display result search
- 389
- 1000
- 1000
- 1000
کدام حسین؛ کدام کربلا، فصل چهارم، جلسه چهل و سوم
سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین حامد کاشانی با موضوع «کدام حسین؛ کدام کربلا»، فصل چهارم، جلسه چهل و سوم، سال 1403
اینکه بیست سال شیعیان امیرالمؤمنین صلوات الله علیه منتظر جنگ با بنی امیّه بودند و به امام حسن مجتبی صلوات الله علیه خرده گرفتند و سه نوبت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه را دعوت کردند، چه اتفاقی برای این شیعیان افتاد؟ گرچه فهم آن‌ها از معارف با فهم ما از معارف، به جهت محدودیت‌های بیانی آن زمان با ما تفاوت داشت؛ واکاوی این موضوع، مسئله‌ی خیلی مهمّی است، مخصوصاً اگر آن خطا در بین شیعیان قرون بعدی هم تکرار شود.
ما چه نیازی به امام داریم؟
پاسخ اینکه «ما چه نیازی به امام داریم؟» این است که ما به امام مضطر هستیم، به وجود امام اضطرار داریم، این بالاتر از نیاز است، قوام ما به اوست، ما به حضور او مضطر هستیم.
همانطور که توجّه می‌فرمایید می‌گویم «حضور» نه «ظهور».
ظهور به معنای ظاهر بودن امام با حضور امام تفاوت‌هایی دارد، اما در هر دو حالت، حضور امام برکات عظیمی دارد. صرف حضور امام در عالم موضوعیت دارد، قوام این عالم به حضور او وابسته است.
اگر در قیامت پرده‌ها کنار رود، آنجا خواهیم دید، در این زمینه روایات فراوانی هم وجود دارد که هر جایی به ذهن من رسید که کار خوبی انجام دهم، هر جا به دل من افتاد که دیگر برگردم و توبه کنم، یا به دل من افتاد که الآن این خطا را انجام ندهم، اگر پرده‌ها کنار برود و پشت صحنه را به ما نشان بدهند، می‌بینید که حضرت در این موضوع دخیل بوده است.
ما معلوم نیست هر هفته یک مرتبه هم به یاد حضرت بیفتیم، اگر به یاد حضرت بیفتیم هم تشریفاتی است. آن آدمی که از تشنگی مشرف به موت است، کسی به او یادآوری نمی‌کند که به دنبال آب برود، چون می‌فهمد که هیچ خواسته‌ی دیگری ندارد.
اما ما، من خودم را عرض می‌کنم، «إِلَهِی وَ قَدْ أَفْنَیْتُ عُمُرِی فِی شِرَّةِ السَّهْوِ عَنْکَ»، ما بخاطر مشکلات این دنیا در یک سهوی حضور داریم، مانند آن مضطری که از تشنگی مشرف به موت است، اما یا دارویی به او تزریق کرده‌اند یا ذهن او به جایی منصرف شده است که حواس او به خودش نیست.
وجود ما برای امام زمان ارواحنا فداه تشنه است، اما ملتفت نیستیم. اینکه در قرآن کریم و ادعیه‌ی ما… اگر خدای متعال به ما بفرماید که یک دعای مستجاب داری، آدمی که نمی‌داند یک حاجتی می‌خواهد، اما آن کسی که می‌داند می‌گوید: خدایا! امشب امام زمان ارواحنا فداه ما را دعا کند.
دعای امام زمان ارواحنا فداه فارغ از استجابت دعوت حضرت است، استجابت دعوت سر جای خود… دعاهای اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین مانند دعای حضرت سجّاد علیه السلام یا در دعای ندبه و جاهای دیگر این است که «خدایا! روزی من کن که امام زمانم مرا دعا کند».
