display result search
- 177
- 1000
- 1000
- 1000
گام هایی برای ورود به وادی شکر
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع «گام هایی برای ورود به وادی شکر»، سال 1402
خداوند متعال در آیات الهی حکمت را خیر کثیر نامیده است. کسی که در مقام شکر باشد و به شکر موفق شود انسان حکیم است.
برخی از نعمت‌ها ظاهری و برخی باطنی و در پرده و حجاب هستند. شکر خداوند مقدمات و موانعی دارد که نخستین شرط آن توجه به نعمت‌ها و اولین مانع غفلت از نعمت‌هاست؛ عدم توجه به نعمت‌های الهی انسان را دچار کفران نعمت می‌سازد.
اگر انسان به نعمت‌های الهی توجه داشته و خود را از آفت‌ها رها سازد، توفیق عبادت، مداومت بر زیارات، اهل صله‌رحم، احسان و نیکوکاری، مجاهده در راه خدا و توفیق خدمت به بندگان را خواهد یافت.
انسانی که در هر دامنی سر می‌گذارد وابسته به غیر، تعلق به غیر و احساس نیاز به غیر در او ایجاد خواهد شد؛ اگر آدمی فقط از دست خدا گرفت وابسته به او می‌شود و محبت الهی در دل او گداخته خواهد شد.
فقر انسان در عرصه‌های مختلف طریق ارتباط، بندگی و رشد اوست. اگر انسان فقرها و نیازهای خود را به غیر نسبت داده از دست دیگری بگیرد، آرام‌آرام به دیگران عادت نموده با آنها مأنوس و اگر آنها باشند خوشحال و آنها نباشند غصه می‌خورد.
شرط شکر الهی این است که انسان اسیر اسباب و واسطه‌ها نشود. تمام نعمت‌های الهی واسطه‌هایی هستند که اگر انسان بدان‌ها تکیه و اعتماد کند از مقام شکر غافل خواهد شد؛ اگر انسان رشته نعمت‌ها را بگیرد و از این اسباب عبور کند، آراسته به شروط شکر خواهد شد.
خودمحوری یکی دیگر از آفت‌های وادی شکر است. اگر کسی تلاش کند تمام نعمت‌های الهی را ببیند لحظه‌به‌لحظه خود را غرق در نعمت‌ها خواهد یافت؛ اگر با مشاهده این نعمت‌های مستمر اسیر اسباب نشود و بدان‌ها متکی نگردد، خود را از گرفتاری نفس رها سازد و همه نعمت‌ها را مستند به خداوند متعال بداند، گام نخست ورود به وادی شکر را برداشته است.
اگر امکانات از خدای متعال است، قطعاً مقصدی در آن است و اگر انسان بدان مقصد توجه نداشته باشد، شاکر نیست؛ بعد از درک و فهم امکانات و نعمت‌های الهی، باید بدانیم که با هر امکان و نعمتی راهی به‌سوی خدا باز می‌شود.
خداوند متعال در آیات الهی حکمت را خیر کثیر نامیده است. کسی که در مقام شکر باشد و به شکر موفق شود انسان حکیم است.
برخی از نعمت‌ها ظاهری و برخی باطنی و در پرده و حجاب هستند. شکر خداوند مقدمات و موانعی دارد که نخستین شرط آن توجه به نعمت‌ها و اولین مانع غفلت از نعمت‌هاست؛ عدم توجه به نعمت‌های الهی انسان را دچار کفران نعمت می‌سازد.
اگر انسان به نعمت‌های الهی توجه داشته و خود را از آفت‌ها رها سازد، توفیق عبادت، مداومت بر زیارات، اهل صله‌رحم، احسان و نیکوکاری، مجاهده در راه خدا و توفیق خدمت به بندگان را خواهد یافت.
انسانی که در هر دامنی سر می‌گذارد وابسته به غیر، تعلق به غیر و احساس نیاز به غیر در او ایجاد خواهد شد؛ اگر آدمی فقط از دست خدا گرفت وابسته به او می‌شود و محبت الهی در دل او گداخته خواهد شد.
فقر انسان در عرصه‌های مختلف طریق ارتباط، بندگی و رشد اوست. اگر انسان فقرها و نیازهای خود را به غیر نسبت داده از دست دیگری بگیرد، آرام‌آرام به دیگران عادت نموده با آنها مأنوس و اگر آنها باشند خوشحال و آنها نباشند غصه می‌خورد.
شرط شکر الهی این است که انسان اسیر اسباب و واسطه‌ها نشود. تمام نعمت‌های الهی واسطه‌هایی هستند که اگر انسان بدان‌ها تکیه و اعتماد کند از مقام شکر غافل خواهد شد؛ اگر انسان رشته نعمت‌ها را بگیرد و از این اسباب عبور کند، آراسته به شروط شکر خواهد شد.
خودمحوری یکی دیگر از آفت‌های وادی شکر است. اگر کسی تلاش کند تمام نعمت‌های الهی را ببیند لحظه‌به‌لحظه خود را غرق در نعمت‌ها خواهد یافت؛ اگر با مشاهده این نعمت‌های مستمر اسیر اسباب نشود و بدان‌ها متکی نگردد، خود را از گرفتاری نفس رها سازد و همه نعمت‌ها را مستند به خداوند متعال بداند، گام نخست ورود به وادی شکر را برداشته است.
اگر امکانات از خدای متعال است، قطعاً مقصدی در آن است و اگر انسان بدان مقصد توجه نداشته باشد، شاکر نیست؛ بعد از درک و فهم امکانات و نعمت‌های الهی، باید بدانیم که با هر امکان و نعمتی راهی به‌سوی خدا باز می‌شود.
تاکنون نظری ثبت نشده است