display result search
- 315
- 1000
- 1000
- 1000
تفسیر سوره روم، جلسه هفتم
سخنرانی حجت الاسلام دکترناصر رفیعی با موضوع "تفسیر سوره روم"، "شکرگزاری نعمات"، جلسه هفتم، سال 1403
وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ یُرْسِلَ الرِّیَاحَ مُبَشِّرَاتٍ وَلِیُذِیقَکُمْ مِنْ رَحْمَتِهِ وَلِتَجْرِیَ الْفُلْکُ بِأَمْرِهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ.و از جمله آیات (قدرت) او آن است که بادهای بشارت آور می‌فرستد (تا شما را مژده آرد) و تا شما را به چیزی از رحمت (بی‌انتهای) خود بهره‌مند گرداند و تا کشتی به فرمان او روان گردد و تا از فضل و کرمش (انواع نعمتها) تحصیل کنید، و باشد که شکر (نعمتش) به جای آرید. آیه 46 سوره روم مورد بحث است که یادآوری یکی از نعمت‌های بزرگ الهی است. خداوند در قرآن نعمتها را یادآوری می‌کند و با جمله من آیاتیه یعنی یکی از نشانه‌های خدا به آنها اشاره می‌کند. در سوره روم چند جا و من آیاته آمده است. یکی از نشانه‌های الهی این است که بادها را برای شما فرستاده است. باد بشارت می آورد و شما از رحمت خدا بهره مند می شوید و در اثر باد کشتی ها در دریا حرکت می کنند. اینها همه برای این است که شاید شما خداروشکر کنید. در قرآن همه ریح داریم یعنی باد و ریاح یعنی بادها. ریح در مورد بادهایی است که عذاب می‌آورند، اما ریاح بادهایی است که موجب برکت و رحمت هستند. باد یکی از نعمت‌های بزرگ الهی است. باد موجب بارش باران، تصفیه هوا، اکسیژن رسانی و حیات موجودات می‌شود. هدف از اینکه خداوند نعمت‌هایش را در قرآن یادآوری می‌کند، این است که شاید بندگان شکرگزاری کنند. خداوند در قرآن گله کرده است و فرموده است که بنده‌های من کم شکر می‌کنند. شکرگزاری در سال‌های اخیر در بین ما کمرنگ شده است. خداوند بندگان شاکر را دوست دارد و جواب شکر آنها را می‌دهد. اقل و آغاز و ابتدای نعمات این است که ما آنها را ببینیم و بدانیم که خدا چه نعماتی به ما داده است. شرط دوم شکرگزاری انتصاب نعمات به خداوند است و نباید ما خیال کنیم که از خودمان چیزی داریم. شکر هر نعمت این است که انسان از حرام دوری کند. بالاترین مصداق شکر اظهار عجز است به درگاه الهی.
وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ یُرْسِلَ الرِّیَاحَ مُبَشِّرَاتٍ وَلِیُذِیقَکُمْ مِنْ رَحْمَتِهِ وَلِتَجْرِیَ الْفُلْکُ بِأَمْرِهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ.و از جمله آیات (قدرت) او آن است که بادهای بشارت آور می‌فرستد (تا شما را مژده آرد) و تا شما را به چیزی از رحمت (بی‌انتهای) خود بهره‌مند گرداند و تا کشتی به فرمان او روان گردد و تا از فضل و کرمش (انواع نعمتها) تحصیل کنید، و باشد که شکر (نعمتش) به جای آرید. آیه 46 سوره روم مورد بحث است که یادآوری یکی از نعمت‌های بزرگ الهی است. خداوند در قرآن نعمتها را یادآوری می‌کند و با جمله من آیاتیه یعنی یکی از نشانه‌های خدا به آنها اشاره می‌کند. در سوره روم چند جا و من آیاته آمده است. یکی از نشانه‌های الهی این است که بادها را برای شما فرستاده است. باد بشارت می آورد و شما از رحمت خدا بهره مند می شوید و در اثر باد کشتی ها در دریا حرکت می کنند. اینها همه برای این است که شاید شما خداروشکر کنید. در قرآن همه ریح داریم یعنی باد و ریاح یعنی بادها. ریح در مورد بادهایی است که عذاب می‌آورند، اما ریاح بادهایی است که موجب برکت و رحمت هستند. باد یکی از نعمت‌های بزرگ الهی است. باد موجب بارش باران، تصفیه هوا، اکسیژن رسانی و حیات موجودات می‌شود. هدف از اینکه خداوند نعمت‌هایش را در قرآن یادآوری می‌کند، این است که شاید بندگان شکرگزاری کنند. خداوند در قرآن گله کرده است و فرموده است که بنده‌های من کم شکر می‌کنند. شکرگزاری در سال‌های اخیر در بین ما کمرنگ شده است. خداوند بندگان شاکر را دوست دارد و جواب شکر آنها را می‌دهد. اقل و آغاز و ابتدای نعمات این است که ما آنها را ببینیم و بدانیم که خدا چه نعماتی به ما داده است. شرط دوم شکرگزاری انتصاب نعمات به خداوند است و نباید ما خیال کنیم که از خودمان چیزی داریم. شکر هر نعمت این است که انسان از حرام دوری کند. بالاترین مصداق شکر اظهار عجز است به درگاه الهی.
تاکنون نظری ثبت نشده است