display result search
- 51
- 1000
- 1000
- 1000
رسیدن به عصر ظهور با عبور از نظم مدرن
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «رسیدن به عصر ظهور با عبور از نظم مدرن»، 1401
تلقی حقیر این است که اگر ما بخواهیم در مورد نسبت بین انقلاب اسلامی و تحولات جاری جهان، از جمله مرحله تغییر هندسه قدرت در جامعه در پرتو عصر ظهور بحث کنیم، باید پایبند به یک سری لوازم و نکات باشیم. یکی از این نکات این است که اولاً مقیاس بحث مد نظر، مقیاس بحث فلسفه تاریخی است و نمی شود در کمتر از مقیاس مذکور این امر را ارزیابی کرد. البته ممکن است که ما احتیاج به یک سلسله اطلاعات خرد و کلان هم داشته باشیم که با انضمام این ها بتوانیم شرایط را بهتر تطبیق کنیم، ولی باید توجه داشت که مقیاس بحث باید اینگونه باشد.
نکته دوم این که یک مسأله ای وجود دارد که در طول دوران غیبت تکرار شده است و یک ابهامی ایجاد کرده و موجب یک سوء استفاده شده است. آن مسأله این است که چندین بار پیش بینی می شده که شرایط زمان شرایط عصر ظهور و علائم آخر الزمانی است و بزرگانی هم آن شرایط را به شرایط آخرالزمان تطبیق کردند. به عنوان مثال در دوران مغول، آن شرایط به شرایط عصر ظهور تطبیق داده شده بود. این مسأله تبدیل به یک مانعی برای استفاده استراتژیک از روایات عصر ظهور و معارفی که در دست ماست شده است؛ یک عده ای که تحت تأثیر فضای روشن فکری هم هستند، هرگونه استفاده از این روایات را یک نوعی غفلت و عوام فریبی تلقی می کنند، در حالی که اینگونه نیست. در جواب این ها باید گفت اولاً ایده عصر ظهور ایده ای است که همه انبیای الهی بیان کرده اند و ثانیا این علائمی که گفته شده، برای این نبوده که صرفاً گفته شده باشد، بلکه برای این بوده است که از این علایم برای موضع گیری استفاده بشود.
نکته سوم هم این است که برای استفاده کامل از مباحث و معارفی که در این سطح هستند، احتیاج به یک تأملات خاص و حتی سطح اجتهاد خاص دارد که شاید با ظرفیت اجتهاد کنونی هم متفاوت باشد. علی ای حال با همین ظرفیت کم هم می شود از این مباحث و معارف استفاده کرد و نباید خودمان را محروم کنیم.
تلقی حقیر این است که اگر ما بخواهیم در مورد نسبت بین انقلاب اسلامی و تحولات جاری جهان، از جمله مرحله تغییر هندسه قدرت در جامعه در پرتو عصر ظهور بحث کنیم، باید پایبند به یک سری لوازم و نکات باشیم. یکی از این نکات این است که اولاً مقیاس بحث مد نظر، مقیاس بحث فلسفه تاریخی است و نمی شود در کمتر از مقیاس مذکور این امر را ارزیابی کرد. البته ممکن است که ما احتیاج به یک سلسله اطلاعات خرد و کلان هم داشته باشیم که با انضمام این ها بتوانیم شرایط را بهتر تطبیق کنیم، ولی باید توجه داشت که مقیاس بحث باید اینگونه باشد.
نکته دوم این که یک مسأله ای وجود دارد که در طول دوران غیبت تکرار شده است و یک ابهامی ایجاد کرده و موجب یک سوء استفاده شده است. آن مسأله این است که چندین بار پیش بینی می شده که شرایط زمان شرایط عصر ظهور و علائم آخر الزمانی است و بزرگانی هم آن شرایط را به شرایط آخرالزمان تطبیق کردند. به عنوان مثال در دوران مغول، آن شرایط به شرایط عصر ظهور تطبیق داده شده بود. این مسأله تبدیل به یک مانعی برای استفاده استراتژیک از روایات عصر ظهور و معارفی که در دست ماست شده است؛ یک عده ای که تحت تأثیر فضای روشن فکری هم هستند، هرگونه استفاده از این روایات را یک نوعی غفلت و عوام فریبی تلقی می کنند، در حالی که اینگونه نیست. در جواب این ها باید گفت اولاً ایده عصر ظهور ایده ای است که همه انبیای الهی بیان کرده اند و ثانیا این علائمی که گفته شده، برای این نبوده که صرفاً گفته شده باشد، بلکه برای این بوده است که از این علایم برای موضع گیری استفاده بشود.
نکته سوم هم این است که برای استفاده کامل از مباحث و معارفی که در این سطح هستند، احتیاج به یک تأملات خاص و حتی سطح اجتهاد خاص دارد که شاید با ظرفیت اجتهاد کنونی هم متفاوت باشد. علی ای حال با همین ظرفیت کم هم می شود از این مباحث و معارف استفاده کرد و نباید خودمان را محروم کنیم.
تاکنون نظری ثبت نشده است