display result search
- 831
- 1000
- 1000
- 1000
دشواری همراهی با اولیاء الهی، جلسه یازدهم
سخنرانی آیت الله سید محمدمهدی میرباقری با موضوع "دشواری همراهی با اولیاء الهی"، "لزوم محاسبه نفس و کیفیت آن برای حفظ محرم"، جلسه یازدهم، سال 1397
مراقبه و محاسبه دو نوع است. یک نوع آن عمومی و همیشگی است که از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام نقل شده است: «اگر کسی اهل محاسبه نفس نباشد، از ما نیست و این محاسبه باید هر روز انجام گیرد. محاسبه باید به گونه ای باشد که انسان را به استغفار و شکر برساند.» اگر اشتباهی بوده، اولا اشتباه را بفهمد و بداند که اشتباه عیب کار او، و منسوب به خودش است. ثانیا این محاسبه او را به استغفار از آن عیوب و گناهان برساند و برای آن استغفار کند. و یا اینکه اگر کار خیری کرده است، با محاسبه آن، به عنایتی که به او شده است برسد و محاسبه او به شکر منتهی شود. یعنی اگر موفق شده خیراتی را انجام دهد، به جای عجب نسبت به آن، شاکر خداوند گردد که او را موفق به آن کرده است کما اینکه با محاسبه درست به اشتباه خود پی می برد و آن عیب خود را به دیگران منسوب نمی کند به همین خاطر برای آن استغفار می کند. حضرت فرمود: «اگر خداوند متعال دو چیز را در بنده اش ببنید، آن بنده مستجاب الدعوه می شود که آن دو عبارتند از: مأیوس شدن از غیر خداوند و به خداوند متعال امیدوار شدن. آن چیزی که مانع استجابت دعای ما می شود، یا این است که در انتهای دعا، نگاه ما به غیر خداست و یا اینکه از دیگران هم نا امیدیم اما نسبت به خداوند متعال امیداور نیستیم.» حضرت در ادامه می فرمایند: خود را محاسبه کنید چرا که روز قیامت پنجاه موقف دارد که در هر کدام هزار سال باید بایستید. از این روایت استفاده می شود که نحوه و کیفیت محاسبه باید چگونه باشد که محاسبه فقط محاسبه عمل نیست بلکه محاسبه در حالات و نیّات نیز می باشد. پس همانگونه که در شب قدر می توان به اموری دست یافت. در این ایام هر مؤمنی به برکاتی می رسد و اینگونه نیست که کسی به آثاری دست نیافته باشد. اما آثار ویژه ای نیز وجود دارد که اگر کسی آن ها را به دست آورده است، باید خدا را شکر کند تا خداوند متعال آن را افزون کند. اما اگر به دست نیاورده است، با استغفار تلاش کند که مهیا شود تا بتواند سال آینده آن را به دست آورد.
اگر انسان به خوبی دهه محرم را پشت سر بگذارد باید احساس کند که در روز عاشورا به یک نقطه ای رسیده است که اگر شرایط مهیا بود، در کربلاء و پیش روی حضرت به شهادت رسیده بود و باید حاصل دهه محرم این نتیجه باشد. باید پس از این دهه، سستی ها، کندی ها، غفلت ها و موانع و عذرها را کنار زده باشد. اما اگر به این نقطه نرسیده است، باید تا محرم بعدی تلاش کند تا این اتفاق بیافتد و آن سیری که با مصیبت زدگی سیدالشهداء به دست می آید، برایش حاصل گردد.