اولاً اگر کسی ملتفت باشد و به او خبر بدهند که حضرت حجّت ارواحنا فداه شب گذشته نام شما را در نماز شب خود برده و دعا کرده است، اصلاً آنقدر این موضوع مهم است که دیگر مهم نیست چه دعایی کرده است. «من که باشم که بر آن خاطِر عاطِر گذرم؟»…
اینکه بیست سال شیعیان امیرالمؤمنین صلوات الله علیه منتظر جنگ با بنی امیّه بودند و به امام حسن مجتبی صلوات الله علیه خرده گرفتند و سه نوبت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه را دعوت کردند، چه اتفاقی برای این شیعیان افتاد؟ گرچه فهم آن‌ها از معارف با فهم ما از معارف، به جهت محدودیت‌های بیانی آن زمان با ما تفاوت داشت؛ واکاوی این موضوع، مسئله‌ی خیلی مهمّی است، مخصوصاً اگر آن خطا در بین شیعیان قرون بعدی هم تکرار شود.
ما چه نیازی به امام داریم؟
پاسخ اینکه «ما چه نیازی به امام داریم؟» این است که ما به امام مضطر هستیم، به وجود امام اضطرار داریم، این بالاتر از نیاز است، قوام ما به اوست، ما به حضور او مضطر هستیم.
همانطور که توجّه می‌فرمایید می‌گویم «حضور» نه «ظهور».
ظهور به معنای ظاهر بودن امام با حضور امام تفاوت‌هایی دارد، اما در هر دو حالت، حضور امام برکات عظیمی دارد. صرف حضور امام در عالم موضوعیت دارد، قوام این عالم به حضور او وابسته است.
اگر در قیامت پرده‌ها کنار رود، آنجا خواهیم دید، در این زمینه روایات فراوانی هم وجود دارد که هر جایی به ذهن من رسید که کار خوبی انجام دهم، هر جا به دل من افتاد که دیگر برگردم و توبه کنم، یا به دل من افتاد که الآن این خطا را انجام ندهم، اگر پرده‌ها کنار برود و پشت صحنه را به ما نشان بدهند، می‌بینید که حضرت در این موضوع دخیل بوده است.
ما معلوم نیست هر هفته یک مرتبه هم به یاد حضرت بیفتیم، اگر به یاد حضرت بیفتیم هم تشریفاتی است. آن آدمی که از تشنگی مشرف به موت است، کسی به او یادآوری نمی‌کند که به دنبال آب برود، چون می‌فهمد که هیچ خواسته‌ی دیگری ندارد.
اما ما، من خودم را عرض می‌کنم، «إِلَهِی وَ قَدْ أَفْنَیْتُ عُمُرِی فِی شِرَّةِ السَّهْوِ عَنْکَ»، ما بخاطر مشکلات این دنیا در یک سهوی حضور داریم، مانند آن مضطری که از تشنگی مشرف به موت است، اما یا دارویی به او تزریق کرده‌اند یا ذهن او به جایی منصرف شده است که حواس او به خودش نیست.
وجود ما برای امام زمان ارواحنا فداه تشنه است، اما ملتفت نیستیم. اینکه در قرآن کریم و ادعیه‌ی ما… اگر خدای متعال به ما بفرماید که یک دعای مستجاب داری، آدمی که نمی‌داند یک حاجتی می‌خواهد، اما آن کسی که می‌داند می‌گوید: خدایا! امشب امام زمان ارواحنا فداه ما را دعا کند.
دعای امام زمان ارواحنا فداه فارغ از استجابت دعوت حضرت است، استجابت دعوت سر جای خود… دعاهای اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین مانند دعای حضرت سجّاد علیه السلام یا در دعای ندبه و جاهای دیگر این است که «خدایا! روزی من کن که امام زمانم مرا دعا کند».
اولاً اگر کسی ملتفت باشد و به او خبر بدهند که حضرت حجّت ارواحنا فداه شب گذشته نام شما را در نماز شب خود برده و دعا کرده است، اصلاً آنقدر این موضوع مهم است که دیگر مهم نیست چه دعایی کرده است. «من که باشم که بر آن خاطِر عاطِر گذرم؟»…
تاکنون نظری ثبت نشده است