display result search
- 3158
- 1000
- 1000
- 1000
خطابات قرآن به مومنین - جلسه ششم
سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین حسینی قمی با عنوان "خطابات قرآن به مومنین"، جلسه ششم، مسجد اعظم قم، سال 1398
خطابات قرآنی متفاوت است. گاهی خطاب به عامه مردم داره با تعبیر «یا ایها الناس». گاهی خطاب به کفار داره با تعبیر «یا ایها الکافرون» و «یا اهل الذین کفروا». گاهی خطاب به اهل کتاب داره با «یا اهل الکتاب»، «یا اهل الذین اوتوا الکتاب» و «یا اهل الذین عادوا». گاهی هم خطاب به رسول خدا (ص) با عباراتی همچون «یا ایها النبی»، «یا ایها الرسول» و «یا ایها الرسل». یکی از خطابات قرآنی خطاب به مؤمنین با «یا ایها الذین آمنوا» هست که 89 بار در قرآن تکرار شده است و این موضوع بحث ماست.
خداوند در آیه 270 سوره بقره می فرماید: «هر چه انفاق کنید و یا به نذر (و صدقه) دهید همانا خدا می‌داند.» اگر انسان بداند همه اعمالش در مرأی و منظر پروردگار هست، برای انجام کارهای خیر انگیزه بیشتری پیدا می کند. همچنین خداوند در آیات بعد می فرماید: «پاداش کارهای خیر (از جمله انفاق) به خود شما می رسد.»
امتحان به فقر امتحان بسیار سختی است؛ اما امتحان به ثروت بسی سخت تر است. قرآن در سوره مبارکه ماعون می فرماید: « پس وای بر نمازگزاران». این در حالی است که در ابتدای این سوره، خداوند در مورد افرادی صحبت می کند که دین ندارند. اگر کسی دین ندارد، پس چه معنا دارد که قرآن فرموده است: « پس وای بر نمازگزاران»؟ مرحوم علامه طباطبایی به این سوال پاسخ دادند که عدم ایمان بر دو گونه است. برخی واقعا مبدأ و معاد را قبول ندارند. برخی هم مسلمان هستند و به زبان اسلام را قبول دارند ولی عملا منافق هستند و کاری می کنند که عملا در حکم تکذیب دین است. مانند این که فرد کاری به مساکین و ایتام ندارد، اهل ریا هست و به داد همسایه نمی رسد.
*روایاتی در مورد سخاوتمندی و پرهیز از بخل*
1. امام علی (ع) در نهج البلاغه می فرماید: «سخاوت» وقتی است که خود شخص به دنبال نیازمند و فقیر برود و اما بعد از مراجعه فقیر، کمکِ به او «سخاوت» نام ندارد و انسان به خاطر حفظ آبرو و حیاء به فقیر کمک می کند.
2. امیرالمؤمنین (ع) می فرماید: رابطه ای که انسان کریم و سخاوتمند با مردم برقرار می کند، از رابطه خویشاوندی محکم تر است. هم چنین امام علی (ع) می فرماید: خداوند قوت فقراء را در اموال اغنیاء قرار کرد. هر فقیری که وجود دارد به خاطر این است که ثروتمندی حق او را نداده است.
3. در سخنی دیگر، امام علی (ع) می فرماید: بالاترین حسرت در روز قیامت برای کسی است که مال حرامی را تهیه کرده است.
4. رسول خدا (ص) می فرماید: «طعام انسان های سخاوتمند درمان است و طعام انسان های بخیل درد است.»
5. در روایتی دیگر داریم: «جوان سخاوتمندِ آلوده به گناه از پیرمرد عابد بخیل در نزد خداوند محبوب تر است.»
6. امام علی (ع) در ذیل بحث انفاق در نهج البلاغه می فرماید: فکر نکنید (خدا فقیر بوده) و از شما قرض خواسته است. خداوند از روی ذلت و ضعف از شما کمک نخواسته است. خداوند می خواهد شما را امتحان کند.
*نکات مهم و ارزشمند*
1. همه ما مظالمی به گردن داریم؛ یعنی حقوقی نسبت به دیگران بر گردن داریم که به صاحب حق دسترسی نداریم. می توانیم صدقه های روزانه و خیرات را به نیت ردّ مظالم خود و اموات خود بدهیم.
2. قرآن می فرماید صدقه را به کسانی بدهید که آبرومندانه زندگی می کنند و به قول معروف با سیلی صورت خود را سرخ نگاه می دارند.