این جلسه صورت دوم دعا را بررسی می کنیم که در آن می خوانیم: «اللَّهُمَ عَظُمَ الْبَلَاءُ وَ بَرِحَ الْخَفَاءُ وَ انْکَشَفَ الْغِطَاءُ وَ ضَاقَتِ الْأَرْضُ بِمَا وَسِعَتِ السَّمَاءُ» در فراز اول، به آن بلایی که احساس می شود پیش آمده است اشاره می کنیم و به خداوند متعال عرضه می داریم و می گوییم: «اللَّهُمَ عَظُمَ الْبَلَاءُ». این سؤال به وجود می آید که این بلاء که ما پس از ابراز این بلاء، دعا می کنیم و این دعای ما متناسب با آن بلاست، چه بلایی می باشد؟ نمی گویم نمی توان این دعا را در مورد ابتلائات شخصی بخوانیم و خواندن آن اشکالی دارد، اما ظاهرا لسان دعا، توجه به آن بلاء عظیمی است که در دوران مهجوریت و دوری مردم از ولایت ائمه(ع) پیش آمده است. پس عظم البلاء توجه دادن به این بلاء عظیم می باشد. این بلاء عظیم، به داستان احراق بیت، عاشورا و همین ابتلائات عظیمی که جامعه مؤمنین دارند منتهی می شود که مؤمن نباید نسبت به آن ها غافل باشد. غفلت از این بلاء موجب محروم شدن مؤمن می گردد. بنابراین عبارت «عَظُمَ الْبَلَاءُ وَ بَرِحَ الْخَفَاءُ وَ انْکَشَفَ الْغِطَاءُ» اشاره به بلاء عظیمی است که اتفاق افتاده است و پرده ها کنار رفته و مشخص گشته که چه اتفاق بزرگی افتاده است. اگر انسان به بلاء خودش توجه داشته باشد، دعا می کند که خدایا من را از گرفتاری نجات بده و این دعا نیز خوب است چرا که انسان گرفتارهای خود را فهمیده و آن را به حضرت حق ارجاع داده است. اما رشد انسان در این نیست. بلکه باید به این ابتلاء عظیمی که برای جامعه پیش آمده است توجه کند و مهمتر از همه این است که معصومین (ع) در این حادثه محور ابتلاء می باشند.
صلوات خداوند بر معصومین واسطه تمام امور و تمام گشایشات می باشد، بنابراین صلوات راه برون رفت از این بلاء عظیم و رسیدن به گشایش و فرج امام زمان ع که به بلاء ایشان مبتلاء شده ایم، می باشد. ما باید با توسل به پیامبر، حضرت علی و استغاثه، درخواست درک و امان از امام زمان ع از این بلاء نجات یابیم و به فرج برسیم.
مراقبه و محاسبه دو نوع است. یک نوع آن عمومی و همیشگی است که از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام نقل شده است: «اگر کسی اهل محاسبه نفس نباشد، از ما نیست و این محاسبه باید هر روز انجام گیرد. محاسبه باید به گونه ای باشد که انسان را به استغفار و شکر برساند.» اگر اشتباهی بوده، اولا اشتباه را بفهمد و بداند که اشتباه عیب کار او، و منسوب به خودش است. ثانیا این محاسبه او را به استغفار از آن عیوب و گناهان برساند و برای آن استغفار کند. و یا اینکه اگر کار خیری کرده است، با محاسبه آن، به عنایتی که به او شده است برسد و محاسبه او به شکر منتهی شود. یعنی اگر موفق شده خیراتی را انجام دهد، به جای عجب نسبت به آن، شاکر خداوند گردد که او را موفق به آن کرده است کما اینکه با محاسبه درست به اشتباه خود پی می برد و آن عیب خود را به دیگران منسوب نمی کند به همین خاطر برای آن استغفار می کند. حضرت فرمود: «اگر خداوند متعال دو چیز را در بنده اش ببنید، آن بنده مستجاب الدعوه می شود که آن دو عبارتند از: مأیوس شدن از غیر خداوند و به خداوند متعال امیدوار شدن. آن چیزی که مانع استجابت دعای ما می شود، یا این است که در انتهای دعا، نگاه ما به غیر خداست و یا اینکه از دیگران هم نا امیدیم اما نسبت به خداوند متعال امیداور نیستیم.» حضرت در ادامه می فرمایند: خود را محاسبه کنید چرا که روز قیامت پنجاه موقف دارد که در هر کدام هزار سال باید بایستید. از این روایت استفاده می شود که نحوه و کیفیت محاسبه باید چگونه باشد که محاسبه فقط محاسبه عمل نیست بلکه محاسبه در حالات و نیّات نیز می باشد. پس همانگونه که در شب قدر می توان به اموری دست یافت. در این ایام هر مؤمنی به برکاتی می رسد و اینگونه نیست که کسی به آثاری دست نیافته باشد. اما آثار ویژه ای نیز وجود دارد که اگر کسی آن ها را به دست آورده است، باید خدا را شکر کند تا خداوند متعال آن را افزون کند. اما اگر به دست نیاورده است، با استغفار تلاش کند که مهیا شود تا بتواند سال آینده آن را به دست آورد.
