display result search
سخنرانی استاد محمد شجاعی با موضوع "تربیت فرزند"، جلسه بیست و ششم
در مورد ضرورت شناخت در امر تربیت بحث کردیم و گفتیم که بدون شناخت نمی‌توان تربیت صحیحی نسبت به فرزندان داشت. گفتیم که فرزندان با یکدیگر متفاوت هستند و این تفاوت ها دو نوع هستند؛ فردی و تفاوت در رشد. تفاوت های فردی هم شامل سه قسم تفاوت های جسمانی و ذهنی و عاطفی. اگر کسی بخواهد در تربیت موفق باشد باید متوجه این تفاوت ها باشد. در امر تربیت، والدین نه پر توقع باشند و نه کم توقع، بلکه کاملا به اندازه از فرزند انتظار داشته باشند. در زمینه های رشد هم فرزندان با هم متفاوت هستند و این تفاوت ها خیلی مهم و قابل تأمل هستند. انسان در طول مدت زندگی با مقوله رشد سر و کار دارد و انسان دائماً در حال تحول است تا برای مراحل زندگی آماده شود. آنچه که در تربیت خیلی مهم است این است که این تحولات و تغییرات رشدی چند مرحله است و اقتضای مناسب با هر مرحله چیست؟ توجه به اقتضائات هر مرحله کار تربیت را بر ما آسان می‌کند. تغییرات رشدی خیلی آهسته و به تدریج و هدفمند صورت می‌گیرد و درست به موقع انجام می‌گیرد. ما اگر موقع شناس باشیم این باعث می‌شود که راحت‌تر با خودمان و فرزندانمان کنار بیاییم. به تناسب تغییراتی که در اثر رشد در فرزند ما ایجاد می‌شود، نوع رفتارها و پاسخ‌های ما متفاوت می‌شود. پس ما یک برنامه تربیتی ثابت نداریم، بلکه برنامه تربیتی ما متناسب با تغییرات رشدی فرق می‌کند. بنابراین نوع رفتار یک شخص با خودش و با طرف مقابلش متناسب با تغییرات رشدی است. گاهی اوقات انسان خودش را نمی‌شناسد. در امر تربیت اگر فرزندان را به درستی نشناسیم دچار توقع بیجا از آنها می‌شویم. در هفت سال اول زندگی آمادگی برای یادگیری کمتر است.
در مورد ضرورت شناخت در امر تربیت بحث کردیم و گفتیم که بدون شناخت نمی‌توان تربیت صحیحی نسبت به فرزندان داشت. گفتیم که فرزندان با یکدیگر متفاوت هستند و این تفاوت ها دو نوع هستند؛ فردی و تفاوت در رشد. تفاوت های فردی هم شامل سه قسم تفاوت های جسمانی و ذهنی و عاطفی. اگر کسی بخواهد در تربیت موفق باشد باید متوجه این تفاوت ها باشد. در امر تربیت، والدین نه پر توقع باشند و نه کم توقع، بلکه کاملا به اندازه از فرزند انتظار داشته باشند. در زمینه های رشد هم فرزندان با هم متفاوت هستند و این تفاوت ها خیلی مهم و قابل تأمل هستند. انسان در طول مدت زندگی با مقوله رشد سر و کار دارد و انسان دائماً در حال تحول است تا برای مراحل زندگی آماده شود. آنچه که در تربیت خیلی مهم است این است که این تحولات و تغییرات رشدی چند مرحله است و اقتضای مناسب با هر مرحله چیست؟ توجه به اقتضائات هر مرحله کار تربیت را بر ما آسان می‌کند. تغییرات رشدی خیلی آهسته و به تدریج و هدفمند صورت می‌گیرد و درست به موقع انجام می‌گیرد. ما اگر موقع شناس باشیم این باعث می‌شود که راحت‌تر با خودمان و فرزندانمان کنار بیاییم. به تناسب تغییراتی که در اثر رشد در فرزند ما ایجاد می‌شود، نوع رفتارها و پاسخ‌های ما متفاوت می‌شود. پس ما یک برنامه تربیتی ثابت نداریم، بلکه برنامه تربیتی ما متناسب با تغییرات رشدی فرق می‌کند. بنابراین نوع رفتار یک شخص با خودش و با طرف مقابلش متناسب با تغییرات رشدی است. گاهی اوقات انسان خودش را نمی‌شناسد. در امر تربیت اگر فرزندان را به درستی نشناسیم دچار توقع بیجا از آنها می‌شویم. در هفت سال اول زندگی آمادگی برای یادگیری کمتر است.
تاکنون نظری ثبت نشده است