْصِمَنِی فِیمَا بَقِیَ مِنْ عُمُرِی» اگر به ما بگویند که آقا حاجت اولت را در محضر امام رضا بگو آدم چیز دیگری می گوید. بعضی وقت ها هم عرفان ما را می گیرد و یک حرف های عرفانی می زنیم که خیال می کنیم خیلی مهم است، نه اول حاجتم «أَنْ تَغْفِرَ لِی مَا سَلَفَ مِنْ ذُنُوبِی» این است که گذشته ام را پاک کنی و آینده ام را حفظ کنی «وَ تَعْصِمَنِی» تا پا در محیط معصیت تو نگذارم. این اول حاجتی است که در آن انسان امام رضا را واسطه قرار می دهد. پس معصوم اولویت های ما را در دعا تغییر می دهد. اگر کسی با دعای معصوم راه رفت نیازهایش پالایش می شود. آن وقت یکی ازدعاهایی که معصومین به ما تعلیم کرده اند که قله دعاست و اگر کسی این دعا را کرد به اندازه دعا به خدا نزدیک می شود، محورش صلوات است. برکاتی که برای صلوات گفتند به خاطر این است که اعظم ادعیه است. یعنی واقعا خدای متعال وقتی می بیند یک بنده ای پا شده، یا در سجده اش یا در قنوتش برای معصوم دارد دعا می کند خب به همان اندازه به او توجه می کنند .
تاکنون نظری ثبت نشده است