display result search
- 267
- 1000
- 1000
- 1000
معرفت نسبت به سیدالشهدا در کلام پیامبر اکرم صلی الله، جلسه سوم
سخنرانی حجت الاسلام سید حسین مومنی با موضوع "معرفت نسبت به سیدالشهدا در کلام پیامبر اکرم صلی الله"، جلسه سوم: " حق پدری امام حسین علیه السلام " ، سال 1403
در قرآن کریم راجع به دو پیغمبر سخن به میان آمده است که عیسی علیه السلام وجیها فی الدنیا والاخره است و موسی علیه السلام کان وجیها عند الله. در مورد سیدالشهدا علیه السلام این مطلب وجود دارد که انسان به واسطه اباعبدالله الحسین علیه السلام وجاهت و آبرو پیدا می‌کند در دنیا و آخرت نزد خداوند و نزد مردم. هر کسی که با امام حسین علیه السلام ارتباط بگیرد وجاهت پیدا می‌کند نزد خدا، اما این وجاهت پیدا کردن و آبرو گرفتن با نحو صحیح حاصل می‌شود. آنچه که در مکتب امام حسین علیه السلام هست باید در زندگی ما ساری و جاری شود. رسیدن به وجاهت عندالله با عبودیت و بندگی خدا حاصل می‌شود و این در وادی سیدالشهدا با پذیرفتن ابوت سیدالشهداست و انسان می‌تواند به این جایگاه و به این مقام برسد. انسان اگر سوار بر کشتی نجات اباعبدالله الحسین علیه السلام شود، طبیعتاً آنچه که به عنوان مقتضی و مانع است را باید در نظر بگیرد. پس تنها سوار شدن بر کشتی کافی نیست، بلکه ویژگی‌های لازم است که در او محرز شود تا انسان بتواند بهره کافی را ببرد. انسان اگر خدا را پذیرفته است باید همه کارهایش خدایی باشد. اتصال به امر الهی و اجتناب از طواغیت شرط بندگی و عبودیت در این وادی است. امام حسین علیه السلام حق ابوت و پدری دارد به گردن دین خدا. اگر دین خدا باقی مانده است از برکت خون سیدالشهداست. اگر کسی اسم خودش را بنده خدا می‌نامد حسین علیه السلام حق پدری و ابوت دارد به گردن تمام بندگان و هر کسی که بنده خداست. امام حسین علیه السلام برای او پدری کرده است. امام حسین علیه السلام بالاترین حد بندگی برای خدا را به ظهور و نمایش گذاشتند و به همین جهت شد اباعبدالله. لذا ما باید این پدری را بپذیریم. جایگاه خدا قلب انسان مومن است و خدا در دل‌های شکسته جا می‌گیرد، وقتی خدا در دل انسان باشد انسان هرگز دچار معاصی و رذایل اخلاقی نمی‌شود.
در قرآن کریم راجع به دو پیغمبر سخن به میان آمده است که عیسی علیه السلام وجیها فی الدنیا والاخره است و موسی علیه السلام کان وجیها عند الله. در مورد سیدالشهدا علیه السلام این مطلب وجود دارد که انسان به واسطه اباعبدالله الحسین علیه السلام وجاهت و آبرو پیدا می‌کند در دنیا و آخرت نزد خداوند و نزد مردم. هر کسی که با امام حسین علیه السلام ارتباط بگیرد وجاهت پیدا می‌کند نزد خدا، اما این وجاهت پیدا کردن و آبرو گرفتن با نحو صحیح حاصل می‌شود. آنچه که در مکتب امام حسین علیه السلام هست باید در زندگی ما ساری و جاری شود. رسیدن به وجاهت عندالله با عبودیت و بندگی خدا حاصل می‌شود و این در وادی سیدالشهدا با پذیرفتن ابوت سیدالشهداست و انسان می‌تواند به این جایگاه و به این مقام برسد. انسان اگر سوار بر کشتی نجات اباعبدالله الحسین علیه السلام شود، طبیعتاً آنچه که به عنوان مقتضی و مانع است را باید در نظر بگیرد. پس تنها سوار شدن بر کشتی کافی نیست، بلکه ویژگی‌های لازم است که در او محرز شود تا انسان بتواند بهره کافی را ببرد. انسان اگر خدا را پذیرفته است باید همه کارهایش خدایی باشد. اتصال به امر الهی و اجتناب از طواغیت شرط بندگی و عبودیت در این وادی است. امام حسین علیه السلام حق ابوت و پدری دارد به گردن دین خدا. اگر دین خدا باقی مانده است از برکت خون سیدالشهداست. اگر کسی اسم خودش را بنده خدا می‌نامد حسین علیه السلام حق پدری و ابوت دارد به گردن تمام بندگان و هر کسی که بنده خداست. امام حسین علیه السلام برای او پدری کرده است. امام حسین علیه السلام بالاترین حد بندگی برای خدا را به ظهور و نمایش گذاشتند و به همین جهت شد اباعبدالله. لذا ما باید این پدری را بپذیریم. جایگاه خدا قلب انسان مومن است و خدا در دل‌های شکسته جا می‌گیرد، وقتی خدا در دل انسان باشد انسان هرگز دچار معاصی و رذایل اخلاقی نمی‌شود.
تاکنون نظری ثبت نشده است