3. اگر در بین ارحام و خویشاوندان ما نیازمند وجود دارد، بهتر است صدقه های روزانه را جمع کنیم و به ایشان بدهیم.
خطابات قرآنی متفاوت است. گاهی خطاب به عامه مردم داره با تعبیر «یا ایها الناس». گاهی خطاب به کفار داره با تعبیر «یا ایها الکافرون» و «یا اهل الذین کفروا». گاهی خطاب به اهل کتاب داره با «یا اهل الکتاب»، «یا اهل الذین اوتوا الکتاب» و «یا اهل الذین عادوا». گاهی هم خطاب به رسول خدا (ص) با عباراتی همچون «یا ایها النبی»، «یا ایها الرسول» و «یا ایها الرسل». یکی از خطابات قرآنی خطاب به مؤمنین با «یا ایها الذین آمنوا» هست که 89 بار در قرآن تکرار شده است و این موضوع بحث ماست.
خداوند در آیه 270 سوره بقره می فرماید: «هر چه انفاق کنید و یا به نذر (و صدقه) دهید همانا خدا می‌داند.» اگر انسان بداند همه اعمالش در مرأی و منظر پروردگار هست، برای انجام کارهای خیر انگیزه بیشتری پیدا می کند. همچنین خداوند در آیات بعد می فرماید: «پاداش کارهای خیر (از جمله انفاق) به خود شما می رسد.»
امتحان به فقر امتحان بسیار سختی است؛ اما امتحان به ثروت بسی سخت تر است. قرآن در سوره مبارکه ماعون می فرماید: « پس وای بر نمازگزاران». این در حالی است که در ابتدای این سوره، خداوند در مورد افرادی صحبت می کند که دین ندارند. اگر کسی دین ندارد، پس چه معنا دارد که قرآن فرموده است: « پس وای بر نمازگزاران»؟ مرحوم علامه طباطبایی به این سوال پاسخ دادند که عدم ایمان بر دو گونه است. برخی واقعا مبدأ و معاد را قبول ندارند. برخی هم مسلمان هستند و به زبان اسلام را قبول دارند ولی عملا منافق هستند و کاری می کنند که عملا در حکم تکذیب دین است. مانند این که فرد کاری به مساکین و ایتام ندارد، اهل ریا هست و به داد همسایه نمی رسد.
*روایاتی در مورد سخاوتمندی و پرهیز از بخل*
1. امام علی (ع) در نهج البلاغه می فرماید: «سخاوت» وقتی است که خود شخص به دنبال نیازمند و فقیر برود و اما بعد از مراجعه فقیر، کمکِ به او «سخاوت» نام ندارد و انسان به خاطر حفظ آبرو و حیاء به فقیر کمک می کند.
2. امیرالمؤمنین (ع) می فرماید: رابطه ای که انسان کریم و سخاوتمند با مردم برقرار می کند، از رابطه خویشاوندی محکم تر است. هم چنین امام علی (ع) می فرماید: خداوند قوت فقراء را در اموال اغنیاء قرار کرد. هر فقیری که وجود دارد به خاطر این است که ثروتمندی حق او را نداده است.
3. در سخنی دیگر، امام علی (ع) می فرماید: بالاترین حسرت در روز قیامت برای کسی است که مال حرامی را تهیه کرده است.
4. رسول خدا (ص) می فرماید: «طعام انسان های سخاوتمند درمان است و طعام انسان های بخیل درد است.»
5. در روایتی دیگر داریم: «جوان سخاوتمندِ آلوده به گناه از پیرمرد عابد بخیل در نزد خداوند محبوب تر است.»
6. امام علی (ع) در ذیل بحث انفاق در نهج البلاغه می فرماید: فکر نکنید (خدا فقیر بوده) و از شما قرض خواسته است. خداوند از روی ذلت و ضعف از شما کمک نخواسته است. خداوند می خواهد شما را امتحان کند.
*نکات مهم و ارزشمند*
1. همه ما مظالمی به گردن داریم؛ یعنی حقوقی نسبت به دیگران بر گردن داریم که به صاحب حق دسترسی نداریم. می توانیم صدقه های روزانه و خیرات را به نیت ردّ مظالم خود و اموات خود بدهیم.
2. قرآن می فرماید صدقه را به کسانی بدهید که آبرومندانه زندگی می کنند و به قول معروف با سیلی صورت خود را سرخ نگاه می دارند.
3. اگر در بین ارحام و خویشاوندان ما نیازمند وجود دارد، بهتر است صدقه های روزانه را جمع کنیم و به ایشان بدهیم.
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان