display result search
- 915
- 1000
- 1000
- 1000
مقدماتی بر فهم ما از عقائد اسلامی، جلسه چهاردهم
سخنرانی از حجت الاسلام والمسلمین حامد کاشانی با موضوع «مقدماتی بر فهم ما از عقائد اسلامی»، جلسه چهاردهم، سال 1400
بعد از رسول خدا که مسأله هدایت بیرون شد از خلافت و خلافت تبدیل به حکومت شد، اذهان شیعیان متوجه این بود که هر وقت امام بر حق قیام کرد، ما هم با او هماهنگ شده جلو ظلم ها را می گیریم که نمونه این، نامه هایی است که مردم کوفه برای امام حسین علیه السلام نوشتند و در آنها دغدغه های خود را که از این دست بود را بیان نموده اند. این را تشخیص می دادند که حکومت باید دست عادلی از اهلبیت علیهم السلام باشد اما اینکه ما باید احکام خود را از چه کسی بگیریم، هم از جانب اهلبیت به دلیل نبودن شرایط خیلی بیان نمی شد و هم مردم دغدغه آن را نداشتند. هم باور و اعتقاد زیاد مطرح نبود و هم اینها فکر نمی کردند اینها آن چیزی است که آنها باید از معصوم بگیرند.
ما به دلیل اینکه به ابزارها دل بسته ایم، نیاز به امام زمان علیه السلام را زیاد و به راحتی احساس نمی کنیم. حس حضور ناشی از عقیده است. این اعتقاد است که اولیای خدا را شجاع می کند. همه کاره عالم را خدا می دانند. تا جامعه بشری برای اصلاح در عین تلاش، مأیوس از خود نشود، حس نیاز به منجی اتفاق نمی افتد. هر چیزی که بر روی اضطرار ما پرده بیندازد ما را از حضرت دور می کند. ما تا قطع امید از خود و مکاتب و فکرها نکنیم، هنوز روز ظهور برای ما نرسیده است. روزی که یأس مطلق از اسباب و ابزارها پیدا شود(نه نا امیدی از رحمت خدا) آن وقت یک قدم به جلو حرکت کرده ایم.
بعد از رسول خدا که مسأله هدایت بیرون شد از خلافت و خلافت تبدیل به حکومت شد، اذهان شیعیان متوجه این بود که هر وقت امام بر حق قیام کرد، ما هم با او هماهنگ شده جلو ظلم ها را می گیریم که نمونه این، نامه هایی است که مردم کوفه برای امام حسین علیه السلام نوشتند و در آنها دغدغه های خود را که از این دست بود را بیان نموده اند. این را تشخیص می دادند که حکومت باید دست عادلی از اهلبیت علیهم السلام باشد اما اینکه ما باید احکام خود را از چه کسی بگیریم، هم از جانب اهلبیت به دلیل نبودن شرایط خیلی بیان نمی شد و هم مردم دغدغه آن را نداشتند. هم باور و اعتقاد زیاد مطرح نبود و هم اینها فکر نمی کردند اینها آن چیزی است که آنها باید از معصوم بگیرند.
ما به دلیل اینکه به ابزارها دل بسته ایم، نیاز به امام زمان علیه السلام را زیاد و به راحتی احساس نمی کنیم. حس حضور ناشی از عقیده است. این اعتقاد است که اولیای خدا را شجاع می کند. همه کاره عالم را خدا می دانند. تا جامعه بشری برای اصلاح در عین تلاش، مأیوس از خود نشود، حس نیاز به منجی اتفاق نمی افتد. هر چیزی که بر روی اضطرار ما پرده بیندازد ما را از حضرت دور می کند. ما تا قطع امید از خود و مکاتب و فکرها نکنیم، هنوز روز ظهور برای ما نرسیده است. روزی که یأس مطلق از اسباب و ابزارها پیدا شود(نه نا امیدی از رحمت خدا) آن وقت یک قدم به جلو حرکت کرده ایم.
کاربر مهمان