display result search
- 1114
- 1000
- 1000
- 1000
مقدماتی بر فهم ما از عقائد اسلامی، جلسه پنجم
سخنرانی از حجت الاسلام والمسلمین حامد کاشانی با موضوع «مقدماتی بر فهم ما از عقائد اسلامی»، جلسه پنجم، سال 1400
امیر مومنان در زمان حیات پر برکت خود گاهی علائم عمومی مبنی بر آن حقیقت خود را بیان می کرد و متاسفانه در خیلی از مواقع با هجمه و تخریب مواجه می شد. جامعه ای که قبل از امیر مومنان سه خلیفه و بعد از شش ماه از حکومت امیر مومنان معاویه را دیده بود، اینها اصلا نمی توانستند به این گزینه فکر کنند که کسی که می خواهد جامعه را اداره کند باید عصمت هم داشته باشد. علم و عصمت و خلیفه الرسول و نفس الرسول مسئله جامعه نیست. مسئله در جامعه اسلامی آن زمان این بود که مثلا دزدی زیاد است کمتر بشود. مثلا سر قبیله ما هم بی کلاه نماند، مثلا سهم غیمت ما را هم بیشتر حساب کنید، مثلا امتیازات عشیره ای بیشتری داشته باشیم. در این شرایط ظواهر دین به صورت تبعیضی در حال کم رنگ شدن است. هرچه ظواهر کم رنگ شود، توقع از حاکم هم پایین تر می آید.
فهم از امام و امامت به شدت پایین است یا نیست. امام دنبال این است که یک حقیقت الهی را برای آن عصر و تا قیامت بیان و در جامعه نهادینه کند اما تفکر این مردم به گونه دیگر است. فهم از امام حسن تا اینجاست که ما با ایشان هستیم تا جایی که با معاویه آتش بس نداشته باشد. امام است به شرط عدم آتش بس. امامت مقید. امامت متصل از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به امیر المومنین علیه السلام نرسید که جامعه توقع داشته باشد یکی مثل خود پیامبر، نفس الرسول و با همه صفات رسول الله بیاید تا بفهمد که به راحتی باید ریش و زمام خود را به دست او بدهد. نه، یک چیزهایی دیده بودن که شک می کردند.
یک عده از ائمه توقع دیگری داشتند به همین دلیل سجاده از زیر پای امام حسن علیه السلام کشیدند. خنجر به ران مبارک ایشان زدند و سراغ امام حسین علیه السلام رفتند و امام حسین علیه السلام شهید شد دیگر سراغ امام سجاد علیه السلام نرفتند. چرا؟ چون مشی ایشان را تشخیص نمی دادند. 19 سال امام حسن و امام حسین علیهم السلام همان مسیری را رفتند که امام سجاد علیه السلام داشت رفت. این مسیر غیر سیاسی نبود. کسی که می خواهد به سربازی مسیر حق برود باید با تمرین تربیت می شدند و بعد وارد میدان می شدند. لذا غالب عبادت امام حسن و امام حسین علیهم السلام عبادت فردی است. امام سجاد دنبال تربیت است اما یک عده ای به دنبال شمسیر و... هستند. یک شکاف بزرگی در تشیع ایجاد شد که مهمترین ریزش در تشیع، ماجرای زیدیه است. ما هم فکر می کنیم باید انقلالبی باشیم، گاهی شبیه زیدیه می شویم. باید انقلابی باشیم نه مثل زیدیه.
امیر مومنان در زمان حیات پر برکت خود گاهی علائم عمومی مبنی بر آن حقیقت خود را بیان می کرد و متاسفانه در خیلی از مواقع با هجمه و تخریب مواجه می شد. جامعه ای که قبل از امیر مومنان سه خلیفه و بعد از شش ماه از حکومت امیر مومنان معاویه را دیده بود، اینها اصلا نمی توانستند به این گزینه فکر کنند که کسی که می خواهد جامعه را اداره کند باید عصمت هم داشته باشد. علم و عصمت و خلیفه الرسول و نفس الرسول مسئله جامعه نیست. مسئله در جامعه اسلامی آن زمان این بود که مثلا دزدی زیاد است کمتر بشود. مثلا سر قبیله ما هم بی کلاه نماند، مثلا سهم غیمت ما را هم بیشتر حساب کنید، مثلا امتیازات عشیره ای بیشتری داشته باشیم. در این شرایط ظواهر دین به صورت تبعیضی در حال کم رنگ شدن است. هرچه ظواهر کم رنگ شود، توقع از حاکم هم پایین تر می آید.
فهم از امام و امامت به شدت پایین است یا نیست. امام دنبال این است که یک حقیقت الهی را برای آن عصر و تا قیامت بیان و در جامعه نهادینه کند اما تفکر این مردم به گونه دیگر است. فهم از امام حسن تا اینجاست که ما با ایشان هستیم تا جایی که با معاویه آتش بس نداشته باشد. امام است به شرط عدم آتش بس. امامت مقید. امامت متصل از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به امیر المومنین علیه السلام نرسید که جامعه توقع داشته باشد یکی مثل خود پیامبر، نفس الرسول و با همه صفات رسول الله بیاید تا بفهمد که به راحتی باید ریش و زمام خود را به دست او بدهد. نه، یک چیزهایی دیده بودن که شک می کردند.
یک عده از ائمه توقع دیگری داشتند به همین دلیل سجاده از زیر پای امام حسن علیه السلام کشیدند. خنجر به ران مبارک ایشان زدند و سراغ امام حسین علیه السلام رفتند و امام حسین علیه السلام شهید شد دیگر سراغ امام سجاد علیه السلام نرفتند. چرا؟ چون مشی ایشان را تشخیص نمی دادند. 19 سال امام حسن و امام حسین علیهم السلام همان مسیری را رفتند که امام سجاد علیه السلام داشت رفت. این مسیر غیر سیاسی نبود. کسی که می خواهد به سربازی مسیر حق برود باید با تمرین تربیت می شدند و بعد وارد میدان می شدند. لذا غالب عبادت امام حسن و امام حسین علیهم السلام عبادت فردی است. امام سجاد دنبال تربیت است اما یک عده ای به دنبال شمسیر و... هستند. یک شکاف بزرگی در تشیع ایجاد شد که مهمترین ریزش در تشیع، ماجرای زیدیه است. ما هم فکر می کنیم باید انقلالبی باشیم، گاهی شبیه زیدیه می شویم. باید انقلابی باشیم نه مثل زیدیه.
کاربر مهمان
کاربر مهمان