اگر انسان به خوبی دهه محرم را پشت سر بگذارد باید احساس کند که در روز عاشورا به یک نقطه ای رسیده است که اگر شرایط مهیا بود، در کربلاء و پیش روی حضرت به شهادت رسیده بود و باید حاصل دهه محرم این نتیجه باشد. باید پس از این دهه، سستی ها، کندی ها، غفلت ها و موانع و عذرها را کنار زده باشد. اما اگر به این نقطه نرسیده است، باید تا محرم بعدی تلاش کند تا این اتفاق بیافتد و آن سیری که با مصیبت زدگی سیدالشهداء به دست می آید، برایش حاصل گردد.
این جلسه صورت دوم دعا را بررسی می کنیم که در آن می خوانیم: «اللَّهُمَ عَظُمَ الْبَلَاءُ وَ بَرِحَ الْخَفَاءُ وَ انْکَشَفَ الْغِطَاءُ وَ ضَاقَتِ الْأَرْضُ بِمَا وَسِعَتِ السَّمَاءُ» در فراز اول، به آن بلایی که احساس می شود پیش آمده است اشاره می کنیم و به خداوند متعال عرضه می داریم و می گوییم: «اللَّهُمَ عَظُمَ الْبَلَاءُ». این سؤال به وجود می آید که این بلاء که ما پس از ابراز این بلاء، دعا می کنیم و این دعای ما متناسب با آن بلاست، چه بلایی می باشد؟ نمی گویم نمی توان این دعا را در مورد ابتلائات شخصی بخوانیم و خواندن آن اشکالی دارد، اما ظاهرا لسان دعا، توجه به آن بلاء عظیمی است که در دوران مهجوریت و دوری مردم از ولایت ائمه(ع) پیش آمده است. پس عظم البلاء توجه دادن به این بلاء عظیم می باشد. این بلاء عظیم، به داستان احراق بیت، عاشورا و همین ابتلائات عظیمی که جامعه مؤمنین دارند منتهی می شود که مؤمن نباید نسبت به آن ها غافل باشد. غفلت از این بلاء موجب محروم شدن مؤمن می گردد. بنابراین عبارت «عَظُمَ الْبَلَاءُ وَ بَرِحَ الْخَفَاءُ وَ انْکَشَفَ الْغِطَاءُ» اشاره به بلاء عظیمی است که اتفاق افتاده است و پرده ها کنار رفته و مشخص گشته که چه اتفاق بزرگی افتاده است. اگر انسان به بلاء خودش توجه داشته باشد، دعا می کند که خدایا من را از گرفتاری نجات بده و این دعا نیز خوب است چرا که انسان گرفتارهای خود را فهمیده و آن را به حضرت حق ارجاع داده است. اما رشد انسان در این نیست. بلکه باید به این ابتلاء عظیمی که برای جامعه پیش آمده است توجه کند و مهمتر از همه این است که معصومین (ع) در این حادثه محور ابتلاء می باشند.
صلوات خداوند بر معصومین واسطه تمام امور و تمام گشایشات می باشد، بنابراین صلوات راه برون رفت از این بلاء عظیم و رسیدن به گشایش و فرج امام زمان ع که به بلاء ایشان مبتلاء شده ایم، می باشد. ما باید با توسل به پیامبر، حضرت علی و استغاثه، درخواست درک و امان از امام زمان ع از این بلاء نجات یابیم و به فرج برسیم.
تاکنون نظری ثبت نشده است