display result search
- 780
- 1000
- 1000
- 1000
سیره عبادی ائمه معصومین(ع)
سخنرانی حجت الاسلام مهدی شریعتی تبار با موضوع «سیره عبادی ائمه معصومین(ع)»، سال 1399 (میلاد امام حسین علیه السلام)
«اَیّهَا النّاسُ! إِنّ اللّهَ جَلّ ذِکْرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلاّ لِیَعْرِفُوهُ، فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَةِ مَا سِوَاهُ».
امام حسین (ع) فرمود: «اى مردم! خداوند بندگان را آفرید تا او را بشناسند، آنگاه که او را شناختند، پرستش کنند و آنگاه که او را پرستیدند، از پرستش غیر او بى نیاز شوند». (بحار الانوار، ج 5 ص 312 ح1 )
ما باید با سیره نورانی اهلبیت علیهم السلام، خصوصا در حوزه عبودیت و بندگی آشنا باشیم تا ان شاء الله درس بگیریم و آن را به عنوان الگو در زندگی و سبک زندگی خود و خانواده خود به کار ببریم. مسئله عبادت و بندگی خدا از نظر قرآن کریم غایت و هدف خلقت و آفرینش انس و جن است. قرآن کریم خلقت و آفرینش را هدفمند و هدفدار می داند. خدای حکیم انس و جن را برای عبادت و بندگی آفریده است.
«وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ
و من جنّ و انس را نیافریدم مگر برای اینکه مرا (به یکتایی) پرستش کنند.»
عبادت انس و جن برای خدا منفعتی ندارد. یعنی خدا که از عبادت بندگانش سودی که نمی برد کما اینکه خدا از گناه و معصیت بندگان نیز ضرری نمی بیند. خدا بی نیاز و غنی مطلق است.
امام علی علیه السلام در خطبه متقین نهج البلاغه می فرماید :
«فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى خَلَقَ الْخَلْقَ حِینَ خَلَقَهُمْ غَنِیّاً عَنْ طَاعَتِهِمْ، آمِناً مِنْ مَعْصِیَتِهِمْ، لِأَنَّهُ لَا تَضُرُّهُ مَعْصِیَةُ مَنْ عَصَاهُ، وَ لَا تَنْفَعُهُ طَاعَةُ مَنْ أَطَاعَهُ. فَقَسَمَ بَیْنَهُمْ مَعَایِشَهُمْ وَ وَضَعَهُمْ مِنَ الدُّنْیَا مَوَاضِعَهُمْ.
خداوند، سبحانه و تعالى، موجودات را بیافرید، و چون بیافرید از فرمانبرداریشان بى نیاز بود و از نافرمانیشان در امان. زیرا نه نافرمانى نافرمایان او را زیانى رساند و نه فرمانبردارى فرمانبرداران سودى. آن گاه روزیهایشان را میانشان تقسیم کرد و جاى هر یک را در این جهان معین ساخت.»
انسان برای سعادتمندی خود و برای اینکه لایق دریافت فیض و رحمت بی کران الهی بشود باید از طریق عبودیت و بندگی وارد شود. اگر انسان در این طریق نباشد هیچ و پوچ است.
«قُلْ مَا یَعْبَأُ بِکُمْ رَبِّی لَوْلَا دُعَاؤُکُمْ ۖ فَقَدْ کَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ یَکُونُ لِزَامًا
بگو که اگر دعای شما (و ناله و زاری و توبه شما) نبود خدا به شما چه توجه و اعتنایی داشت؟ که شما کافران (آیات حق را) تکذیب کردید و به کیفر همیشگی آن گرفتار خواهید شد.»
«اَیّهَا النّاسُ! إِنّ اللّهَ جَلّ ذِکْرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلاّ لِیَعْرِفُوهُ، فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَةِ مَا سِوَاهُ».
امام حسین (ع) فرمود: «اى مردم! خداوند بندگان را آفرید تا او را بشناسند، آنگاه که او را شناختند، پرستش کنند و آنگاه که او را پرستیدند، از پرستش غیر او بى نیاز شوند». (بحار الانوار، ج 5 ص 312 ح1 )
ما باید با سیره نورانی اهلبیت علیهم السلام، خصوصا در حوزه عبودیت و بندگی آشنا باشیم تا ان شاء الله درس بگیریم و آن را به عنوان الگو در زندگی و سبک زندگی خود و خانواده خود به کار ببریم. مسئله عبادت و بندگی خدا از نظر قرآن کریم غایت و هدف خلقت و آفرینش انس و جن است. قرآن کریم خلقت و آفرینش را هدفمند و هدفدار می داند. خدای حکیم انس و جن را برای عبادت و بندگی آفریده است.
«وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ
و من جنّ و انس را نیافریدم مگر برای اینکه مرا (به یکتایی) پرستش کنند.»
عبادت انس و جن برای خدا منفعتی ندارد. یعنی خدا که از عبادت بندگانش سودی که نمی برد کما اینکه خدا از گناه و معصیت بندگان نیز ضرری نمی بیند. خدا بی نیاز و غنی مطلق است.
امام علی علیه السلام در خطبه متقین نهج البلاغه می فرماید :
«فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى خَلَقَ الْخَلْقَ حِینَ خَلَقَهُمْ غَنِیّاً عَنْ طَاعَتِهِمْ، آمِناً مِنْ مَعْصِیَتِهِمْ، لِأَنَّهُ لَا تَضُرُّهُ مَعْصِیَةُ مَنْ عَصَاهُ، وَ لَا تَنْفَعُهُ طَاعَةُ مَنْ أَطَاعَهُ. فَقَسَمَ بَیْنَهُمْ مَعَایِشَهُمْ وَ وَضَعَهُمْ مِنَ الدُّنْیَا مَوَاضِعَهُمْ.
خداوند، سبحانه و تعالى، موجودات را بیافرید، و چون بیافرید از فرمانبرداریشان بى نیاز بود و از نافرمانیشان در امان. زیرا نه نافرمانى نافرمایان او را زیانى رساند و نه فرمانبردارى فرمانبرداران سودى. آن گاه روزیهایشان را میانشان تقسیم کرد و جاى هر یک را در این جهان معین ساخت.»
انسان برای سعادتمندی خود و برای اینکه لایق دریافت فیض و رحمت بی کران الهی بشود باید از طریق عبودیت و بندگی وارد شود. اگر انسان در این طریق نباشد هیچ و پوچ است.
«قُلْ مَا یَعْبَأُ بِکُمْ رَبِّی لَوْلَا دُعَاؤُکُمْ ۖ فَقَدْ کَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ یَکُونُ لِزَامًا
بگو که اگر دعای شما (و ناله و زاری و توبه شما) نبود خدا به شما چه توجه و اعتنایی داشت؟ که شما کافران (آیات حق را) تکذیب کردید و به کیفر همیشگی آن گرفتار خواهید شد.»
تاکنون نظری ثبت نشده است