display result search
سخنرانی حجت الاسلام مسعود عالی با موضوع "لوازم و ملزومات عبودیت"
پایه و اساس اخلاق دینی عبودیت و بندگی است. آن چیزی که در سر تا سر دین ما به چشم می‌خورد بندگی حضرت حق و تسلیم بودن هست و این به عنوان محور اخلاق دینی تلقی می شود. بندگی و عبودیت لوازم و اقتضائاتی دارد و کسی که می‌خواهد بنده خدا باشد، باید یک سری صفات را در خودش رشد دهد. یکی از این صفات شاکر بودن است. انسان باید قلب و زبان شاکر و شکوری داشته باشد و شاکر بودن از مسائل بسیار مهم در مسیر بندگی حضرت حق است. در روایات ائمه نیز بسیار بر شاکر بودنِ بنده تاکید شده است.
در ابتدای دعای افتتاح می خوانیم که خدایا تو به ما اذن دعا دادی یعنی به ما حال دعا کردن دادی و کسی که حال دعا پیدا می کند یعنی طلبیده شده است.
در یک حدیثی از امام موسی کاظم (ع) داریم که ایشان می فرمایند: «شکر نعمت ارزشش از خود نعمت بالاتر است.» شاید چون هدف خداوند از دادن نعمت ها این بود که ما به قرب الهی برسیم، پس اگر این نعمت ها انسان را به قرب خدا نرساند، دیگر نعمت نیست بلکه نقمت است.
برای اینکه بتوانیم به مقام شکر برسیم، باید سه قدم برداریم:
در قدم اول ما باید همه نعمت ها را ببینیم؛ چه نعمت های ظاهری و چه نعمت های باطنی.
در قدم دوم ما باید بدانیم که این نعمت ها از جانب خداست و به وسیله اسباب به ما می رساند و اسباب از خود اختیاری ندارند و فقط واسطه هستند.
در قدم سوم باید بدانیم که نعمات همه از جانب خداست و ما نباید خودمان را ببینیم و اصطلاحا منم منم کنیم.
وقتی که انسان با قلب و زبان نسبت به نعمات شکرگزار باشد، اولین خاصیتش این است که شکر نعمت باعث رشد خودش می شود.
پایه و اساس اخلاق دینی عبودیت و بندگی است. آن چیزی که در سر تا سر دین ما به چشم می‌خورد بندگی حضرت حق و تسلیم بودن هست و این به عنوان محور اخلاق دینی تلقی می شود. بندگی و عبودیت لوازم و اقتضائاتی دارد و کسی که می‌خواهد بنده خدا باشد، باید یک سری صفات را در خودش رشد دهد. یکی از این صفات شاکر بودن است. انسان باید قلب و زبان شاکر و شکوری داشته باشد و شاکر بودن از مسائل بسیار مهم در مسیر بندگی حضرت حق است. در روایات ائمه نیز بسیار بر شاکر بودنِ بنده تاکید شده است.
در ابتدای دعای افتتاح می خوانیم که خدایا تو به ما اذن دعا دادی یعنی به ما حال دعا کردن دادی و کسی که حال دعا پیدا می کند یعنی طلبیده شده است.
در یک حدیثی از امام موسی کاظم (ع) داریم که ایشان می فرمایند: «شکر نعمت ارزشش از خود نعمت بالاتر است.» شاید چون هدف خداوند از دادن نعمت ها این بود که ما به قرب الهی برسیم، پس اگر این نعمت ها انسان را به قرب خدا نرساند، دیگر نعمت نیست بلکه نقمت است.
برای اینکه بتوانیم به مقام شکر برسیم، باید سه قدم برداریم:
در قدم اول ما باید همه نعمت ها را ببینیم؛ چه نعمت های ظاهری و چه نعمت های باطنی.
در قدم دوم ما باید بدانیم که این نعمت ها از جانب خداست و به وسیله اسباب به ما می رساند و اسباب از خود اختیاری ندارند و فقط واسطه هستند.
در قدم سوم باید بدانیم که نعمات همه از جانب خداست و ما نباید خودمان را ببینیم و اصطلاحا منم منم کنیم.
وقتی که انسان با قلب و زبان نسبت به نعمات شکرگزار باشد، اولین خاصیتش این است که شکر نعمت باعث رشد خودش می شود.
کاربر مهمان