display result search
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع «شیعه تکلیف مدار تشخیص مدار»، سال 1404
مفهوم ولایت، ولایت مداری و اعتقاد به امام در صدر اسلام مفهومی غریب و ناشناخته نبود. مردم در صدر اسلام مشکل چندانی با امامت نداشتند، بلکه مشکل این بود که ولایت و امامت هرکسی را می پذیرفتند.
هر اندازه اولیای الهی خواستند مردم را از ولایت پذیری زیادی جدا کنند، موفق نشدند؛ مردم فهم و بصیرت لازم را در شناخت امام و ولی نداشتند.
در فضای جامعه صدر اسلام، مردم به فضائل امیرالمومنین و یا اعتقاد به وصایت امیرالمومنین علی علیه السلام شک نداشتند؛ حتی مشکل عدم اهتمام مردم به امر اطاعت از امامت و ولایت نبود، بلکه متاسفانه این مردم حاضر بودند ولایت فرد پستی چون یزید را قبول کنند.
در تاریخ صدر اسلام، مردم خود واقعه غدیر را به خوبی درک کرده، حتی سینه به سینه این موضوع را مطرح ساخته، کم و بیش همه در جریان این امر مهم بودند. مردم در صدر اسلام هیچگاه منکر اثبات امامت و یا اصل ولایت پذیری نبودند و با نحوه امامت جامعه و مدیریت اجتماع توسط پیامبر و اهل بیت علیهم السلام مشکل داشتند.
برخی بر این باور بودند که پیامبر با شیخوخیت و حرمت پیامبری مدیریت می‌کردند و اگر علی جوان با تمسک به این سیره بخواهد جامعه را مدیریت کند، سنگ بر روی سنگ بند نخواهد شد.
مسئله آنها این نبود که آزادی خواه و یا ولایت پذیر باشند، بلکه به دنبال آن بودند که کسی بر آنها ولایت کند که زور بگوید؛ به نوعی مردم دنبال فرمانده دیکتاتور و کسی بودند که زورگویی کند.
مردم در صدر اسلام مشکل ولایت پذیری درست داشتند. مردم در آن دوران علی رغم پذیرش فضائل نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله و امیرالمومنین علی علیه السلام، به نص کلام رسول خدا که در قرآن کریم نیز بدان اشاره شده، با توجه به روحیه مشورت پذیری پیامبر را اُذُن می نامیدند و همین مشکل را با امیرالمومنین علی علیه السلام نیز داشتند. آنها نفهمیده بودند که باید ولایت ولی خدا را بپذیریند و بدانند که او با انسان ها کریمانه برخورد می کند نه دیکتاتور مآبانه.
مفهوم ولایت، ولایت مداری و اعتقاد به امام در صدر اسلام مفهومی غریب و ناشناخته نبود. مردم در صدر اسلام مشکل چندانی با امامت نداشتند، بلکه مشکل این بود که ولایت و امامت هرکسی را می پذیرفتند.
هر اندازه اولیای الهی خواستند مردم را از ولایت پذیری زیادی جدا کنند، موفق نشدند؛ مردم فهم و بصیرت لازم را در شناخت امام و ولی نداشتند.
در فضای جامعه صدر اسلام، مردم به فضائل امیرالمومنین و یا اعتقاد به وصایت امیرالمومنین علی علیه السلام شک نداشتند؛ حتی مشکل عدم اهتمام مردم به امر اطاعت از امامت و ولایت نبود، بلکه متاسفانه این مردم حاضر بودند ولایت فرد پستی چون یزید را قبول کنند.
در تاریخ صدر اسلام، مردم خود واقعه غدیر را به خوبی درک کرده، حتی سینه به سینه این موضوع را مطرح ساخته، کم و بیش همه در جریان این امر مهم بودند. مردم در صدر اسلام هیچگاه منکر اثبات امامت و یا اصل ولایت پذیری نبودند و با نحوه امامت جامعه و مدیریت اجتماع توسط پیامبر و اهل بیت علیهم السلام مشکل داشتند.
برخی بر این باور بودند که پیامبر با شیخوخیت و حرمت پیامبری مدیریت می‌کردند و اگر علی جوان با تمسک به این سیره بخواهد جامعه را مدیریت کند، سنگ بر روی سنگ بند نخواهد شد.
مسئله آنها این نبود که آزادی خواه و یا ولایت پذیر باشند، بلکه به دنبال آن بودند که کسی بر آنها ولایت کند که زور بگوید؛ به نوعی مردم دنبال فرمانده دیکتاتور و کسی بودند که زورگویی کند.
مردم در صدر اسلام مشکل ولایت پذیری درست داشتند. مردم در آن دوران علی رغم پذیرش فضائل نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله و امیرالمومنین علی علیه السلام، به نص کلام رسول خدا که در قرآن کریم نیز بدان اشاره شده، با توجه به روحیه مشورت پذیری پیامبر را اُذُن می نامیدند و همین مشکل را با امیرالمومنین علی علیه السلام نیز داشتند. آنها نفهمیده بودند که باید ولایت ولی خدا را بپذیریند و بدانند که او با انسان ها کریمانه برخورد می کند نه دیکتاتور مآبانه.
تاکنون نظری ثبت نشده است