display result search
- 1907
- 1000
- 1000
- 1000
شرح زیارت اربعین - بخش ششم
سخنرانی حجت الاسلام سید حسین مومنی با موضوع شرح زیارت اربعین
در زیارت اربعین چندین فقره آمده است که برای تبیین و توضیح آن ها از زیارتی که در ماه رجب برای سیدالشهداء بیان شده است یاری می گیریم. در زیارت ماه رجب آمده « لبیک یا داعی الله » یعنی « لبیک ای دعوت کننده به سمت خدا ، اگر نبودم در کربلا تو را با جسمم یاری کنم یا زمانی که استغاثه می کردی با زبانم تو را یاری کنم، الان قلبم تو را یاری می کند. زبانم، چشمم، گوشم، تمام وجودم متوجه توست.» چرا به اباعبدالله « داعی الله» می گوئیم در حالی که تمام حضرات معصومین دعوت کننده به سمت خدا هستند و در زیارت آل یاسین برای امام زمان این عنوان را استفاده می کنیم؟
ائمه معصومین (ع) برای دعوت به سمت خدا از سه راه استفاده کردند: 1. دعوت قولی و لسانی به سمت بندگی خدا. آنها با بیان دکلمه و ارشادات کتبی و شفاهی مردم را دعوت به سمت خدا کردند. همه ی معصومین مانند حسین (ع) در این نوع دعوت مشترک هستند. امام حسین (ع) ترس از جنگ ندارد ولی می آید و در مقابل لشگر حُر صحبت می کند حتی اگر بتواند یک نفر را با خود همراه کند. این نوع دعوت مختص به کسانی است که عقل دارند و عاقل هستند وقلب شان در اثر جهل نمرده است. لذا دعوت لسانی امکان پذیر است. 2. دعوت عملی به سمت دین خدا. تمام معصومین (ع) با سیره ی عملی شان مردم را دعوت به سمت خدا کردند. در آن بحران عاشورا اباعبدالله (ع) به نماز ایستادند و با این کار به سوی خدا دعوت عملی کردند. 3. این سبک سوم دعوت منحصر به امام حسین (ع) است. لذا در زیارت اربعین در این فقره عرض می کنیم: « فَاَعْذَرَ فیِ الدُّعآءِ وَ مَنَحَ النُّصْحَ وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فیکَ» یعنی « او در دعوت مردم جای عذر و بهانه‌ای (برای کسی) نگذارد و بی‌دریغ خیرخواهی کرد و جان خود را در راه تو داد.» اباعبدالله (ع) اتمام حجت کرد و آنها را به سمت خود خوانده و نصیحتشان کرد. اما جوابی نگرفت زیرا قلب آنها به خاطر دنیا آکنده از قساوت شده بود. حضرت ناچار شد وارد صحنه شود. حسین (ع) با ریخته شدن خونش مردم را به سمت خدا دعوت کرد. این سبک دعوت منحصر به ایشان است. امام حسین (ع) تمام آنچه داشت بذل کرد. بذل یعنی دادن تمام سرمایه. تمام اسباب بلا برای اباعبدالله (ع) جمع شد از آن جهت که حضرت هم مقتول، هم مظلوم، هم منحور، و هم مسموم شد. او از بندبندش و از عضو عضوش گذشت؛ به همین دلیل شد « اباعبدالله » به همین دلیل شد « وترالموتور» - دردانه ی خدا. از رهگذر این بذل، عباد خداوند از جهل بیرون می آیند.
در زیارت اربعین چندین فقره آمده است که برای تبیین و توضیح آن ها از زیارتی که در ماه رجب برای سیدالشهداء بیان شده است یاری می گیریم. در زیارت ماه رجب آمده « لبیک یا داعی الله » یعنی « لبیک ای دعوت کننده به سمت خدا ، اگر نبودم در کربلا تو را با جسمم یاری کنم یا زمانی که استغاثه می کردی با زبانم تو را یاری کنم، الان قلبم تو را یاری می کند. زبانم، چشمم، گوشم، تمام وجودم متوجه توست.» چرا به اباعبدالله « داعی الله» می گوئیم در حالی که تمام حضرات معصومین دعوت کننده به سمت خدا هستند و در زیارت آل یاسین برای امام زمان این عنوان را استفاده می کنیم؟
ائمه معصومین (ع) برای دعوت به سمت خدا از سه راه استفاده کردند: 1. دعوت قولی و لسانی به سمت بندگی خدا. آنها با بیان دکلمه و ارشادات کتبی و شفاهی مردم را دعوت به سمت خدا کردند. همه ی معصومین مانند حسین (ع) در این نوع دعوت مشترک هستند. امام حسین (ع) ترس از جنگ ندارد ولی می آید و در مقابل لشگر حُر صحبت می کند حتی اگر بتواند یک نفر را با خود همراه کند. این نوع دعوت مختص به کسانی است که عقل دارند و عاقل هستند وقلب شان در اثر جهل نمرده است. لذا دعوت لسانی امکان پذیر است. 2. دعوت عملی به سمت دین خدا. تمام معصومین (ع) با سیره ی عملی شان مردم را دعوت به سمت خدا کردند. در آن بحران عاشورا اباعبدالله (ع) به نماز ایستادند و با این کار به سوی خدا دعوت عملی کردند. 3. این سبک سوم دعوت منحصر به امام حسین (ع) است. لذا در زیارت اربعین در این فقره عرض می کنیم: « فَاَعْذَرَ فیِ الدُّعآءِ وَ مَنَحَ النُّصْحَ وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فیکَ» یعنی « او در دعوت مردم جای عذر و بهانه‌ای (برای کسی) نگذارد و بی‌دریغ خیرخواهی کرد و جان خود را در راه تو داد.» اباعبدالله (ع) اتمام حجت کرد و آنها را به سمت خود خوانده و نصیحتشان کرد. اما جوابی نگرفت زیرا قلب آنها به خاطر دنیا آکنده از قساوت شده بود. حضرت ناچار شد وارد صحنه شود. حسین (ع) با ریخته شدن خونش مردم را به سمت خدا دعوت کرد. این سبک دعوت منحصر به ایشان است. امام حسین (ع) تمام آنچه داشت بذل کرد. بذل یعنی دادن تمام سرمایه. تمام اسباب بلا برای اباعبدالله (ع) جمع شد از آن جهت که حضرت هم مقتول، هم مظلوم، هم منحور، و هم مسموم شد. او از بندبندش و از عضو عضوش گذشت؛ به همین دلیل شد « اباعبدالله » به همین دلیل شد « وترالموتور» - دردانه ی خدا. از رهگذر این بذل، عباد خداوند از جهل بیرون می آیند.
تاکنون نظری ثبت نشده است