display result search
- 266
- 1000
- 1000
- 1000
ولی خدا در قرآن، جلسه پنجم
سخنرانی آیت الله محمدعلی جاودان با موضوع «ولی خدا در قرآن»، جلسه پنجم، سال 1392
انسان برای همه بخش های زندگی اش احتیاج به معلم دارد. خب مثال عرض می کنیم. شما نزد یک استاد خط رفته اید و پای دست او نشسته اید و چهارپنج سال، ده سال، روی خط کار کرده اید. اگر خط شما در اثر اینکه نزد استاد زحمت کشیده اید، خوب شد، اخلاقتان هم خوب می شود؟ نه. آن یک استاد می خواهد و برای خودش کار می خواهد.
حالا همان مثال را به نوع دیگری تکرار می کنیم و می گوییم مثلا شما خط کار کرده اید و خط تان هم خیلی خوب شده است. اما آیا بعد از این می توانی نماز خوب هم بخوانی؟ نه. آن یک چیز دیگری است و باید در آن مورد هم معلم ببینم و روی آن کار کنم.
شما روی هر زمینه ای از خودت کار بکنی، آن را برده ای. هرکدام را که کار نکنی، آن، روی زمین مانده است. مثلا کسی روی زبانش کار کرده و می تواند زبانش را کنترل کند. اما اصلا هیچ توجهی روی گوشش نداشته. خب گوش آزاد است دیگر. تربیت نشده و آزاد است. آن روی زمین می ماند. مثال عرض می کنم. خیلی از اوقات اینها از هم جدا شدنی نیست. اما فرض می گیریم که من روی نمازم کار کردم. خیلی روی نماز زحمت کشیده ام و در نتیجه می توانم نماز خوبی بخوانم. اما روزه ام چطور؟ نه. من روی روزه کار نکرده ام. ببینید فرض مان این است که کار کردن روی اینها با هم فرق می کند. اگر من روی روزه ام کار نکرده ام چطور؟ خب نیست و روزه ام مانند همه است و عادی است. روی هربخشی از وجودت که کار کردی، آن بخش به اختیار خودت می آید.
حاج آقای حق شناس فرموده بود که من وقتی الله اکبر می گویم، همه اینهایی که پشت سرم هستند را دور می ریزم. خب این یک کاری است که رویش زحمت کشیده اند و توانسته اند. یعنی انسان به یک اختیار می رسد. روی هرچیزی که زحمت بکشی، به یک اختیار می رسی.
همان مثال خط را بگوییم. ما هم می خواهیم به همان زیبایی خط بنویسیم اما نمی توانیم. یعنی دست قدرت ندارد که آن قلم را آنطور بگرداند که یک خط خوب از درونش بیرون بیاید. اما آن آدمی که کار کرده قدرت اعمال همه اراده خودش را بر قلم دارد. من قدرت اعمال اراده خودم بر قلم را ندارم. مثلا من قدرت اعمال اراده خودم بر چشم را دارم اما بر زبان ندارم، یا بر زبان دارم و بر چشم ندارم، هرکدام یک طور است.
آقا انسان در سرانجام زحمت به یک اراده می رسد. قدرت اراده. اختیاردار خودش می شود و این آن ثمره عالی اعلای زحماتی است که انسان برای خودش می کشد و روی خودش می کشد. صاحب اختیار خودش می شود و همه کوشش این است که انسان به این صاحب اختیاری برسد و آزادی این است. وگرنه من ذلیل چشم و زبانم هستم. ذلیل میل های درونی خودم هستم. به یک غذای خوشمزه که می رسم، نمی توانم آن را نخورم. ذلیلم. اما کسی که زحمت می کشد به اختیار می رسد و آزاد می شود. آزادی فقط اینجاست. نه آن آزادی ای که آن حیوانات دارند.
انسان برای همه بخش های زندگی اش احتیاج به معلم دارد. خب مثال عرض می کنیم. شما نزد یک استاد خط رفته اید و پای دست او نشسته اید و چهارپنج سال، ده سال، روی خط کار کرده اید. اگر خط شما در اثر اینکه نزد استاد زحمت کشیده اید، خوب شد، اخلاقتان هم خوب می شود؟ نه. آن یک استاد می خواهد و برای خودش کار می خواهد.
حالا همان مثال را به نوع دیگری تکرار می کنیم و می گوییم مثلا شما خط کار کرده اید و خط تان هم خیلی خوب شده است. اما آیا بعد از این می توانی نماز خوب هم بخوانی؟ نه. آن یک چیز دیگری است و باید در آن مورد هم معلم ببینم و روی آن کار کنم.
شما روی هر زمینه ای از خودت کار بکنی، آن را برده ای. هرکدام را که کار نکنی، آن، روی زمین مانده است. مثلا کسی روی زبانش کار کرده و می تواند زبانش را کنترل کند. اما اصلا هیچ توجهی روی گوشش نداشته. خب گوش آزاد است دیگر. تربیت نشده و آزاد است. آن روی زمین می ماند. مثال عرض می کنم. خیلی از اوقات اینها از هم جدا شدنی نیست. اما فرض می گیریم که من روی نمازم کار کردم. خیلی روی نماز زحمت کشیده ام و در نتیجه می توانم نماز خوبی بخوانم. اما روزه ام چطور؟ نه. من روی روزه کار نکرده ام. ببینید فرض مان این است که کار کردن روی اینها با هم فرق می کند. اگر من روی روزه ام کار نکرده ام چطور؟ خب نیست و روزه ام مانند همه است و عادی است. روی هربخشی از وجودت که کار کردی، آن بخش به اختیار خودت می آید.
حاج آقای حق شناس فرموده بود که من وقتی الله اکبر می گویم، همه اینهایی که پشت سرم هستند را دور می ریزم. خب این یک کاری است که رویش زحمت کشیده اند و توانسته اند. یعنی انسان به یک اختیار می رسد. روی هرچیزی که زحمت بکشی، به یک اختیار می رسی.
همان مثال خط را بگوییم. ما هم می خواهیم به همان زیبایی خط بنویسیم اما نمی توانیم. یعنی دست قدرت ندارد که آن قلم را آنطور بگرداند که یک خط خوب از درونش بیرون بیاید. اما آن آدمی که کار کرده قدرت اعمال همه اراده خودش را بر قلم دارد. من قدرت اعمال اراده خودم بر قلم را ندارم. مثلا من قدرت اعمال اراده خودم بر چشم را دارم اما بر زبان ندارم، یا بر زبان دارم و بر چشم ندارم، هرکدام یک طور است.
آقا انسان در سرانجام زحمت به یک اراده می رسد. قدرت اراده. اختیاردار خودش می شود و این آن ثمره عالی اعلای زحماتی است که انسان برای خودش می کشد و روی خودش می کشد. صاحب اختیار خودش می شود و همه کوشش این است که انسان به این صاحب اختیاری برسد و آزادی این است. وگرنه من ذلیل چشم و زبانم هستم. ذلیل میل های درونی خودم هستم. به یک غذای خوشمزه که می رسم، نمی توانم آن را نخورم. ذلیلم. اما کسی که زحمت می کشد به اختیار می رسد و آزاد می شود. آزادی فقط اینجاست. نه آن آزادی ای که آن حیوانات دارند.
تاکنون نظری ثبت نشده است