display result search
- 102
- 1000
- 1000
- 1000
راه رسیدن به هدف آفرینش، جلسه هشتم
سخنرانی حجت‌الاسلام و المسلمین محمود رجبی با موضوع «راه رسیدن به هدف آفرینش»، جلسه هشتم، سال 1402
بعد از اینکه انسان از غفلت بیرون آمد و از مرحله شک و حیرت هم گذشت و به معرفت رسید، طبق معرفتی که به دست آورده، اگر عمل کرد می تواند به خدا نزدیک شود. قرآن کریم این عمل بر اساس معرفت درست را عبادت نامیده است. عبادت دو کاربرد دارد. یکی اینکه در فقه مطرح می شود که انسان کارهای عبادی را انجام می دهد. یعنی کسی خدا را قبول دارد و اعمالی را به عنوان اینکه خدا را قبول دارد انجام می دهد. معنای دیگر عبادت معنای عبد تکوینی است. یعنی انسان در نظام آفرینش عبد است. یک معنا هم به معنای عبودیت است. یعنی اینکه همان گونه که انسان در تکوین عبد است در تشریع هم همانگونه عبد خدا باشد. در مقام تکوین ما در همه جهات و شئون خود به خدا وابسته ایم. یعنی هیچ چیزی از خودمان نداریم. و این نه اینکه خدا به صورت اعتباری مالک ماست بلکه حقیقتا ما هیچ از خود نداریم و وابسته به خدا هستیم. به این معنا همه موجودات عبد هستند. همه عالم وابسته به خدا است.
وقتی عبادت انسان به عبودیت تبدیل می شود که در نظام تشریع هم انسان اینگونه بشود. یعنی در این نظام هم هیچ چیزی برای او مطرح نباشد به جز بنده بودن و رسیدن به خدا. که اگر این بود، کم کم خدا این حقیقت را می یابد که همه هستی عبد خداست. قبل از این ممکن است انسان از لحاظ فکری و استدلالی دریابد.
بعد از اینکه انسان از غفلت بیرون آمد و از مرحله شک و حیرت هم گذشت و به معرفت رسید، طبق معرفتی که به دست آورده، اگر عمل کرد می تواند به خدا نزدیک شود. قرآن کریم این عمل بر اساس معرفت درست را عبادت نامیده است. عبادت دو کاربرد دارد. یکی اینکه در فقه مطرح می شود که انسان کارهای عبادی را انجام می دهد. یعنی کسی خدا را قبول دارد و اعمالی را به عنوان اینکه خدا را قبول دارد انجام می دهد. معنای دیگر عبادت معنای عبد تکوینی است. یعنی انسان در نظام آفرینش عبد است. یک معنا هم به معنای عبودیت است. یعنی اینکه همان گونه که انسان در تکوین عبد است در تشریع هم همانگونه عبد خدا باشد. در مقام تکوین ما در همه جهات و شئون خود به خدا وابسته ایم. یعنی هیچ چیزی از خودمان نداریم. و این نه اینکه خدا به صورت اعتباری مالک ماست بلکه حقیقتا ما هیچ از خود نداریم و وابسته به خدا هستیم. به این معنا همه موجودات عبد هستند. همه عالم وابسته به خدا است.
وقتی عبادت انسان به عبودیت تبدیل می شود که در نظام تشریع هم انسان اینگونه بشود. یعنی در این نظام هم هیچ چیزی برای او مطرح نباشد به جز بنده بودن و رسیدن به خدا. که اگر این بود، کم کم خدا این حقیقت را می یابد که همه هستی عبد خداست. قبل از این ممکن است انسان از لحاظ فکری و استدلالی دریابد.
تاکنون نظری ثبت نشده است