display result search
- 287
- 1000
- 1000
- 1000
نگرش صحیح به دین و مفاهیم دینی، جلسه شانزدهم
سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان با موضوع «نگرش صحیح به دین و مفاهیم دینی»، جلسه شانزدهم، سال 1402
درباره ایمان آوردن به رسول خدا ما می دانیم ایمان متعلق هایی دارد. یعنی به چه چیزی تعلق پیدا کند. یک وقت ایمان به رسول خدا است. یک وقت ایمان به معاد است. یک وقت ایمان به ملائکه است. چون اینها همه غیب هستند حالا معاد غیب نسبی است. یک روز واقعی خواهد شد. ایمان به خدا در رأس هست. پس ما ایمان به رسول خدا هم داریم. یعنی ممکن است یک کسی ایمان به رسول خدا پیدا نکرده باشد. حالا یک داستانی همین ابتدا عرض کنم خالی از لطف نیست. یکی از حواریین حضرت عیسی بن مریم مثل بقیه عبادت می کردند و بعد از چهل روز یک پاسخی از خدا دریافت می کردند که عبادت آنها قبول شده است. علامه طباطبایی می فرماید این سنت الهی تا قبل از رسول ما بود که کسی عبادت می کرد معلوم می شد که عبادت او قبول می شود یا نه. قربانی می داد آن قربانی از آسمان صاعقه ای، چیزی به آن می خورد اینها می فهمیدند قبول شده است یا نه. مثل داستان هابیل و قابیل. بعد حضرت علامه می فرماید این سنت دیگر بعد از رسول خدا تغییر کرد. دیگر الان کسی عبادت کند معلوم نمی شود که این عبادت قبول شده است یا نه. که من تصور می کنم به خاطر رشد عقلی است که بعد از رسول خدا به یمن وجود ایشان پدید آمد و اساساً رسول خدا را عقل کل نامیده اند. أوّل ما خلق اللّه العقل منظور رسول خدا است و همان که نور پیامبر را ابتدا آفریدند با این معنا یکی گرفته می شود بگذریم. خب اینها عبادت کردند و عبادت یک نفر از آنها قبول نشد. بعد از حضرت عیسی بن مریم سوال کردند ایشان از خداوند متعال پرسیدند و پاسخ ایشان را این جور آوردند که شما گاهی از اوقات به من شک می کنید که او آیا واقعاً پیامبر است یا نه. گفت آره من گاهی این اتفاق برای من ... گفت شک خود را نسبت به من برطرف کن تا عبادت تو قبول شود. ببینید این یک حقیقت بسیار بزرگ و نورانی است که ما آن صفای باطنی که موجب می شود ایمان به خدا بیاوریم صدق آن در ایمان به رسول معلوم می شود. صدق ایمان به رسول در ایمان به اولیاء خدا معلوم می شود. چون ما گاهی از اوقات خود ما متوجه نیستیم مؤمن نیستیم، فکر می کنیم مؤمن هستیم. ایمان یک احساس عمیق قلبی است که به انسان باید یک اطمینانی بدهد. نمی شود راحت هم برای آن متر و اندازه گیری گذاشت که مثلاً ما چند لیتر ایمان داریم. گاهی از اوقات آدم خود را فریب می دهد. گاهی از اوقات آدم از نظر ذهنی تسلیم می شود. گاهی از نظر اجتماعی تسلیم می شود. جو به این سمت است می گوید قبول. گاهی دلایل تسلیم شدن چیزهای دیگر است. مثلاً منافع او اقتضاء می کند. به اینها انواع مسلمان ها می گویند. ولی ایمان بخواهد در قلب وارد شود باید آثار روحی خود را بگذارد.
درباره ایمان آوردن به رسول خدا ما می دانیم ایمان متعلق هایی دارد. یعنی به چه چیزی تعلق پیدا کند. یک وقت ایمان به رسول خدا است. یک وقت ایمان به معاد است. یک وقت ایمان به ملائکه است. چون اینها همه غیب هستند حالا معاد غیب نسبی است. یک روز واقعی خواهد شد. ایمان به خدا در رأس هست. پس ما ایمان به رسول خدا هم داریم. یعنی ممکن است یک کسی ایمان به رسول خدا پیدا نکرده باشد. حالا یک داستانی همین ابتدا عرض کنم خالی از لطف نیست. یکی از حواریین حضرت عیسی بن مریم مثل بقیه عبادت می کردند و بعد از چهل روز یک پاسخی از خدا دریافت می کردند که عبادت آنها قبول شده است. علامه طباطبایی می فرماید این سنت الهی تا قبل از رسول ما بود که کسی عبادت می کرد معلوم می شد که عبادت او قبول می شود یا نه. قربانی می داد آن قربانی از آسمان صاعقه ای، چیزی به آن می خورد اینها می فهمیدند قبول شده است یا نه. مثل داستان هابیل و قابیل. بعد حضرت علامه می فرماید این سنت دیگر بعد از رسول خدا تغییر کرد. دیگر الان کسی عبادت کند معلوم نمی شود که این عبادت قبول شده است یا نه. که من تصور می کنم به خاطر رشد عقلی است که بعد از رسول خدا به یمن وجود ایشان پدید آمد و اساساً رسول خدا را عقل کل نامیده اند. أوّل ما خلق اللّه العقل منظور رسول خدا است و همان که نور پیامبر را ابتدا آفریدند با این معنا یکی گرفته می شود بگذریم. خب اینها عبادت کردند و عبادت یک نفر از آنها قبول نشد. بعد از حضرت عیسی بن مریم سوال کردند ایشان از خداوند متعال پرسیدند و پاسخ ایشان را این جور آوردند که شما گاهی از اوقات به من شک می کنید که او آیا واقعاً پیامبر است یا نه. گفت آره من گاهی این اتفاق برای من ... گفت شک خود را نسبت به من برطرف کن تا عبادت تو قبول شود. ببینید این یک حقیقت بسیار بزرگ و نورانی است که ما آن صفای باطنی که موجب می شود ایمان به خدا بیاوریم صدق آن در ایمان به رسول معلوم می شود. صدق ایمان به رسول در ایمان به اولیاء خدا معلوم می شود. چون ما گاهی از اوقات خود ما متوجه نیستیم مؤمن نیستیم، فکر می کنیم مؤمن هستیم. ایمان یک احساس عمیق قلبی است که به انسان باید یک اطمینانی بدهد. نمی شود راحت هم برای آن متر و اندازه گیری گذاشت که مثلاً ما چند لیتر ایمان داریم. گاهی از اوقات آدم خود را فریب می دهد. گاهی از اوقات آدم از نظر ذهنی تسلیم می شود. گاهی از نظر اجتماعی تسلیم می شود. جو به این سمت است می گوید قبول. گاهی دلایل تسلیم شدن چیزهای دیگر است. مثلاً منافع او اقتضاء می کند. به اینها انواع مسلمان ها می گویند. ولی ایمان بخواهد در قلب وارد شود باید آثار روحی خود را بگذارد.
تاکنون نظری ثبت نشده است