display result search
سخنرانی حجت الاسلام رضا محمدی با موضوع «معادشناسی»، جلسه چهارم، سال 1402
برای معاد، در اصطلاح تعریف های متعددی صورت پذیرفته است. برخی تعربف ها تعریف های معمول و در حد عامه مردم هست. مثل اینکه بگوییم معاد عبارت است از اعتقاد به بازگشت انسان و حیات مجدد در عالم دیگر برای مشاهده نتیجه اعمال خود در دنیا. این تعریف، تعریف بدی نیست. موضوع اعتقاد را مطرح نموده است یعنی جنس، جنس جهانبینی و باور است.
از این طریق مشخص می شود که حیات دو مرحله و دو نشئه دارد. حیات دنیوی که نشئه عمل است و مزرعه ای است که انسان باید در آن کشت کند و مدرسه ای است که باید در آن درس بخواند. نشئه دوم حیات اخروی است که آنجا دیگر جای درس خواندن نیست. آنجا نتیجه برداشت است. در دنیا کشت کرده و در آخرت موقع برداشت است. اینجا درس خواده و آنجا نتیجه درس خواندن را برداشت می کند و جزا و حقیقت اعمال خود را در آنجا می بیند.
تعرف دیگر از معاد به این شکل که معاد عبارت است از اعتقاد بر اینکه انسان در مسیر تکاملی خود منازلی را طی می کند تا سرانجام به آخرین مرحله که مقصد آفرینش همانجا بوده است برسد. این تعریف هم تعریف خوبی است. برای اینکه انسان برای رسیدن به بهشت خلق شده و برای رسیدن به آن باید عوالمی را طی کند که از دنیا شروع می شود. بر حسب این تعریف انسان وهمه عالم درحال حرکت و سیر به سوی کمال نهایی است و بدیهی است که هر حرکتی مقصدی دارد و بدون مقصد، حرکت معنا ندارد.
برای معاد، در اصطلاح تعریف های متعددی صورت پذیرفته است. برخی تعربف ها تعریف های معمول و در حد عامه مردم هست. مثل اینکه بگوییم معاد عبارت است از اعتقاد به بازگشت انسان و حیات مجدد در عالم دیگر برای مشاهده نتیجه اعمال خود در دنیا. این تعریف، تعریف بدی نیست. موضوع اعتقاد را مطرح نموده است یعنی جنس، جنس جهانبینی و باور است.
از این طریق مشخص می شود که حیات دو مرحله و دو نشئه دارد. حیات دنیوی که نشئه عمل است و مزرعه ای است که انسان باید در آن کشت کند و مدرسه ای است که باید در آن درس بخواند. نشئه دوم حیات اخروی است که آنجا دیگر جای درس خواندن نیست. آنجا نتیجه برداشت است. در دنیا کشت کرده و در آخرت موقع برداشت است. اینجا درس خواده و آنجا نتیجه درس خواندن را برداشت می کند و جزا و حقیقت اعمال خود را در آنجا می بیند.
تعرف دیگر از معاد به این شکل که معاد عبارت است از اعتقاد بر اینکه انسان در مسیر تکاملی خود منازلی را طی می کند تا سرانجام به آخرین مرحله که مقصد آفرینش همانجا بوده است برسد. این تعریف هم تعریف خوبی است. برای اینکه انسان برای رسیدن به بهشت خلق شده و برای رسیدن به آن باید عوالمی را طی کند که از دنیا شروع می شود. بر حسب این تعریف انسان وهمه عالم درحال حرکت و سیر به سوی کمال نهایی است و بدیهی است که هر حرکتی مقصدی دارد و بدون مقصد، حرکت معنا ندارد.
تاکنون نظری ثبت نشده است